Είναι μερικοί άνθρωποι που γεννήθηκαν χαρισματικοί και ανακαλύπτοντας το ταλέντο τους ένιωσαν την απόλυτη πληρότητα μέσα από την δημιουργία. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Ανδρέας Κανελλόπουλος, ο Έλληνας που μέσα από το πολύχρονη εμπειρία του με το ένδυμα, ανακάλυψε την αγάπη του για το κέντημα και από τότε δεν έχει αφήσει την βελόνα από το χέρι του. Τον συναντώ σε ένα καφέ στην Βουλής, το προτελευταίο πρωινό πριν την επιστροφή του στο Παρίσι. Εκείνος πολύ άνετος και με μία απαράμιλλη ευφράδεια λόγου εξηγεί πως έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από τότε που έφυγε για την πόλη τους φωτός. Το τελευταίο που θυμάται από την Ελλάδα, ήταν οι σπουδές του στο ακαδημαϊκό και τεχνικό σχέδιο για την σκηνογραφία, οι οποίες συνεχίστηκαν από τις σπουδές του στην Ιστορία Τέχνης με στόχο να δουλέψει στο Θέατρο και την Όπερα. Στην συνέχεια αποφασίζει να φύγει για το Παρίσιόπου και αφιερώνεται στην θεατρολογία. Μία πρακτική στο Εθνικό Θέατρο στο Παρίσι και μία αναπάντεχη εγκυμοσύνη της συνεργάτιδάς του στο τμήμα της επιλογής και παραγγελίας των υφασμάτων θα σταθούν αφορμή για τον Αντρέα, ώστε να ασχοληθεί αποκλειστικά με το ένδυμα.
Το 2006 παρακολουθεί τελείως από τύχη ένα σεμινάριοβασισμένο στις τεχνικές του κεντήματος. Στην συνέχεια δημιουργεί μια μικρή σειρά από χειροποίητα κοσμήματα τα οποία διατίθενται στην boutique του Εθνικού Θεάτρου στο Παρίσι αλλά και στο κατάστημα της Ελένης Μαρνέρη στην Αθήνα.
Όταν ο Ανδρέας συνειδητοποιεί πως η καινούρια του ασχολία είναι ζωτική για την δημιουργικότητα του αποφασίζει να τα αφήσει όλα πίσω του, ακόμη και την θέση του υπεύθυνου παραγωγής για τα κοστούμια της Όπερας της Βαστίλης και να αφοσιωθεί αποκλειστικά στο κέντημα πάνω σε ρούχα.
Διεθνείς οίκοι από ολόκληρο τον κόσμο -μεταξύ αυτών η Carolina Herrera, ο Calvin Klein, o Ralph Lauren, o J Crew αλλά και ο Oscar de la Renta θα του προτείνουν συνεργασίες προκειμένου να δημιουργήσει μακέτες με μοτίφ τα οποία αργότερα είτε θα εφαρμοστούν πάνω σε ρούχα, είτε θα χρησιμοποιηθούν ως πηγή έμπνευσης για τις επικείμενες κολεξιόν.
Ο ίδιος εξηγεί πως από επιλογή του, ο ρόλος του σταματάει την στιγμή που θα συλληφθεί η ιδέα ενός μοτίφ και θα παρουσιαστεί στον οίκο από τον ίδιο: “Απολαμβάνω όσο τίποτα την διαδικασία της έρευνας μέχρι να βγει το δείγμα και αυτή είναι και η δουλειά μου. Όσον αφορά την διαδικασία παραγωγής, οι περισσότεροι οίκοι πλέον, συνεργάζονται με τις Ανατολικές χώρες για τις prêt-à-porter συλλογές”.
Στην ερώτηση σχετικά με την βασική διαφορά μίας pret a porter συλλογής σε σχέση με μία haute couture, ο Ανδρέας θα απαντήσει πως: “η υψηλή ραπτική έχει απεριόριστες δυνατότητες στο επίπεδο της δημιουργικότητας άρα το κέντημα μπορεί να είναι πολύ πιο πολύπλοκο και με τεχνικές οι οποίες δεν μπορούν απαραίτητα να αναπαραχθούν σε αυτές τις χώρες.O λόγος είναι απλός, διότι η εκπαίδευσή τους δεν είναι τέτοια. Υπάρχει λοιπόν ζήτημα τεχνικής και ζήτημα ποιότητας”.
Η κουβέντα για την υψηλή ραπτική με συνεπαίρνει και δυσκολεύομαι να μην αναρωτηθώ: “Ποιος εν τέλει αγοράζει την υψηλή ραπτική; Υπάρχει κοινό;” O Ανδρέας τότε θα μου απαντήσει με αριθμούς: “Όταν ο Dior ιδρύθηκε, έβγαιναν από τον οίκο 12.000 φορέματα υψηλής ραπτικής, σήμερα αυτός ο αριθμός περιορίζεται σε ελάχιστακομμάτια”. Συνεχίζει εξηγώντας πως κανείς δεν συντηρείται σήμερα από αυτό. “Η σύγχρονη υψηλή ραπτική θα χρησιμοποιηθεί ως βιτρίνα που θα βοηθήσει κάποιον οίκο να προβάλλει μία συγκεκριμένη εικόνα”. Η γυναίκα ωστόσο που θα αγοράσει την υψηλή ραπτική, ακόμη και το πρωινό ταγιέρ της θα είναι φτιαγμένο στο χέρι.
Όσο για το πως φιλοδοξεί να συνεχίσει την μέχρι τώρα 5ετή πορεία του στον χώρο του κεντήματος, ο ταλαντούχος Ανδρέας αναφέρει: “Επειδή είναι ένα επάγγελμα αρκετά μοναχικό από την φύση του –και έτσι έχω επιλέξει να είναι- το μόνο που εύχομαι, είναι να κάνω ενδιαφέρουσες συνεργασίες με ενδιαφέροντες ανθρώπους και να μπορώ να εκπλήσσω συνεχώς τον εαυτό μου, γιατί αυτό τροφοδοτεί και εμένα”.
http://furorbrillante.blogspot.gr/