ΑΣΠΑΣΙΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Κατά πληροφορίας εκ Λίμας του Περού, οι κριτικοί υπεδέχθησαν με ζωηρόν ενθουσιασμόν την έναρξιν των παραστάσεων του «Πειραϊκού Θεάτρου» [Δημήτρης Ροντήρης], το οποίον ανεβίβασε την Τετάρτην την τραγωδίαν του Σοφοκλέους «Ηλέκτρα» με πρωταγωνίστριαν την κ. Ασπασίαν Παπαθανασίου. Η εφημερίς «Ελ Κομέρσιο» εχαρακτήρισε την παράστασιν ως «θέατρον υψηλής ποιότητος» και την ερμηνείαν της Ελληνίδος πρωταγωνιστρίας κ. Παπαθανασίου «αξιοθαύμαστον», ενώ η «Λα Πρένσα» γράφει ότι «η τραγωδία ήτο υπερμέτρως συγκινητική» και ότι η κ. Παπαθανασίου «εγένετο αντικείμενον ενθουσιωδών εκδηλώσεων, αι οποίαι σπανιώτατα επιδαψιλεύονται ενταύθα προς καλλιτέχνας».
ΠΕΡΙ ΑΛΗΤΕΙΑΣ: (Από πρωτοσέλιδον κύριον άρθρον της «Κ».) « […] Οι κομμουνισταί εις την Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ ηλίθιοι. Εγνώριζαν από της πρώτης στιγμής ότι ο κ. [Γεώργιος] Παπανδρέου εψεύδετο όταν εβεβαίωνεν ότι μάχεται και εναντίον του κομμουνισμού. Δι’ αυτό και του έδωκαν τας ψήφους των. Η εξέλιξις απέδειξεν ότι δεν ηπατήθησαν. Ο κ. Παπανδρέου δεν άργησε ν’ αποκαλυφθή άξιος των ψήφων των… Σήμερα, οι ανά την Ελλάδα “Λαμπράκηδες” τον υποδέχονται ως αρχηγόν των, ή έστω, συναρχηγόν μετά του κ. Πασαλίδη και του εκτελούντος χρέη ορδινάτσας μουσικοσυνθέτου [Μίκης Θεοδωράκης]. Αι υποδοχαί του κ. Παπανδρέου οργανούνται υπό των “Λαμπράκηδων” εν αγαστή συνεργασία μετά της ευγενούς αλητείας του Κέντρου […].» [Σημ. «Φ»: Υπονοούνται οι «Ευγενείς Νέοι», όπως τότε απεκαλούντο οι νεολαίοι της Ενώσεως Κέντρου. Το κύριον άρθρο αυτό εγράφη εν όψει της μεγάλης συγκεντρώσεως εις Πάτρας όπου θα ομιλούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον λόγο του εκείνον, πιεσμένος και από την αρθρογραφία της «Κ», ο Παπανδρέου δήλωσε κατηγορηματικώς ότι δεν συγκροτεί λαϊκόν μέτωπον και κάλεσε την ηγεσία της ΕΔΑ να δηλώσει ότι στις εκλογές θα συγκροτούσε συνδυασμούς σε όλη την επικράτεια, κάτι το οποίο δεν είχε πράξει το 1964 και έδιδε λαβή σε επιθέσεις της ΕΡΕ εναντίον της Ε.Κ. με την κατηγορία ότι ενίκησε χάρις και στις ψήφους των κομμουνιστών.]
ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ: Η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατόπιν μακράς συσκέψεως, έκρινεν ως απαράδεκτον εθνικώς, επιστημονικώς και παιδαγωγικώς το εγκριθέν βιβλίον Ιστορίας της Β΄ τάξεως του γυμνασίου, υπό τον τίτλον «Ιστορία ρωμαϊκή και μεσαιωνική».