Η συνεχιζόμενη ένταση στην κυπριακή ΑΟΖ εγκυμονεί τον κίνδυνο κλιμάκωσης σε επικίνδυνο σημείο. Η σύγκληση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας, που είχε αρχικά σχεδιασθεί για τις 30 Νοεμβρίου, έχει αναβληθεί. Το κλίμα επιβαρύνεται με φραστικές αντιπαραθέσεις. Η Ελλάδα και η Κύπρος προχώρησαν στην ενοποίηση των θαλασσίων περιοχών τους. Η αναβάθμιση της ελληνικής ναυτικής παρουσίας νότια της Κύπρου αποτελεί το αναμενόμενο επόμενο βήμα στην εξελισσόμενη «κόντρα». Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι οι εξελίξεις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σκηνικό σύγκρουσης.
Θέλουν μια τέτοια σύγκρουση οι «ισχυροί» της Δύσης, που έχουν ρόλο και δύνανται να επηρεάσουν; Θέλουν η Αμερική και η Ευρώπη ένα ακόμη «μέτωπο» στην εύφλεκτη Ανατολική Μεσόγειο; Θέλει το ΝΑΤΟ μια νέα κρίση τύπου Ιμίων στη νοτιοανατολική του πτέρυγα;
Η Ε.Ε. κάλεσε την Τουρκία να σεβασθεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου και το διεθνές δίκαιο, αλλά αυτό δεν αρκεί. Χρειάζονται ουσιαστικές πιέσεις. Οι ΗΠΑ, από την πλευρά τους, έχουν τηρήσει μια ενοχλητική στάση ίσων αποστάσεων, που στην πράξη αποδεικνύεται αδιέξοδη και αντιπαραγωγική. Η Τουρκία κρίνεται αναγκαία για την αντιμετώπιση του «Ισλαμικού Κράτους», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να θυσιασθεί η Κύπρος.
Αλήθεια, τι θέλει η Δύση να συμβεί στη Μεγαλόνησο; Ο πρόεδρος Αναστασιάδης είναι ένθερμος ευρωπαϊστής και ατλαντιστής. Εχει προχωρήσει σε χρήσιμες όχι μόνο για τη χώρα του, αλλά και «άλλους», συνεργασίες με τις χώρες της περιοχής όπως το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τον Λίβανο. Εχει ανταλλάξει πληροφορίες, έχει προσφέρει βάσεις, εναέριο χώρο και κάθε είδους συνεργασία, έχει προμηθεύσει όπλα. Σε αντίθεση με άλλους προκατόχους του είναι ένας «δυτικός παίκτης». Και ποια είναι η ανταμοιβή που του επιφυλάσσουν οι εταίροι του; Η σιωπηρή αποδοχή μιας νέας εισβολής; Η οποία στην προκειμένη περίπτωση επηρεάζει και σημαντικά οικονομικά συμφέροντα Αμερικανών, Γάλλων, Ιταλών κ.ά.;
Αν οι ΗΠΑ, η ηγέτιδα δύναμη της Δύσης, δεν κινηθούν άμεσα για να σταματήσουν την Τουρκία, και αφήσουν εκτεθειμένο τον Κύπριο πρόεδρο στις προκλήσεις της Αγκυρας, τον σπρώχνουν να αναζητήσει αλλού στήριξη. Η φυσική τάση θα ήταν να στραφεί προς το Ισραήλ, που διαθέτει τις δυνατότητες και έχει το κίνητρο για να ανταποκριθεί. Αλλά υπάρχει και άλλη εναλλακτική: η Ρωσία. Φαντάζει υπερβολικό σενάριο, χωρίς προοπτική, και λογικά δεν θα συμβεί. Αλλά η εισβολή στην επικράτειά σου ενίοτε σε οδηγεί σε περίεργες αντιδράσεις. Θα επρόκειτο για σημαντική επιτυχία της αμερικανικής διπλωματίας. Ο Κίσινγκερ έκανε «τα πάντα» για να αποτρέψει τον «Κάστρο της Μεσογείου» από το να εξυπηρετήσει τα ρωσικά συμφέροντα σε αυτή την κορυφαίας στρατηγικής σημασίας περιοχή. Σαράντα χρόνια μετά, η Ουάσιγκτον με τη στάση της δείχνει να θέλει να σπρώξει τον πλέον φιλοδυτικό ηγέτη της Κύπρου στην αγκαλιά της Μόσχας.