Τα πρωτάκια και η «μύηση» από τους παλιούς

Τα πρωτάκια και η «μύηση» από τους παλιούς

3' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι πιτσιρικάδες τους κοιτάζουν απαθώς. Είκοσι άνδρες έχουν τα τραπεζάκια τους απλωμένα στην Πατησίων. Παπούτσια, γυαλιά, τσάντες, πορτοφόλια, όλα, κατά το λεγόμενο «μαϊμούδες». Παιδιά και γονείς κάνουν σλάλομ για να φτάσουν στην καγκελόπορτα. «Τσιγάρα!», ακούγεται ένας τύπος ξαφνικά. Μια μπλε σακούλα ανοίγει και εμφανίζονται εκατοντάδες πακέτα τσιγάρα. «Ενα ευρώ!», φωνάζει ο μελαψός άνδρας και οι περαστικοί εφορμούν στα λαθραία πακέτα. Οι γονείς τρομάζουν, τραβούν τα παιδιά τους να περάσουν την πύλη. «Μα, αυτό έπρεπε να βάλεις πρώτη επιλογή;» – μια κυρία ξεσπάει στην κόρη της καθώς μπαίνουν, επιτέλους, στο προαύλιο του Οικονομικού Πανεπιστημίου. «Ελα τώρα, θα το συνηθίσεις!», απαντά η μικρή. Οπως το συνήθισε κι εκείνη.

Το κορίτσι, βλέπετε, εδώ κι ένα μήνα έχει ξεκινήσει μαθήματα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Ενώ η μητέρα της ήρθε σήμερα πρώτη φορά για το επίσημο καλωσόρισμα από την Πρυτανεία. Και το ανεπίσημο, από τους πωλητές παράνομων προϊόντων-αξεσουάρ έξω από το Πανεπιστήμιο και τις κομματικές παρατάξεις μέσα σ’ αυτό.

Στο αμφιθέατρο Αντωνοπούλου όπου γίνεται η υποδοχή, τα παιδιά με τα φυλλάδια έχουν ήδη πιάσει δουλειά: ένας νεαρός με κόκκινο φούτερ και μια κοπέλα με καρό πουκάμισο μοιράζουν φυλλάδια και πιάνουν φιλίες. «Το θέμα είναι να βρεις κάποιον να ταιριάζεις!», ακούω την κοπέλα από το κατακόκκινο «Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών – ΜΑΣ» να λέει σε έναν εμφανώς… «ψαρωμένο» πρωτοετή. Εκείνη έχει κάτσει πάνω στο έδρανο, εκείνος την κοιτά σαν μαγεμένος. Σε μερικά δευτερόλεπτα, θα της δώσει το τηλέφωνό του και μετά… «την πάτησε!», όπως λέει η 19χρονη Κατερίνα, που έχει προλάβει να ενημερωθεί για το τι ακριβώς σημαίνει κομματική νεολαία στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. «Δεν πρέπει να δώσεις πουθενά το τηλέφωνό σου. Πουθενά!», λέει αυστηρά όταν τη ρωτάω. «Ούτε για ανακοινώσεις ούτε για σημειώσεις ούτε για τίποτε απ’ τις βλακείες που θα σου πουν. Αν το δώσεις, μετά δεν σταματάνε: θα σε τρελάνουν στις κλήσεις, στα μηνύματα, στο facebook…». 

Η Κατερίνα μου περιγράφει σκηνές αλλοφροσύνης στις εγγραφές. «Στα αριστερά σου έχεις μαζεμένους τους ΔΑΠίτες, στα δεξιά τους ΠΑΣΠίτες και μπροστά σου τους αριστερούς. Ολοι μαζί θέλουν να σε βοηθήσουν να εγγραφείς, σαν να είσαι καθυστερημένος». «Μετά την εγγραφή, όμως, τελειώνει αυτό», της λέω. «Μακάρι!», μου απαντάει το κορίτσι. «Μέχρι και στα μαθήματα έρχονται. Στο πρώτο μάθημα που κάναμε στη σχολή, αυτοί μας καλωσόρισαν. Ανέβηκαν στην έδρα μία-μία οι κομματικές νεολαίες και μας έλεγαν “καλωσήρθατε” και “εμείς θα φροντίσουμε ό,τι μπορούμε για σας” και άλλα τέτοια».

Δυσκολεύομαι να φανταστώ τη σκηνή, αλλά σε μερικά λεπτά διαπιστώνω πως όταν πρόκειται για φοιτητικές παρατάξεις, υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Καθώς στην εξέδρα του αμφιθεάτρου ο αντιπρύτανης τελειώνει τον λόγο του, η εκφωνήτρια καλεί στο βήμα τον πρόεδρο του συλλόγου φοιτητών. Πριν εκείνος προλάβει να ανεβεί τα σκαλιά, ο νεαρός με τα φυλλάδια και το κόκκινο φούτερ τρέχει στο πόντιουμ και αρπάζει με δύναμη το μικρόφωνο. «Είναι ντροπή χωρίς να έχουν γίνει εκλογές να δίνετε βήμα σε εκπρόσωπο της ΠΑΣΠ!», φωνάζει ο νεαρός. Φαίνεται πως ο πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών είναι από την ΠΑΣΠ κι αυτό δεν αρέσει καθόλου στα παιδιά του ΜΑΣ. Καθώς οι πρωτοετείς έχουν παγώσει από κάτω, το αγόρι φωνάζει «η ΠΑΣΠ δεν έχει δικαίωμα στη δική σας μόρφωση!». Και ξαφνικά, μια γυναικεία φωνή: «Μέσα στη μόρφωση είναι και να έχεις τρόπους αγωγής!». Μια μάνα από το ακροατήριο σηκώνεται όρθια. Ο νεαρός στην εξέδρα παγώνει και τα πρώτα χάχανα ακούγονται απ’ τη γαλαρία. «Εμείς ήρθαμε να καμαρώσουμε τα παιδιά μας!», φωνάζει η μάνα. «Εσύ τι παριστάνεις;» Ο νεαρός πάει κάτι να πει για «αντιλαϊκά μέτρα» και «μελλοντικούς επιστήμονες», αλλά… «κατέβα κάτω παιδί μου, δεν είναι ώρα τώρα!», ακούγεται ξανά η φωνή και το παιδί με πρόσωπο πιο κόκκινο κι απ’ την μπλούζα του, φεύγει σχεδόν τρέχοντας από το πόντιουμ. Οι πρωτοετείς γελούν και γιουχάρουν εναλλάξ. «Καλά να πάθει!», ακούω ένα παιδί μπροστά μου να λέει. «Νομίζουν πως είμαστε γίδια!».

Τον ρωτάω τι εννοεί. Ο Νίκος έχει μόνο ένα μήνα στη σχολή, αλλά έχει προλάβει να το ζήσει: «Μας ρίχνουν… ζωντανά δολώματα!», λέει. «Στις εγγραφές οι κοπέλες από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ μάς την έπεφταν σαν κοράκια. Δήθεν να βοηθήσουν και όλο γελάκια… Για το “φοβερό μπλουζάκι”, την “τέλεια τσάντα”, το “φοβερό χαμόγελο που έχεις”…». «Κι εσύ τι έκανες;», τον ρωτάω. «Μία είναι η λύση», λέει. «Να μη δίνεις σημασία. Απλά να προσπερνάς. Ας κάνουν ό,τι θέλουν στην τελική. Οταν εγώ θα κάνω διδακτορικό, αυτοί εδώ θα είναι ακόμα, να υποδέχονται πρωτοετείς».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή