Σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση, είχα την τύχη στη ζωή μου οι εμπειρίες μου να είναι πολυσυλλεκτικές: φοίτησα σε ελληνικό πανεπιστήμιο για το πρώτο πτυχίο, σε βελγικό ως φοιτήτρια Erasmus, σε βρετανικό για μεταπτυχιακά και σε αμερικανικό ως υπότροφος Fulbright.
Η μικρή εισαγωγή δεν γίνεται για να ευλογήσω τα γένια μου αλλά για να πω πως, με βάση τα δικά μου ακαδημαϊκά βιώματα, εντυπωσιάστηκα αφάνταστα από την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Και ακόμα περισσότερο από τον πρύτανη Κώστα Χριστοφίδη και το πάθος με το οποίο υπηρετεί το όραμά του.
Ιδού μερικά από τα πεπραγμένα ή τα μελλοντικά σχέδια του ιδρύματος: δημιουργία μεγάλου φωτοβολταϊκού πάρκου, το οποίο όχι μόνον θα ικανοποιεί τις ανάγκες του ιδρύματος αλλά θα προσφέρει και έσοδα.
Δημιουργία του μεγαλύτερου Τμήματος Τουρκικών Σπουδών εκτός Τουρκίας, καθώς ο σχεδιασμός αφορά και τις δύο γλωσσικές κοινότητες που ζουν στο νησί. Δημιουργία Τμήματος Εβραϊκών Σπουδών και συνεργασία με τους Ισραηλινούς για δημιουργία Ιατρικής Σχολής και Πανεπιστημιακής Κλινικής. Σε λίγο καιρό θα είναι έτοιμο το Κέντρο Πληροφόρησης – Βιβλιοθήκη «Στέλιος Ιωάννου», σε ένα κτίριο που υπογράφει ο βραβευμένος Γάλλος αρχιτέκτων Ζαν Νουβέλ. Οι περισσότεροι ευκατάστατοι Κύπριοι, όπως η οικογένεια Ιωάννου, έχουν κάνει δωρεές.
Η πανεπιστημιούπολη και τα κτίριά της είναι άριστα οργανωμένα, υποδειγματικά σχεδιασμένα, εντυπωσιακά καθαρά (ούτε μία γόπα ούτε μία προεκλογική ή κομματική αφίσα πουθενά), με έμφαση στην έρευνα. Αρκεί μια βόλτα για να πεις μέσα σου: «Θέλω να ξανασπουδάσω». Υπάρχει πιο σαφής ένδειξη για την ποιότητα ενός ιδρύματος;