Σημερα είναι ίσως η τελευταία σας ευκαιρία να δείτε μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της τρέχουσας κινηματογραφικής σεζόν. Η σπονδυλωτή ταινία από την Αργεντινή «Ιστορίες για αγρίους» έχει κερδίσει την εκτίμηση των ανθρώπων που την είδαν και κατόρθωσε να παρατείνει τη διάρκεια της ζωής της στις αθηναϊκές αίθουσας, καθώς φαίνεται ότι δούλεψε πολύ η άτυπη διαφήμιση «από στόμα σε στόμα».
Εξι διαφορετικές ιστορίες, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές και με μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς το ασταθές οικονομικο-κοινωνικό περιβάλλον της χρεοκοπημένης Αργεντινής εφάπτονται μεταξύ τους στον τρόπο με τον οποίο καθημερινοί, φιλήσυχοι και υπεράνω πάσης υποψίας πολίτες της μεσαίας, κυρίως, τάξης, εμπλέκονται σε μικρότερες ή μεγαλύτερες προσωπικές τραγωδίες που συνήθως εικονογραφούνται από τον σκηνοθέτη Ντάμιαν Σιφρόν με εξαιρετικά θεαματικές σκηνές (δολοφονίες, φλεγόμενα αυτοκίνητα, ανατινάξεις, κ.λπ.).
Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις, να υπογραμμίσω ότι η οικονομική κρίση της Αργεντινής δεν πρωταγωνιστεί στην ταινία. Περισσότερο υπονοείται. Στην πραγματικότητα πλανάται ως φάντασμα πάνω από ιστορίες μικρής ή ακραίας διαφθοράς ή την «αισθάνεσαι» όταν παρακολουθείς τα τελευταία ψήγματα ψυχραιμίας και υπομονής «ανθρώπων της διπλανής πόρτας» να εξαντλούνται. Ετσι, σε καμία από τις «έξι μικρές ταινίες μέσα στη μεγάλη ταινία» δεν βλέπεις εξαθλιωμένους, αστέγους, ανθρώπους σε ανάγκη. Αντίθετα, τα πληθωρικά πλάνα από την αστική ένταση του Μπουένος Αϊρες μεταδίδουν μια αίσθηση «κανονικότητας» και σχετικής ευημερίας.
Αυτό είναι κι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ταινίας, καθώς το ούτως ή άλλως φθαρμένο περιεχόμενο της έννοιας της κρίσης δεν κανιβαλίζει την εικονογραφία της κρίσης αλλά κατεβαίνει πιο κάτω, σε βαθύτερα επίπεδα. Ετσι δικαιολογούνται οι υψηλές θερμοκρασίες που αναπτύσσονται στην αίθουσα (είχα την ευκαιρία να τις καταγράψω δύο φορές, όσες είδα και την ταινία), καθώς υπάρχουν στιγμές που η περιρρέουσα ένταση εκτονώνεται με δυνατά γέλια.
Και πια όταν έχουν πέσει οι τίτλοι του τέλους, ακούς ψιθυριστές κρίσεις για τις αναλογίες Ελλάδας και Αργεντινής και πόσο απελευθερωτικές αποδείχθηκαν ορισμένες σκηνές καταστροφής που πολλοί έχουν σκεφτεί αλλά κανείς δεν έχει φτάσει στο σημείο να υλοποιήσει, ευτυχώς.
Ο ψυχολογικός και συναισθηματικός συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε μία πραγματικότητα που ζούμε και σε μια πραγματικότητα που περισσότερο φανταζόμαστε παρά γνωρίζουμε, βρίσκεται ακριβώς σε αυτό το σημείο: όταν δηλαδή απασφαλίζεται ένας ευαίσθητος κρίκος στις παρυφές του χάους. Είναι ένα σημείο που ως χώρα γνωρίζουμε καλά. Βρεθήκαμε εκεί το καλοκαίρι του 2012 όταν στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις διακυβευόταν η έξοδός μας από τη Ζώνη του Ευρώ.
Σήμερα αισθανόμαστε ότι αυτή η περίοδος έχει περάσει ανεπιστρεπτί, μαζί με τις εκρήξεις οργής, μίσους και ακατέργαστου θυμού που έβαζε φωτιές στους δρόμους και στα κτίρια της Αθήνας, μεταφέροντας στο εξωτερικό την εικόνα μιας χώρας παραδομένης στους νόμους της καταστροφής.
Αυτό που σίγουρα δεν φαίνεται να έχει περάσει είναι ένας πιο εσωτερικευμένος θυμός. Λιγότερο προϊόν των διαδοχικών διαψεύσεων από το «πολιτικό κατεστημένο» και περισσότερο τέκνο της αυτονόητης κόπωσης ύστερα από τέσσερα πολύ δύσκολα χρόνια και της άνευ προηγουμένου φορολογικής επιβάρυνσης, αυτός ο θυμός «κρύβεται» πιο εύκολα και ανιχνεύεται πολύ πιο δύσκολα, και γι’ αυτό μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτος. Αυτός ο θυμός κάνει τους Ελληνες θεατές της ταινίας από την Αργεντινή να ξεσπούν σε δυνατά, σαρδόνια γέλια.