Οι Flaming Lips, με λίγη βοήθεια από τους φίλους τους και με πολύ θάρρος (ή θράσος) διασκευάζουν τον σημαντικότερο ίσως δίσκο όλων των εποχών. Η αμερικάνικη μπάντα «πειράζει», τραγούδι προς τραγούδι, στίχο προς στίχο, το «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band» των Beatles, τον θρυλικό δίσκο που ηχογραφήθηκε το 1967, και που ξεχείλιζε από πειραματισμό, που βρήκε τα «Σκαθάρια» στο δημιουργικό τους απόγειο και αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην ιστορία και την εξέλιξη της μουσικής. Οι αναφορές του δίσκου των Beatles ταξιδεύουν σε κάθε σημείο του μουσικού ορίζοντα, διακρίνεις την ροκ εν ρολ, την κλασική μουσική, την τζαζ και την ποπ και αντικρίζεις κατάματα την ψυχεδέλεια σε όλο της το μεγαλείο. Κι όλα αυτά είναι με απόλυτη αρμονία ταιριασμένα. Το εξώφυλλό του αφήνει εποχή. Τον δίσκο για πάντα θα ακολουθεί η αύρα του «τέλειου». Κι όπως είναι λογικό, το εγχείρημα των Flaming Lips καλωσορίζεται με μεγάλη επιφύλαξη.
Οι Flaming Lips, ένα συγκρότημα που ξεκίνησε αρχές της δεκαετίας του ’80 παίζοντας πανκ, και σταδιακά μεταφορτώθηκε σ’ έναν από τους κυριότερους εκφραστές της σύγχρονης ψυχεδέλειας -μια ψυχεδέλεια παιδικής αφέλειας, ονειρική, διαστημική, πολύχρωμη, με σκιερές στιγμές- για να αποδημήσουν και να επανασυνθέσουν το «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band», καλούν τους φίλους τους. Από κει και ο τίτλος του εγχειρήματος «With a little help from my fwends» (sic). Ανάμεσα στους πολλούς «Fwends» είναι οι Foxygen, οι My Morning Jacket, ο Moby, οι Phantogram, οι Tegan & Sara, ο Maynard James Keenan των Tool και μια επιλογή εντυπωσιασμού, η κακόφημη Miley Cyrus να τραγουδά το «Lucy in the sky of Diamonds» με τον Moby. Το πλήρωμα είναι εκ φύσεως ανομοιογενές, διακεκριμένοι μουσικοί που όμως υπηρετούν διαφορετικά ήδη. Κι αν έχουν ταιριάξει; Δύσκολη ερώτηση. Ισως όμως ο Wayne Coyne, ο δαιμόνιος μαέστρος των Flaming Lips, αυτό να είχε κατά νου: μια πολυσυλλεκτικότητα στη χροιά του δίσκου, ένα ατελείωτο σκαμπανέβασμα έντασης, αισθήσεων και αισθητικής. Η συνομοταξία οικειοποιείται τις κλασικές μελωδίες, προσπαθεί να δημιουργήσει από αυτές κάτι καινούριο, αποδίδοντας τα εύσημα στον δίσκο που άλλαξε τα δεδομένα στη μουσική. Πλέον οι ενορχηστρώσεις ακούγονται πιο ηλεκτρισμένες, θορυβώδεις, παραμορφωμένες, υπερφορτωμένες. Διακρίνεται μια απιστία στα παλιά «αγνά» υλικά, καθώς εδώ τα ψηφιακά μέσα έχουν τον πρώτο λόγο. Και οι επανεκτελέσεις, καλές ή κακές, σίγουρα προκαλούν αμηχανία, τουλάχιστον στα πρώτα ακούσματα. Και ύστερα από λίγο αναζητάς στη δισκοθήκη σου το πρωτότυπο και αντιλαμβάνεσαι για ακόμη μια φορά τη διαχρονικότητά του.
Οπως είναι λογικό, έπειτα από ένα τέτοιο εγχείρημα, οι Flaming Lips διχάζουν. Κάποιοι θα τους πουν θαρραλέους και άλλοι βλάσφημους. Κάτι τέτοιο είχε γίνει και το 2009, όταν είχαν πειράξει ακόμη έναν θρυλικό δίσκο: το «Dark Side of the Moon» των Pink Floyd.