«Διαπραγμάτευση» σε θολό τοπίο…

«Διαπραγμάτευση» σε θολό τοπίο…

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αγνωστο αν ενδιαφέρεται να καταλάβει, αν μπορεί και τι καταλαβαίνει ο κόσμος από αυτή την εμπλοκή με την τρόικα, που απειλεί να δημιουργήσει μία εκκρεμότητα μεγάλων διαστάσεων και πολιτικών επιπτώσεων, στην καλύτερη περίπτωση. Μία εμπλοκή που μοιάζει με αδιέξοδο, καθώς η ελληνική πλευρά δεν έχει κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες στην προώθηση και εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, όπως δεσμευόταν, ενώ η τρόικα επιμένει να γίνουν τώρα κάποιες από αυτές τις μεταρρυθμίσεις που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα περάσουν από τη Βουλή και θα οδηγήσουν την κυβέρνηση σε πτώση με πάταγο. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, ή έστω εμπλοκή, κυριαρχεί και πάλι ο όρος «διαπραγμάτευση», που έχει μπει στην καθημερινότητά μας τα τελευταία 4-5 χρόνια, αν και στην πραγματικότητα είναι ξένος στην πολιτική κουλτούρα μας. Σε αυτήν κυριαρχούσε πάντα, και συνεχίζει, η ιδέα της πλήρους συντριβής του αντιπάλου. Ούτε η διαπραγμάτευση ούτε ο συμβιβασμός –ούτε η λογική– είναι στις συνήθειες της ελληνικής πολιτικής τάξης και της κοινωνίας μας. Παρ’ όλ’ αυτά επιμένουμε να πιπιλάμε συνεχώς τη λέξη «διαπραγμάτευση» με την τρόικα και τους δανειστές, προβάλλοντας σε μόνιμη βάση την αξίωση να επιδείξουν ευαισθησία και να κάνουν πίσω στους όρους και στις απαιτήσεις τους.

Ενα βασικό ερώτημα, λοιπόν, σε όλη αυτή την πορεία που ακολουθεί η ελληνική πλευρά, είναι πώς εννοεί τη διαπραγμάτευση, αφού προηγουμένως έχει τρέξει να βάλει υπογραφή και να αναλάβει υποχρεώσεις για να μην επέλθει η πλήρης καταστροφή. Συνήθως διαπραγμάτευση σημαίνει δούναι και λαβείν, που καταλήγει σε συμβιβασμό μεταξύ δύο πλευρών. Αλλά, στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν είναι ακριβώς αντιληπτό τι είναι σε θέση να προσφέρει η χώρα, προκειμένου να πάρει κάτι από τους τροϊκανούς και τους δανειστές. Το χαμόγελό της, τον καλό της τον καιρό, το μνημείο της Αμφίπολης, την απειλή ότι θα έλθει στην εξουσία ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ ή, όπως ευαγγελίζεται ο τελευταίος, θα «το κάνει Κούγκι» και δεν θα πληρώσει το χρέος; Γιατί είναι φανερό ότι οι αρνήσεις και οι υπαναχωρήσεις για να μη γίνουν αυτά που πρέπει, αποτελούν ουσιαστικά βόμβες ετεροχρονισμένων εκρήξεων στο δικό μας σπίτι, όχι ανταλλάγματα προς αντιπάλους διεκδικητές.

Εδώ που βρίσκονται πλέον τα πράγματα και κρίνοντας από τη συμπεριφορά της τρόικας, αλλά και από άλλες ενδείξεις, προκύπτουν διάφορα συμπεράσματα. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι επικρατεί πάλι έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στην Ελλάδα και το δεύτερο ότι, αν δεν ξεκαθαρίσει η πολιτική κατάσταση στο εσωτερικό, πολύ δύσκολα οι δανειστές θα συναινέσουν σε μια νέα… διαπραγμάτευση, όπως και να την εννοεί η ελληνική πλευρά. Με λίγα λόγια, οι ξένοι φαίνεται να έχουν επιστρέψει στην άποψη ότι πρώτα οι Ελληνες θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν το πολιτικό τοπίο στη χώρα τους και μετά εκείνοι θα κάνουν τις κινήσεις τους. Και αν αυτός ο συλλογισμός είναι σωστός, σημαίνει ότι το μήνυμα απευθύνεται σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή