Κυκλοφοριακό χάος και ταλαιπωρία ασυνήθιστη για τα γερμανικά δεδομένα, επικρατούσε την προηγούμενη εβδομάδα στους δρόμους του Βερολίνου. Η απεργία των σιδηροδρομικών της DB (Deutsche Bahn) είχε παραλύσει τις μετακινήσεις από και προς την πόλη, ενώ ένα μέρος του μετρό ήταν επίσης εκτός λειτουργίας, με αποτέλεσμα οι Βερολινέζοι να πάρουν τα αυτοκίνητά τους και οι δρόμοι γύρω από τις κεντρικές πλατείες της πόλης να θυμίζουν πάρκινγκ. Εκτός όμως της απεργίας, το πρόβλημα επέτειναν και οι εορταστικές προετοιμασίες. Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν το περασμένο Σάββατο από την πτώση του Τείχους και την έναρξη της διαδικασίας επανένωσης της χωρισμένης στα δύο γερμανικής μεγαλούπολης. Οι κάτοικοί της το γιόρτασαν δεόντως· αν και είναι επιπόλαιο να μιλάμε για τις ανάγκες άλλων εποχών με σημερινά κριτήρια, είναι βέβαιο πως τα τείχη δεν ταιριάζουν στον σύγχρονο κόσμο.
Τα 30 χρόνια ωστόσο που το Βερολίνο πέρασε διχοτομημένο επηρέασαν για πάντα και διαμόρφωσαν τη σημερινή του ταυτότητα. Οχι τόσο γιατί ξεχωρίζουν πια τα κτίρια, οι δρόμοι ή τα μνημεία: αυτά έχουν ομογενοποιηθεί σχεδόν πλήρως. Είναι όσα έγιναν μετά την πτώση του τείχους, κυρίως με τη μετακίνηση μιας μεγάλης και δραστήριας καλλιτεχνικής κοινότητας στο ανατολικό τμήμα, όπου προσφέρονταν χαμηλά (ή καθόλου) ενοίκια, ασαφές ιδιοκτησιακό καθεστώς και άπλετος «παρθένος» χώρος έκφρασης.
Θέατρα, γκαλερί, κολεκτίβες και κάθε είδους καλλιτεχνικά στέκια εγκαταστάθηκαν στο Mitte και τη γύρω περιοχή διαμορφώνοντας σταδιακά ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά κέντρα στον κόσμο. Σήμερα φυσικά η εικόνα είναι λιγότερο άναρχη. Οι περισσότερες καταλήψεις (στο Mitte τουλάχιστον) έχουν πια εκκενωθεί, ενώ τεράστια εμπορικά κέντρα, όπως αυτό της Potsdamer Platz έχουν κάνει την εμφάνισή τους.
Οσμή αυθεντικότητας
Η αίσθηση όμως παραμένει. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Γερμανία και το μεγαλύτερο κομμάτι της κεντρικής Ευρώπης, το Βερολίνο είναι μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Οι άνθρωποί του κυκλοφορούν στους δρόμους και τις πλατείες μέχρι αργά τη νύχτα (βοηθά και το 24ωρο μετρό) ή χώνονται στα καφέ-μπαρ με τη διάσημη αισθητική, ταυτισμένη με το όνομα της πόλης. Τοίχοι με έργα μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης -καμιά φορά και απευθείας πάνω τους-, χαμηλοί vintage δερμάτινοι καναπέδες, μεγάλα τραπέζια και ξύλινες φορτωμένες βιβλιοθήκες. Αντίθετα από την εμπορευματοποιημένη, ισοπεδωτική εικόνα των μεγάλων δυτικών κέντρων εδώ υπάρχει αναμφισβήτητα μια οσμή αυθεντικότητας. Ταυτόχρονα η πόλη ενσωματώνει και απορροφά της εξωγενείς ιδέες και τις αισθητικές που της ταιριάζουν. Το «πανκ τσίρκο/ορατόριο» των Crossroads για παράδειγμα ήρθε στην πόλη πέρσι για 7-8 παραστάσεις. Η επιτυχία του και η ταύτιση με το βερολινέζικο κοινό, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι δεν είναι Γερμανοί, ήταν τέτοια που οι εμφανίσεις συνεχίζονται ακόμα. Το θέαμα μοναδικό. Ο συνδυασμός δύσκολων ακροβατικών, ταχυδακτυλουργικών και λάιβ μουσικής (όλα από τους ίδιους ανθρώπους) σε αφήνει κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό. Αργά το βράδυ, μετά την παράσταση συναντούμε τρεις από την ομάδα του σόου σε ένα «ντονεράδικο» της περιοχής. Η ιδέα ότι κάνουν όσα κάνουν τρώγοντας σουβλάκια και πίνοντας κόκα-κόλες είναι κάπως παρήγορη…
Στον αντίποδα του αεικίνητου Βερολίνου, η παλιά πρωτεύουσα της Γερμανίας, η Βόννη, μάλλον «ξεκουράζεται». Απαλλαγμένη πια από τη φασαρία του διοικητικού κέντρου -παρά το γεγονός πως κάποια υπουργεία παραμένουν εκεί- η πόλη του Μπετόβεν προσφέρεται για χαλαρούς περιπάτους στο πλακόστρωτο κέντρο με τους γοτθικούς ναούς και τις ευρύχωρες πλατείες. Αξιοσημείωτo είναι επίσης το λεγόμενο «Μίλι των Μουσείων» στο μήκος του οποίου εκτείνεται μια σειρά ιδρυμάτων με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Κορυφαία ανάμεσά τους, το Μουσείο Τέχνης που φιλοξενεί έργα μοντέρνων και σύγχρονων καλλιτεχνών όπως και το Σπίτι της Ιστορίας, αφιερωμένο στη γερμανική ιστορία από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα.