Το παρόν σημείωμα δεν θα είχε κανένα νόημα εάν τα δύο γεγονότα, που εμφανώς δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, δεν είχαν συμπέσει στην ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών:
Από τη μία, ο αμφιλεγόμενος δήμαρχος Αμαρουσίου και, από προχθές, νέος πρόεδρος της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδος Γιώργος Πατούλης (εφόσον ο συνδυασμός του «Ανατροπή στην Αυτοδιοίκηση», που υποστηρίζεται από τη Ν.Δ., εξέλεξε 16 από τα 31 μέλη του Δ.Σ. της ΚΕΔΕ). Ο βίος και η πολιτεία του κ. Πατούλη έχουν απασχολήσει τον Τύπο, όπως και η πρόσφατη αντιπαράθεσή του με τον δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη. Ως συνοπτική αποτύπωση του ανδρός παραθέτουμε την (κομψής αποδόμησης) απάντηση που απέστειλε ο Δήμος Αθηναίων σε μια επιθετική επιστολή του κ. Πατούλη, που απαξίωνε τους «ακομμάτιστους υποψήφιους», δημαγωγούσε ανερυθρίαστα μιλώντας για «άγριες περικοπές της κρατικής χρηματοδότησης» και υποσχόταν λαγούς με πετραχήλια: «Θα συνιστούσαμε στον κ. Πατούλη μεγαλύτερη συστολή. Δεν είναι όλα στη ζωή ευκαιριακές μιντιακές εντυπώσεις. Ευτυχώς, η διαδρομή του καθενός είναι γνωστή. Τα παζάρια, το κομματικό παρασκήνιο, η ακόρεστη φιλοδοξία για τις ηγεσίες ποικίλων συνδικαλιστικών φορέων έχουν συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο».
Από την άλλη, ο αρχιμουσικός και διευθυντής της Καμεράτας – Ορχήστρας Φίλων της Μουσικής, Γιώργος Πέτρου. Η διεθνής τροχιά της Ορχήστρας επιβεβαιώθηκε και προχθές το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής, σε μια σπάνια, υψηλής τεχνικής αρτιότητας, αισθητικής, συνύπαρξης και αρμονίας, εμφάνιση με μουσική μπαρόκ και τέσσερις νέους και κορυφαίους, ξένους, κόντρα τενόρους. Ο κ. Πέτρου σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Κ» (23/10, στον Νίκο Βατόπουλο) μιλάει για την ελληνική μουσική άνθηση, συμπεριλαμβάνοντας την ΚΟΑ και τη Λυρική Σκηνή: «…Πριν από λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητο ένα ελληνικό μουσικό σύνολο, όπως η Καμεράτα, να δέχεται προσκλήσεις από τα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης».
Οι δύο αυτές Ελλάδες είναι ολοένα και περισσότερο δύο διαφορετικές επικράτειες, που από μια (μεταφυσική) ειρωνεία της τύχης και μια (πραγματική) αποτυχία της πολιτικής, συνυπάρχουν κάτω από την ίδια «στέγη». Μιλούν άλλη γλώσσα, ζουν σε διαφορετική εποχή. Η πρώτη είναι η Ελλάδα της διαρκούς χρεοκοπίας (ο χρόνος παραμένει ενεστώτας)· η δεύτερη, είναι η Ελλάδα των νέων ανθρώπων, που αναδύεται, στελεχώνεται, δυναμώνει, ερήμην των πολιτικών. Βασίζεται σε πολλή δουλειά, εκπαίδευση, ταλέντο, δεξιότητες, συνεργασία με τον υπόλοιπο κόσμο, αξιολόγηση –και αξιοκρατία– με γνώμονα διεθνή δεδομένα.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι και οι δύο Ελλάδες θα βαδίζουν παράλληλα. Και οι δύο έχουν πιστούς οπαδούς. Το ανησυχητικό είναι ότι το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, απ’ όλα τα κόμματα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υποστηρίζει στα λόγια τη δεύτερη και τάσσεται θεαματικά, με τις πράξεις, στο πλευρό της πρώτης.