Ας υποθέσουμε ότι δανείζατε χρήματα στον ιδιοκτήτη ενός χρεοκοπημένου μαγαζιού. Και ότι ο όρος που του βάζατε είναι να κάνει μια σειρά αλλαγών για να ξαναγίνει βιώσιμο και να μπορεί κάποια στιγμή να σας τα επιστρέψει. Ε, λοιπόν, αν βλέπατε ξαφνικά τον οφειλέτη σας όχι μόνον να κάνει του κεφαλιού του, αλλά το μαγαζί να το διεκδικεί ένας νέος ιδιοκτήτης που δεν αναγνωρίζει καν το δικό σας δάνειο, τι θα κάνατε; Θα γινόσασταν χαλί να σας πατήσουν και οι δύο; Ή θα εξαντλούσατε την αυστηρότητά σας πάνω τους;
Εχω την αίσθηση πως αυτό ακριβώς συμβαίνει με την τρόικα. Διότι είναι προφανές ότι οι δανειστές μας έχουν καταλάβει ότι μετά τις ευρωεκλογές οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις έχουν για μία ακόμη φορά παγώσει. Και καθώς διαβλέπουν τον κίνδυνο η Ελλάδα να εξοκείλει εντελώς αν αλλάξει κυβέρνηση, στέλνουν πλέον τελεσίγραφο αλλάζοντας νόμους ακόμη και με mail.
Υποψιάζομαι τι σκέφτεστε. Οτι όλα τούτα είναι εξόχως ατιμωτικά όταν αφορούν μια χώρα. Θα συμφωνήσω απολύτως, αλλά εδώ νομίζω εντοπίζεται και η ρίζα του προβλήματος. Στο γεγονός ότι οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να λειτουργούν ωσάν η κρίση να προκλήθηκε στην Ελλάδα από τους εταίρους της και όχι από εκείνους. Ετσι όμως ερμηνεύεται και ο πολιτικός σουρεαλισμός που ζούμε εσχάτως και θα γίνω σαφέστερος.
Ολοι πια καταλαβαίνουμε ότι η κυβέρνηση είχε σκαρφιστεί ένα success story ενόψει του ενδεχομένου να πειθαναγκασθεί σε εκλογές τον Μάρτιο. Ελα όμως που δεν πείθει, διότι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι το πλεόνασμα επετεύχθη από το έλλειμμα που επεβλήθη φορομπηχτικώς στον οικογενειακό μας προϋπολογισμό και όχι από περιστολή κρατικών δαπανών. Παράδειγμα; Εδώ και τρία χρόνια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων είναι εντελώς πλασματικές, αλλά δεν τις διορθώνει για να μη μειωθούν τα έσοδα από τον ΕΝΦΙΑ. Δηλαδή όχι μόνο μας κλέβει, αλλά έχει το θράσος να το ομολογεί, όπως άλλωστε πράττει και με τα τέλη στα Ι.Χ., τους φόρους υπέρ τρίτων κ.ο.κ. Και τι κάνει για να κατευνάσει την οργή μας; Αντί να περιστείλει, επιτέλους, άχρηστες δαπάνες για να μειώσει τον αρμαγεδδώνα των φόρων, παρατείνει την καταβολή τους σε 100 δόσεις. Και εκ των υστέρων οδύρεται επειδή η τρόικα επισημαίνει το αυτονόητο: Οτι η επιλογή αυτή δεν είναι λύση, αλλά αδιέξοδη οικονομική αλχημεία διότι νομοτελειακά θα προκύψουν και άλλα ληξιπρόθεσμα χρέη σε κάποιον που μπορεί να αποπληρώσει την αρχική οφειλή του σε 8 χρόνια!
Κι όσο στρουθοκαμηλίζει η κυβέρνηση τόσο πιο παράλογος φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλ. Τσίπρας προειδοποιεί τώρα ότι δεν θα δεχθεί προαπαιτούμενα, λες και ολόκληρη Ευρώπη τρέμει σύγκορμη στην ιδέα να αντικαταστήσει τον Γκ. Χαρδούβελη ο Κ. Λαπαβίτσας. Πραγματικά απορεί κανείς με την άγνοια κινδύνου και κυρίως με τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, που ισχυρίζονται δημοσίως ότι όλη η Ε.Ε. θα υποκλιθεί στην οικονομική πυρίτιδα που ανακάλυψαν. Θα διατηρήσουν, λέει, και πλεονάσματα, μειώνοντας φόρους και αυξάνοντας δαπάνες!
Τον πολιτικό σουρεαλισμό που ζούμε ολοκληρώνουν ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ, που αυτοπαρουσιάζονται ως εταίροι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Π. Καμμένος προσμένοντας την επιστροφή της Ραχήλ Μακρή βγάζει φωτογραφίες με τον Μπέπε Γκρίλο και ο κ. Κουβέλης παραδίδει θεωρητικά μαθήματα διαπραγμάτευσης, ενώ δεν αποτόλμησε να συναντηθεί έστω μία φορά με την τρόικα όταν ήταν στην κυβέρνηση. Αμφότεροι, δε, προσβλέπουν στις εκλογές, ενώ όλα δείχνουν ότι δεν θα επανεκλεγούν – τρέχα γύρευε.
Εν μέσω όλης αυτής τα παράνοιας, δεν θεωρώ τυχαίο ότι ακούγεται πια ως φωνή πολιτικής λογικής αυτή που προέρχεται από τον πλέον άπειρο κ. Στ. Θεοδωράκη. Ισως γιατί δεν έχει πληγεί από τον ιό που προφανώς υπάρχει στη Βουλή ή και γιατί μπορεί ακόμη να διακρίνει δημοσιογραφικά πόσο μετέωρη αισθάνεται μια κρίσιμη μάζα πολιτών μεταξύ της κυβερνητικής ατολμίας και των μαγικών συνταγών του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Θεοδωράκης αναδεικνύει πια σε κεντρικό στρατήγημά του το αυτονόητο. Οτι για να ξανασταθεί στα πόδια του το κράτος, πρέπει… χθες να αναπροσαρμόσει τα έξοδά του στην πραγματική φοροδοτική ικανότητα των πολιτών του και όχι σε αυτήν που εκβιάζει αφαιμάσσοντας τις καταθέσεις τους. Λέει όμως και κάτι επίσης αυτονόητο ο επικεφαλής του «Ποταμιού». Οτι όσο το «μαγαζί» εξακολουθεί να ζει με δανεικά και δεν έχει διαφύγει τον κίνδυνο, όλοι οι δυνάμει ιδιοκτήτες του οφείλουν να συμφωνήσουν σε μια στοιχειωδώς κοινή πορεία. Να θέσουν 2-3 κοινούς στόχους στη διαπραγμάτευση και να πάψουν να αλληλοκατηγορούνται. Κουράστηκαν οι πολίτες να τους βλέπουν να τσακώνονται, επί ζημία της χώρας, αυτό λέει.