Κι αν αποτύχει;
Κύριε διευθυντά
Η οδός Πανεπιστημίου, ο πιο κεντρικός εγκάρσιος δρόμος της Αθήνας, υπάρχει σχέδιο να αναπλαστεί και να γίνει χώρος για πεζούς, ποδηλάτες και για κυκλοφορία λεωφορείων. Το σχέδιο προβλέπει πως η κίνηση θα μεταφερθεί στις ήδη υπερφορτωμένες οδούς Ακαδημίας και Σόλωνος. Υπάρχουν πολλοί που αντιτίθενται στο σχέδιο, ισχυριζόμενοι πως «η κυκλοφοριακή μελέτη στην οποία βασίζεται το σχέδιο υποτιμά σοβαρά την πραγματική ζήτηση, υπερτιμά εξίσου σοβαρά την ικανότητα των οδών Ακαδημίας και Σόλωνος να εξυπηρετήσουν την κίνηση και πάσχει από σοβαρές ελλείψεις». Η «Καθημερινή» προβληματίζεται. Η άλλη πλευρά λέει ότι η κυκλοφορία στο κέντρο θα περάσει ένα δύσκολο διάστημα προσαρμογής, αλλά τελικά θα ισορροπήσει. Η εταιρεία Αττικό Μετρό, που έκανε την κυκλοφοριακή μελέτη, εκτιμά και αυτή πως η κυκλοφορία σταδιακά θα ισορροπήσει.
Ο κοινός νους αναρωτιέται γιατί δεν έχει ήδη εξισορροπηθεί η κυκλοφορία στο κέντρο και θα εξισορροπηθεί μετά την αναστάτωση; Ο κοινός νους αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν οι τέσσερις λωρίδες (ο δρόμος έχει έξι) που χρησιμοποιούν τα ιδιωτικά αυτοκίνητα θα χωρέσουν στην Ακαδημία και τη Σόλωνος, που μετά βίας και κόπου κυκλοφορούν σήμερα τα αυτοκίνητα; Ο κοινός νους αναρωτιέται πάλι και γιατί δεν κάνουμε μία δοκιμή, με σηματοδότηση μόνο, για να δούμε αν η μελέτη είναι σωστή, πριν ξοδευτούν εκατομμύρια των εκατομμυρίων των ξεθεωμένων από τους φόρους πολιτών;
Επειδή, αν η μελέτη δεν έλαβε υπόψη της τις παραμέτρους, που ισχυρίζονται οι αντιτιθέμενοι, το κόστος θα είναι φοβερό τόσο για την κατασκευή των έργων όσο και για την ταλαιπωρία των Αθηναίων και του εμπορίου. Και ποιος θα πληρώσει το λάθος; Δεσμεύονται οι μελετητές και όσοι εμπλακούν στην έγκριση των σχεδίων και την εντολή κατασκευής με αποζημίωση και αποκατάσταση της προτέρας κατάστασης; Ή θα λεχθεί το αμοραλίστικο «γράψε λάθος»!
Χρηστος Τερζοπουλος – εκδότης
Ελλάς – και όχι «Ελλάδα»
Κύριε διευθυντά
Το εθνικόν όνομα των Ελλήνων έχει υποστεί εις την διαδρομήν των αιώνων πολλές περιπέτειες και μεταλλαγές, πριν οριστικοποιηθεί εις την σημερινήν μορφήν με την ίδρυσιν του Νέου Ελληνικού Κράτους το 1830. Εις τα μυθικά χρόνια ενηλλάσσοντο αι εκδοχαί: Δαναοί, Αχαιοί, Αργείοι, τοπικώς δε και Γραικοί. Το όνομα Ελληνες επεκράτησε με την αρχήν των ιστορικών χρόνων και παραμέρισε όλα τα άλλα.
Το όνομα «Ελλάς», η χώρα των Ελλήνων, είχε μόνον γεωγραφικήν έννοιαν, αφού δεν υπήρχε τότε συγκεκροτημένη πολιτική οντότης με αυτό το όνομα. Κρατική οντότης υπό το όνομα «Ελλάς» συνεστήθη με την Συνθήκην του Λονδίνου του 1830, καθ’ ην απεφασίσθη η πλήρης απελευθέρωσις της χώρας από την μακράν τουρκικήν κυριαρχίαν. Το ελληνικόν κράτος με επικούς αγώνες διηύρυνεν έκτοτε την έκτασίν του, με τις διαδοχικές απελευθερώσεις ελληνικών εδαφών: 1864 (Ιόνιοι Νήσοι), 1881 (Θεσσαλία), 1912-1913 (Ηπειρος, Μακεδονία, Θράκη), 1948 (Δωδεκάνησα).
Η παραπάνω ιστορική αναδρομή αποτελεί την ούτως ειπείν εξωτερικήν πλευράν του ζητήματος του ονόματος της χώρας. Το πρόβλημα όμως έχει και την «εσωτερικήν» του διάστασιν, όχι ολιγώτερον σοβαράν. Πρόκειται διά την κραυγαλέαν παραποίησιν του ονόματος της πατρίδος μας από ημάς τους ιδίους, παραποίησις που τείνει να γενικευθεί και να παγιωθεί εις τον προφορικόν και γραπτόν λόγον.
Το όνομα της χώρας είναι Ελλάς και όχι «Ελλάδα», όπως λέγεται και γράφεται συνήθως. Μόνον ολίγοι μετρημένοι επώνυμοι επιμένουν εις την ορθήν εκφοράν «Ελλάς», οπωσδήποτε δε αι εγκύκλιοι και τα έγγραφα της Εκκλησίας. Και πρέπει να λεχθεί εδώ ότι η Εκκλησία σήμερα αποτελεί ίσως το μόνον σοβαρόν αντέρεισμα εις την γλωσσικήν κατεδάφισιν.
Είναι ακόμη οι φίλαθλοι, που με τις ιαχές «Ελλάς, Ελλάς!» στις εμφανίσεις της εθνικής ομάδος μάς θυμίζουν κάτι που κοντεύομε να ξεχάσουμε.
Ολοι οι άλλοι παράγοντες του τόπου, δημόσιοι και ιδιωτικοί, και όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα σε μία ομοψυχία φθηνού λαϊκισμού, έχουν αντικαταστήσει το «Ελλάς, Ελλάδος» με το «Ελλάδα, Ελλάδας», κάτι που καθ’ ημάς υποβαθμίζει και αμαυρώνει το αρχαίον κλέος και κάλλος της χώρας, απαξιώνει την ιστορίαν μας. Το όνομα «Ελλάς» είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένο, μη υποκείμενο σε αλλοιώσεις και παραποιήσεις. Είναι η εθνική μας ταυτότης. Οσον δε για το όνομα «Ρωμιός», πρέπει να λεχθεί ότι συνιστά ευτελισμόν του Ελληνος. Ο Ρωμιός είναι ο Ελλην της παρακμής και της μιζέριας, όπως έλεγεν ο αλησμόνητος Περικλής Γιαννόπουλος.
Ούτε «Ελλάδα», λοιπόν, ούτε «Ρωμιοσύνη» ή άλλο τι, πολύ δε περισσότερον μάλιστα όταν πρόκειται για τις επίσημες εκπροσωπήσεις της χώρας. Ολα τα άλλα προκαλούν σύγχυσιν και προβλήματα εις την εθνική μας ταυτότητα και επάρκειαν.
Δυστυχώς όμως το πάντιμον όνομα της πατρίδος συχνότατα κακοποιείται, χλευάζεται ή ακόμη και γελοιοποιείται από τον ίδιον τον λαόν της. Τα παραδείγματα αφθονούν: «Ελλάς… το μεγαλείο σου» (τηλεοπτική εκπομπή), «Ελλάς… το καφενείο σου» (επιθεώρησις), «Το καφενείον η Ελλάς» (τραγούδι), «Αρτζι-μπούρτζι και… Ελλάς» (επιθεώρησις), «Ελλάς, γελάς, αγελάς…» (επιθεώρησις), «Τρελλάς» χιουμοριστική (;!) τηλεοπτική σειρά κ.λπ., κ.λπ.
Και το αποκορύφωμα της κρατικής ανευθυνότητος και ασυναρτησίας: εις την είσοδο της χώρας από την τουρκική πλευρά, στο φυλάκιον των Κήπων, υπάρχει μία μεγάλη μεταλλική πινακίς που πληροφορεί την αλλαγή: Ελλάδα – Greece.
Ομως μέσα στην γενικήν απαισιοδοξίαν υπάρχουν και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις. Το 1964 με την Συμφωνίαν της Βιέννης «προφθάσαμε» να κατοχυρώσωμε το όνομα Hellas εις τον κόσμον του φιλοτελισμού και των ταχυδρομείων, αντί του Greece, Grece κ.λπ.
Θα ήταν δε ευχής έργον εάν το όνομα αυτό αντικαθιστούσε διά διεθνή χρήσιν όλα τα άλλα ονόματα που χρησιμοποιούν οι ξένοι για την πατρίδα μας.
Μία άλλη απρόσμενη συνηγορία ήλθεν απέξω. Πριν από λίγους μήνες πλοία του Πολεμικού Ναυτικού απεγκλώβισαν από την Τρίπολιν της Λιβύης πολλούς κινδυνεύοντας Ελληνες και ξένους, μάλιστα δε όλον το προσωπικόν τής εκεί κινεζικής πρεσβείας. Κατά την εδώ υποδοχήν όσων επανέκαμψαν, οι Κινέζοι ευγνώμονες –και μόνον αυτοί– ανήρτησαν μεγάλο πανό με την επιγραφήν: «Thank you, Hellas», που μας υπενθύμισε κάτι που πολλοί συμπατριώτες μας έχουν ξεχάσει. Ούτε Greece ούτε Grece ούτε Sila (στα κινέζικα), απλώς Hellas.
Το όνομα «Ελλάς» λοιπόν είναι η ιστορία μας, το κατατεθέν σήμα της χώρας, είναι αγαθόν αδιαπραγμάτευτον και δεν προσφέρεται σε λεξιπλαστικά και άλλα πειράματα ή λογοπαίγνια.
Υπάρχουν κάποια όρια, που και η δημοτική –η όποια δημοτική– δεν μπορεί να παραβιάσει.
Ιωαννης Δημητριου Μαλικιωσης – Ταξίαρχος εν αποστρατεία – Θεσσαλονίκη
Κατεδάφιση ερειπίου
Κύριε διευθυντά
Τρεις επιστολές μου έχουν δημοσιευθεί μέσω της εφημερίδος σας, με θέμα την κατεδάφιση ενός εγκαταλελειμμένου οικοδομήματος του 19ου αιώνος. Αφορμή της παρούσης μου απετέλεσε αυτό που εδιάβασα στην τοπική εφημερίδα «Τα νέα των Πατησίων» μηνός Σεπτεμβρίου, ότι «Αναπλάθεται η Αθήνα με επεμβάσεις στα εγκαταλελειμμένα κτίρια». Επί του θέματος. Στη συμβολή των οδών Ευγ. Καραβία και Αγ. Λουκά ευρίσκετο ένα οικόπεδο ιδιοκτησίας Σαρακάκη, το οποίο απαλλοτριώθηκε και ανηγέρθη το 79ο Δημ. Σχολείο. Μέσα σ’ αυτό ευρίσκεται ένα οίκημα, ερείπιο του 19ου αιώνος. Σ’ αυτό, ποντίκια, περιστεριώνες, βρωμιά και δυσοσμία, και κάποτε έδρα τοξικομανών, που εκλήθη και η Πυροσβεστική. Οσες ενέργειες, επιστολές… κ.λπ. και αν έγιναν, όλες έπεσαν στο κενό, στον κάλαθο των αχρήστων. Στην εφημερίδα αναγράφεται ότι, με τη συνεργασία ΥΠΕΚΑ και Δήμου Αθηναίων αποφασίσθηκε να ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο η ανάπλαση της πρωτευούσης. Η ανάπλαση περιλαμβάνει γκρέμισμα εγκαταλελειμμένων κτιρίων, οικιών… κ.λπ. Προς Θεού, όχι αναπαλαίωση γιατί είναι λίαν δαπανηρή και διευκολύνει μεγάλες καταχρήσεις. Παράδειγμα, τα αναπαλαιωθέντα κτίρια των οδών Ιμβρου και Πατησίων και Ροστάν και Πατησίων, τα οποία εδώ και πολλούς μήνες είναι θεόκλειστα, άχρηστα! Αφού η διαδικασία θα άρχιζε τον Σεπτέμβριο, γι’ αυτό, κατά την δική μου ταπεινή γνώμη, θα πρέπει το πρώτο γκρέμισμα να είναι αυτού του ερειπίου που ευρίσκεται μέσα στον χώρο του σχολείου και αποτελεί εστία μολύνσεως και κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, όπως αναγράφεται στην εφημερίδα, επιπλέον ότι όλα αυτά αφορούν απόλυτα τα παιδάκια του σχολείου από 4 έως 12 ετών. Γι’ αυτό, η πρώτη κατεδάφιση πρέπει να είναι του ερειπίου. Προς Θεού, θέλει φιλοσοφία. Αμαρτία, εγκληματική αδιαφορία για τα παιδάκια… κ.λπ. και να σκεφτεί κανείς ότι όλη η δαπάνη γι’ αυτήν την κατεδάφιση δεν φθάνει τα 10.000 ευρώ. Ντροπή!
Νικος Θεοχαρης – Αθήνα