Δύο μονοθεματικά προγράμματα με σονάτες για βιολί και πιάνο δόθηκαν σε απόσταση ανάσας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Το πρώτο, αφιερωμένο στον Μπραμς, πραγματοποιήθηκε στις 14 Οκτωβρίου στη μεγάλη αίθουσα: δύο διάσημοι μουσικοί, ο Λεωνίδας Καβάκος και η πιανίστρια Γιούτζα Ουάνγκ, έπαιξαν αφιλοκερδώς για την ενίσχυση του εκπαιδευτικού έργου του συλλόγου «Οι φίλοι της μουσικής».
Το δεύτερο, αφιερωμένο στον Μπετόβεν, πραγματοποιήθηκε στις 21 Οκτωβρίου στη αίθουσα «Μητρόπουλος» από την ανερχόμενη βιολονίστρια Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε και τον πιανίστα Ούβε Μάτσκε.
Καβάκος και Ουάνγκ παρουσίασαν το πρόγραμμα του πρόσφατου cd τους. Οπως τόσο συχνά, το «ζωντανό» γεγονός ήταν υπέρτερο του ηχογραφημένου. Στην αίθουσα συναυλιών η ισορροπία ανάμεσα στους δύο μουσικούς αποδείχτηκε πολύ επιτυχέστερη: Καβάκος και Ουάνγκ έμοιαζαν απολύτως ευθυγραμμισμένοι σε ό,τι αφορούσε τις επιλογές αισθητικής και το ύφος της απόδοσης. Το οποίο ύφος, παρά τις σημειακές εκρήξεις, όπως στην κατάληξη της τρίτης σονάτας, έπαιρνε σαφείς αποστάσεις από τις φλογερές, γεμάτες πάθος και θεατρικότητα ερμηνείες, με τις οποίες αποδίδεται συχνά η μουσική του Μπραμς.
Οσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερο λέξη-κλειδί στις ερμηνείες του Καβάκου γίνεται το «ωραίο»: αυτό αφορά τον ήχο αλλά και τη διαμόρφωση των φράσεων, οι οποίες ακόμα και στις μεγαλύτερες εντάσεις (δυναμικής ή έκφρασης) μοιάζει να μην έχουν την παραμικρή αιχμή, την ελάχιστη γωνία. Μακριά από φλογερές ερμηνείες μεγάλων χειρονομιών, Καβάκος και Ουάνγκ πρότειναν αναγνώσεις περισσότερο στοχαστικές, με έμφαση στο λυρικό στοιχείο της γραφής και φροντίδα για κάθε επιμέρους μουσική παράγραφο.
Στην αίθουσα «Μητρόπουλος» η εικόνα ήταν διαφορετική. Στη Δανάη Μάτσκε θαυμάζει κανείς κατ’ αρχάς την εκφραστική αμεσότητα και το νεανικό ταμπεραμέντο, στοιχεία που ταιριάζουν στις –σχετικά νεανικές– σονάτες του Μπετόβεν, την 1η, την 5η (της «Ανοιξης») και την 7η, που αποδόθηκαν.
Επιπλέον, η αυτοπεποίθηση σε ό,τι αφορά το ύφος οδήγησε σε έξοχη ερμηνεία των «παραλλαγών» της πρώτης Σονάτας και, συνολικά, σε λυρικά μέρη με ευγένεια, χωρίς γλυκερότητα. Ομως, το κυριότερο ήταν ότι πατέρας και κόρη προσδιόριζαν με σαφήνεια τον χαρακτήρα και τις ιδιαίτερες αποχρώσεις κάθε μέρους, καθώς επίσης των επιμέρους ενοτήτων, με αποτέλεσμα μέσα από τη διαρκή εναλλαγή των διαθέσεων να προκύπτουν ζωντανές, εκφραστικές, συναρπαστικές ερμηνείες.