Ο κρίκος που λείπει

1' 56" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν ένας διευθυντής μουσείου αποχωρεί μετά 41 χρόνια «ευδόκιμης υπηρεσίας», κυριαρχούν τα αισθήματα. Ο όποιος απολογισμός δύσκολα είναι ψύχραιμος, έστω κι αν βασίζεται σε γεγονότα. Στην περίπτωση του Αγγελου Δεληβορριά τα στοιχεία ήταν και είναι διαρκώς «δρώντα και παρόντα». Από το 1973, που ανέλαβε το μικρό τότε αθηναϊκό μουσείο, έως σήμερα, τίποτα δεν είναι ίδιο. Και πρώτα απ’ όλα το Μουσείο Μπενάκη. Τι σημαίνει για την πόλη και τη χώρα δεν είναι της ώρας να αποτιμήσουμε.

Θα αναφερθούμε μόνο στην παράμετρο που πυκνώνει στο πρόσωπο του Αγγ. Δεληβορριά: την αισθητική ποιότητα και τις επιλογές. Οταν ετοίμαζε «μια στέγη για τους φίλους του», στο Σύνταγμα, στο σπίτι που κληροδότησε ο Νίκος Χατζηκυριάκος–Γκίκας, ένα από τα μουσεία παραρτήματα του Μπενάκη που εγκαινιάστηκε το 2012, είχε πει στην «Κ» (24/01.2010): «Θα επισκέπτεται κανείς αυτό το μουσείο όχι για να εκτιμήσει τη ζωγραφική του, αλλά για να συνειδητοποιήσει το επίπεδο της ποιότητας που χαρακτήριζε κάποιες άλλες εποχές, κάποιες άλλες τάξεις. Γιατί, ξέρετε τι κινδυνεύουμε να πάθουμε; Να νομίζουμε ότι τα σπίτια τα καλά είναι του “νέου χρήματος”, των βορείων προαστίων. Εκεί, δεν θα είναι έτσι. Θα είναι το άλλο, το εξαιρετικό». Ετσι κι έγινε. Η γενιά του ’30 είναι, ούτως ή άλλως, «ό,τι καλύτερο παρήγαγε αυτός ο τόπος», όπως ισχυριζόταν και ο κ. Δεληβορριάς. Διευκρινίζοντας: «Δεν εννοώ μόνο τους “μπογιατζήδες”: τον Τσαρούχη, τον Μόραλη, τον Γκίκα, αλλά και όλους τους άλλους. Τους μουσικούς, τους λογοτέχνες, τους διανοητές. Ο Μάνος Χατζιδάκις, για παράδειγμα, δεν είναι γενιά του ’30, γεννήθηκε το ’25. Αλλά προέρχεται από εκεί. (…) Τώρα που πλάθω αυτό το μουσείο και είναι μέσα η χαρακτική, η αρχιτεκτονική, το θέατρο, η ποίηση, σκέφτομαι ότι οποιοσδήποτε τόπος διέθετε αυτό το περιουσιακό στοιχείο θα ήταν περήφανος και θα ήξερε και να το εκμεταλλευθεί και να το εξαγάγει και να το διαφημίσει και να το υποστηρίξει. Εδώ σε πιάνει απελπισία. Ο συνδυασμός της αμάθειας, της α-καλλιέργειας, της αμνησίας…».

Ο Αγγελος Δεληβορριάς είναι ο κρίκος που λείπει από την ελληνική κοινωνία, επιδιώκοντας να κάνει ορατό αυτό που αξίζει. Είναι η συνέχεια της γενιάς του ’30, μέσα σε ένα περιβάλλον βίαιων ανατροπών και αλλαγών. Γι’ αυτό και η διαδοχή του είναι πολύ σημαντική υπόθεση.

«Οι νέοι άνθρωποι είναι αυτοί που μας επιτρέπουν να μη χάνουμε την αισιοδοξία μας», συνηθίζει να λέει, γνωρίζοντας ότι οι εποχές απαιτούν διαφορετικές δεξιότητες.Τόσο από τους θεατές όσο και από τους επικεφαλής.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή