Ομολογώ ότι δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της κ. Κατερίνας Κοσκινά, της ιστορικού τέχνης και μουσειολόγου, που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα διαδεχθεί την Αννα Καφέτση στη θέση της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Και δεν υπονοώ καθόλου τη διαχείριση των σημαντικών εκκρεμοτήτων που παρατείνουν την εγκατάσταση του μουσείου στο ανακατασκευασμένο κτίριο του Φιξ και μας απομακρύνουν διαρκώς από τα πολυπόθητα εγκαίνια. Αυτό είναι το επείγον αλλά ίσως αποδειχθεί και το λιγότερο δύσκολο ή περίπλοκο.
Αναφέρομαι στο κακό κλίμα που έχει διαμορφωθεί τόσο στο μουσείο όσο και στον εικαστικό κόσμο μετά την αποπομπή.
Η πορεία του μουσείου από την πρώτη ημέρα λειτουργίας του (έστω και σε αυτό το παράδοξο περιβάλλον που επέβαλε η απουσία μόνιμης στέγης) ταυτίστηκε με το πρόσωπο της Αννας Καφέτση. Πολλά μεγάλα μουσεία και πινακοθήκες σε όλον τον κόσμο συχνά φέρουν τη σφραγίδα της προσωπικότητας που τα διοικεί. Παρόλα αυτά, έχω την αίσθηση ότι στην Αθήνα υπήρξε μια υπερβολή. Το ΕΜΣΤ ήταν η Αννα Καφέτση, τελεία και παύλα.
Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη διευθύντρια θα πρέπει να βρει τρόπο να συνεννοηθεί με τους συνεργάτες της Αννας Καφέτση, ανθρώπους συναισθηματικά φορτισμένους από τις τελευταίες απρόβλεπτες εξελίξεις. Ο κίνδυνος της αμηχανίας και της ψυχρότητας ελλοχεύει και στις σχέσεις με πολλούς εικαστικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι υποστήριξαν με θέρμη την τέως διευθύντρια.
Συνοπτικά, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού πήρε το ρίσκο της απομάκρυνσης της Αννας Καφέτση, μια κίνηση που σε πρώτο επίπεδο δείχνει άκαρδη και άκομψη, αν σκεφτεί κανείς ότι στερεί από τη μέχρι πρότινος ηγεσία του ΕΜΣΤ τη χαρά των εγκαινίων ενός μουσείου για το οποίο αγωνίστηκε για 14 χρόνια. Αλλά η πολιτική δεν ευνοεί συναισθηματισμούς και πολύ γρήγορα θα μάθουμε αν η ψυχρή λογική έχει τουλάχιστον αποτελέσματα.