Οι τεράστιες εκκρεμότητες της Αθήνας στο κτιριακό της απόθεμα, με τόσα κτίρια εγκαταλελειμμένα, ερειπωμένα και σαθρά, δημιουργούν το κλίμα που κάθε πόλη θα ήθελε να αποφύγει. Ωστόσο, όλα αυτά τα εκατοντάδες ακίνητα, πολλά από τα οποία είναι κτίρια εγνωσμένης ιστορικής ή αρχιτεκτονικής αξίας, συνιστούν ταυτόχρονα και μία ευκαιρία αναμόρφωσης της εικόνας της πόλης.
Το μερίδιο του ΤΑΙΠΕΔ στα αστικά ακίνητα της Αθήνας είναι ελάχιστο αν συνυπολογίσει κανείς τον αριθμό των ανενεργών κτιρίων και τον βαθμό ερείπωσής τους. Ισως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Αθήνας, μετά τα Δεκεμβριανά, που η πόλη έχει αφήσει με εντελώς παθητικό τρόπο ένα σημαντικό τμήμα της στη φθορά.
Η ευκαιρία που θα μπορούσαν να προσφέρουν ορισμένα από αυτά τα κτίρια είναι η εισαγωγή και υιοθεσία νέων τρόπων αξιοποίησης, με δημοπρασίες ακινήτων, ενοικίαση για ορισμένο χρόνο μέσω διεθνών διαγωνισμών, σύνδεση με την κοινωνία των πολιτών και ομάδες που θα μπορούσαν να επισκευάσουν και να χρησιμοποιήσουν ορισμένα μικρότερα ακίνητα του Δημοσίου. Είναι απογοητευτικό να μη γνωρίζει επακριβώς κανείς (και ας διατείνονται το αντίθετο) την ταυτότητα κάθε κτιρίου, όχι μόνο σε τεχνικά χαρακτηριστικά αλλά και σε ιστορικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά, ό,τι δηλαδή μπορεί να κάνει ένα κτίριο ελκυστικό και αποδοτικό σε βάθος χρόνου. Σκέψεις για κατεδαφίσεις ερειπίων είναι μια αβαθής σκέψη της πολιτικής αρχής και δεν είναι καινούργια. Χάρη σε αυτήν την αντίληψη έχουν απαξιωθεί και αφανιστεί όχι μόνο σημαντικά κτίρια αλλά και σύνολα, ενότητες και ατμόσφαιρες πόλεων ολόκληρων. Στη μεταπολίτευση, ο τότε (1977-78) υπουργός Πολιτισμού, Γεώργιος Πλυτάς, είχε διατυπώσει την άποψη που ακούγεται και στις μέρες μας. Οτι, δηλαδή, τόσο πολλά ερείπια διατηρητέα δεν μπορεί να διαχειριστεί η χώρα. Τα αποτελέσματα τα είδαμε και τη δεκαετία του ’70 έπεσαν και μεγάλα οικοδομήματα του 19ου αιώνα σε κεντρικά οικόπεδα.
Η Αθήνα, καθώς οφείλει να μαθαίνει από τα λάθη της, πρέπει, μέσα από Τοπική Αυτοδιοίκηση, πολίτες και επιχειρηματίες, να βρει τρόπο να κάνει το μειονέκτημα πλεονέκτημα. Η εκκρεμότητα του «Αττικόν», π.χ., προσβάλλει τους πολίτες και, το χειρότερο, τους απογοητεύει. Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα.