Ηταν η πρώτη μου απορία πηγαίνοντας στο πανέμορφο θέατρο Απόλλων της Ερμούπολης Σύρου (17/10) για να παρακολουθήσω τη φερώνυμη χορευτική παράσταση καλεσμένος από το Χοροθέατρο «Ακροποδητί» της Α. Σιγούρου και την Ορχήστρα των Κυκλάδων του Ν. Κυπουργού. Επρόκειτο για μια άκρως επαγγελματική παράσταση με 13 ερμηνευτές/χορευτές, 13 μουσικούς και 2 λυρικούς τραγουδιστές, γεγονός που ξεπερνά οιαδήποτε ελληνική αλλά και αλλοδαπή ιδιωτική χορευτική πρόταση των τελευταίων… πόσων χρόνων;
Το οπτικό αποτέλεσμα (σκηνικά Ε. Κοτσίκου, κοστούμια περίπου unisex, Μ. Βουτσίνου με τους ξυπόλητους χορευτές, φωτισμοί Ν. Βλασόπουλου, μάσκες-καθρέπτες Δ. Ταμπάκη) ήταν άκρως ικανοποιητικό. Το θέμα και η επεξεργασία του ελαφρώς ακατανόητο. Γιατί Medusa και όχι Pasiphae ή Ariadne ή Euridice etc etc;
Εδώ είχαμε πολλές κινήσεις ενδιαφέρουσες, πρωτότυπες αλλά δεν κατάλαβα τη σχέση τους με τη Μέδουσα. Η μουσική παράλληλα συνόδευε, τόνιζε, ενέπλεκε τις εκάστοτε σκηνές και θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνη της μια εξαιρετική ακρόαση.
Η «Μέδουσα» προσέφερε το πιο φιλοσοφημένο (sophisticated) και φιλοσοφικό (philosophical) λιμπρέτο που έχω συναντήσει σε χορευτική ή άλλη παράσταση και που επεξηγείται στο έντυπο πρόγραμμα. Πώς όχι εξάλλου αφού σκηνοθέτης/χορογράφος και συνθέτης ανακοινώνουν ότι «για την έρευνα και την προετοιμασία της παράστασης χρησιμοποιήθηκε βιβλιογραφία» μεταξύ άλλων των Πινδάρου «12ος Πυθιόνικος», Γκαίτε «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου», Ρολάν Μπαρτ «Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου», Ζ. Π. Βερνάν «Το βλέμμα του θανάτου» και κυρίως της Χ. Τσοκανή «Η κραυγή της Μέδουσας».
Υψηλής αισθητικής αυτό το πρόγραμμα με κείμενα για μελέτη, όχι απλή ανάγνωση και πληροφόρηση. Ομως πού καταλήγουμε; Σε μυθολογία, λογοτεχνία και ένα μουσικό-θεατρικό-χορογραφικό συμπίλημα υψηλών εγκεφαλικών προδιαγραφών. Εδώ Χοροθέατρο Ακροποδητί και Ορχήστρα των Κυκλάδων αποδείχτηκαν νικητές. Δύσκολο να συγκριθούν.