Μια νυχτερινή βόλτα στην περιοχή γύρω από την πλατεία Ταξίμ, ιδιαίτερα τα βράδια της Παρασκευής και του Σαββάτου, είναι αρκετή για να συλλάβει κάποιος το πολιτισμικό χάσμα που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ένταση και τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων. Οι νέοι εδώ δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους συνομηλίκους τους στην άλλη πλευρά της Μεσογείου. Φορούν τα ίδια ρούχα, ακούν τα ίδια τραγούδια, διασκεδάζουν με τον ίδιο τρόπο, πιθανότατα κάνουν παρόμοια όνειρα και σίγουρα απέχουν πολύ από τον συντηρητισμό που φαίνεται να προωθεί η κυβέρνηση. Το πάρκο Γκεζί παραμένει πάρκο, όπου τις Κυριακές συχνάζουν πολυμελείς οικογένειες για πικ νικ, αλλά και οι μονάδες αποκατάστασης τάξης της αστυνομίας παραμένουν στα στενά γύρω από την πλατεία.
Δύο κεντρικοί δρόμοι κατηφορίζουν από την Ταξίμ διασχίζοντας την περιοχή του Μπέιογλου ή Πέραν, για τους λάτρεις της Ιστορίας, έως τον Κεράτιο Κόλπο: η οδός Siraselviler χωρίζει το πιο «αστικό» -και ακριβό- κομμάτι της Τζιχαντζίρ από την πιο μποέμ γειτονιά με τα παλιά σπίτια, τις αντικερί, τα μαγαζιά με ρούχα και αντικείμενα νέων σχεδιαστών, τις απότομες ανηφόρες και τα χαριτωμένα wine bars. Ο πεζόδρομος της Ιστικλάλ, που κάνει την Ερμού να μοιάζει με εμπορικό δρόμο επαρχιακής κωμόπολης, συνδέεται νοητά, μέσα από μικρότερα κατηφορικά σοκάκια, με το Καρακόι και τη γέφυρα του Γαλατά. Η συνοικία γύρω από τον κυκλικό πύργο ήταν κάποτε η πιο κοσμοπολίτικη της Κωνσταντινούπολης και μοιάζει να διατηρεί κάτι από την παλιά της αύρα.
Ακόμα και χωρίς οδηγό, ο επισκέπτης χαρτογραφεί ασυναίσθητα τα αόρατα σύνορα ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα του Μπέιογλου. Σε όλα όμως κυριαρχούν τα μικροσκοπικά ευρωπαϊκού τύπου καφέ, οι θαμώνες των οποίων πίνουν λάτε σε ψηλά ποτήρια αντί για το καθιερωμένο τσάι, οι αμέτρητες γάτες σε κάθε δυνατή απόχρωση και οι εξαιρετικοί μουσικοί του δρόμου, πάντοτε περιτριγυρισμένοι από ένα ενθουσιώδες πλήθος ντόπιων και τουριστών.