Δεν είναι τυχαίο ότι την ημέρα που ο Πύργος της οδού Θήρας στην πλατεία Αμερικής, στα τέλη του Σεπτεμβρίου, ζωντάνευε με μια μεσαιωνική γιορτή και πρωτοφανή προσέλευση κόσμου, ένας κάτοικος της περιοχής αποτύπωνε την «αποκαθήλωση» της «εκκλησίας» στην οποία είχε μετατραπεί εδώ και χρόνια ο ιστορικός κινηματογράφος «Στούντιο», δύο δρόμους πιο κάτω, στην οδό Σταυροπούλου. Ηταν η ημέρα που θα ξεκινούσαν οι εργασίες για την επαναλειτουργία του…
Αναγέννηση
Οι «μαγικές» αναγεννήσεις στην ευρύτερη περιοχή της Πατησίων συνεχίζονται, καθώς στην έναρξη του φεστιβάλ «Μικρό Παρίσι» στην πλατεία Καραϊσκάκη (9/10), το θέατρο «Βέμπο» ύστερα από έξι χρόνια σιωπής ανέβαζε στην ταμπέλα του τον τίτλο της νέας του παράστασης, που έκανε πρεμιέρα μόλις χθες το βράδυ. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 26 Οκτωβρίου, το σινεμά «Αλκυονίδα» στην Ιουλιανού, που στέγαζε έως πέρυσι τη θεατρική σκηνή του Γιώργου Μεσσάλα, άνοιξε ως κινηματογράφος έπειτα από είκοσι τρία χρόνια.
Ανοίγει τον Δεκέμβριο
Το «Στούντιο», στο οποίο συνεχίζονται πυρετωδώς οι εργασίες, αναμένεται να ανοίξει μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου και μια από τις πρώτες ταινίες που θα προβληθούν είναι το οκτάωρο ντοκιμαντέρ «Χίτλερ» του Ζίμπερμπεργκ. Αυτή την πληροφορία μας έδωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής της New Star Βελισάριος Κοσσυβάκης που έχει αναλάβει την επαναλειτουργία του «Στούντιο» και της «Αλκυονίδας».
Μιλάμε για δύο χώρους που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην καλλιτεχνική αλλά και πολιτική εκπαίδευση μιας ολόκληρης γενιάς. Το «Στούντιο» είχε ανοίξει κατά τη διάρκεια της χούντας το 1972 από τον σκηνοθέτη Σωκράτη Καψάσκη, ενώ η «Αλκυονίδα» είχε ανοίξει λίγο αργότερα. Και οι δύο κινηματογράφοι συσπείρωσαν ένα κοινό που αναζητούσε ένα διαφορετικό σινεμά.
Το «Στούντιο» είχε πάντα φθηνότερο φοιτητικό εισιτήριο, είχε βιβλιοπωλείο στο υπόγειο, δεν είχε εξώστη και η μηχανή προβολής του ήταν τοποθετημένη σε καμπίνα χτισμένη μέσα στην πλατεία. Γι’ αυτό, για όσους θυμούνται, οι σειρές των καθισμάτων στο κέντρο ήταν λιγότερες ενώ στα δύο πλάγια περισσότερες. Πάνω σε αυτό ακριβώς το μοντέλο θα είναι και το νέο πρόσωπό του, όπως δηλαδή έγινε με την «Αλκυονίδα». «Εχουν εκσυγχρονιστεί, όμως διατηρούν την παλιά τους αισθητική και θα συνεχίσουν τη μεγάλη τους παράδοση ως ζεστοί και φιλόξενοι χώροι του κέντρου της Αθήνας», τονίζει ο Βελισάριος Κοσσυβάκης μιλώντας για «τις γενιές μεταξύ του ’68 και του ’93 που έμαθαν τον κινηματογράφο στα δύο αυτά σινεμά».
Νέα εποχή «Βέμπο»
Τον εκσυγχρονισμό που όμως κρατάει τα μάρμαρα, τα μωσαϊκά, τα καμαρίνια, τη γενικότερη αισθητική του θεάτρου «Βέμπο», που αγοράστηκε μετά τον πόλεμο από τη Σοφία Βέμπο και πέρασε στον Βαγγέλη Λιβαδά το 1970, θα ακολουθήσουν οι νέοι ιδιοκτήτες του, οι αδερφοί Τάγαρη. Για την επόμενη δεκαετία την καλλιτεχνική διεύθυνση του «Βέμπο» έχουν αναλάβει οι Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας, οι οποίοι ξεκίνησαν φέτος με την παραγωγή τους «Πριν το χάραμα», μια ερωτική ιστορία που διαδραματίζεται μεταπολεμικά στα χρόνια των μεγάλων λαϊκών δημιουργών.
Σαββατόβραδο στην Αθήνα του 2014, συγκεκριμένα στην περιοχή της πολύπαθης Πατησίων. Η διαδρομή, επίτηδες με παρακάμψεις από πλατεία Αμερικής έως Καρόλου, με πέρασμα από Ιουλιανού. Εικόνες περνούν μπρος στα μάτια μου σαν φλάσμπακ. Οι «Ομπρέλες του Χερβούργου» με την Κατρίν Ντενέβ στο σκοτάδι του «Στούντιο», ο μύθος της «Αλκυονίδας», μακρινή ανάμνηση σαν μια ταινία του Ερίκ Ρομέρ, η ιστορία του θεάτρου «Βέμπο» όπως μου τη διηγούνταν σαν ένα παραμύθι.
Τα φώτα του λάμπουν τώρα, την ίδια λάμψη έχει η «Αλκυονίδα», η πόρτα του «Στούντιο» κλειστή, όμως σκεπασμένη, με τα νέα κόκκινα καθίσματά του έτοιμα να τοποθετηθούν. Η επιστροφή σε μια νέα «μεγαλειώδη» Πατησίων δεν θα μπορούσε να μοιάζει πιο κοντινή.