Θυμάστε τη «Μέρα της μαρμότας»; Την ταινία που ο πρωταγωνιστής είχε κολλήσει στην ίδια ημέρα και ήταν αναγκασμένος να την ξαναζήσει;
Ε, λοιπόν, κάπως έτσι νιώθουμε όσοι έχουμε την τύχη του δημόσιου λόγου και κατηγορούμαστε ως μνημονιακοί. Οταν ξαναδιαβάζουμε ένα κείμενό μας τον τελευταίο καιρό, πραγματικά αναρωτιόμαστε μήπως γράφουμε διαρκώς τα ίδια με άλλες λέξεις. Και αυτό απλούστατα συμβαίνει διότι από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ έχουν εξαναγκάσει μια ολόκληρη χώρα να ζει τη μέρα της μαρμότας. Αν το σκεφτείτε, εδώ και επτά ολόκληρους μήνες μια κυβέρνηση περιμένει κατά κυριολεξία άπραγη την πτώση της από τον προεδρικό εκβιασμό του κ. Τσίπρα και το μόνο που μοιάζει να απασχολεί τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο είναι το πώς θα βαφτίσουν το ψάρι κρέας. Να μας πείσουν, δηλαδή, ότι η ζωή μας σήμερα είναι σαφώς καλύτερη απ’ ό,τι ήταν όταν ανέλαβαν την εξουσία προ διετίας. Μα δεν είναι καλύτερη ούτε θα μπορούσε να γίνει ούτε γι’ αυτό ψηφίστηκαν οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος.
Ο λόγος που παρέμειναν στην εξουσία είναι γιατί η πλειοψηφία των πολιτών φοβήθηκε προ διετίας ότι ο ανερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον ήταν παντελώς ανέτοιμος να κυβερνήσει, αλλά ικανός ακόμη και να οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωζώνης. Και αν κάτι ήλπιζαν οι πολίτες από τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο ήταν να μη γίνουν… ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή να καταλάβουν ότι η μοναδική αποστολή τους είναι να διασφαλίσουν τη χώρα εντός της Ευρωζώνης, να τολμήσουν τις μεταρρυθμίσεις που είχαν ήδη συμφωνηθεί, να αψηφήσουν το πολιτικό κόστος και κυρίως να προβούν σε αλλαγές στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος αναγνωρίζοντας εμπράκτως ότι τα κόμματά τους φέρουν ακέραιη την ευθύνη της χρεοκοπίας.
Τι βλέπουμε αντιθέτως από τον Μάιο και μετά; Μια κυβέρνηση να προσπαθεί να κοροϊδέψει τους εταίρους της και τους πολίτες ότι τάχα δουλεύει ρολόι, ενώ φυτοζωεί, και τους δύο αρχηγούς της να πλειοδοτούν με τον κ. Τσίπρα σε προεκλογικούς λαϊκισμούς για το ποιος θα σκίσει σε περισσότερα κομμάτια το Μνημόνιο. Λες και οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το Μνημόνιο, αλλά ότι οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος μοιάζουν πλέον να μην ξέρουν γιατί θέλουν να παραμείνουν στην εξουσία, πορευόμενοι εδώ και μήνες χωρίς σχέδιο και στόχους.
Τον εφιάλτη που ξαναζούμε ενόψει της πιθανότητας να προκύψουν εκλογές επιτείνει η διαπίστωση ότι αρκετοί στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και τώρα δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους το στοιχειώδες: ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει εντός της Ε.Ε. πάση θυσία και να αποφύγει την απόλυτη καταστροφή. Διότι απόλυτη καταστροφή θα είναι να επιστρέψει στη δραχμή και τους… βαλκανικούς αγώνες ύστερα από 33 χρόνια που ο Καραμανλής κατόρθωσε να τη βάλει μόνος στην ΕΟΚ.
Μη γελιόμαστε. Η συζήτηση του Grexit έχει επανέλθει κι ας καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ συνωμοσίες για όσα είπαν στα «κερδοσκοπικά» funds οι κ. Σταθάκης και Μηλιός. Το δε νέο ιδεολόγημα που έχει επικρατήσει, ακόμη και στα μετριοπαθή στελέχη του Αλ. Τσίπρα, είναι ότι μόλις έρθουν στην εξουσία θα προκληθεί αμέσως ένα ντόμινο επαναστατικών εξελίξεων στην Ε.Ε. οι οποίες θα μεταβάλουν άρδην την οικονομική πορεία όλης της Ευρώπης. Και δεν καταλαβαίνουν ότι το οικονομικό μέγεθος της χώρας μας είναι τόσο ασήμαντο σε σχέση με το συνολικό πρόβλημα της Ε.Ε. που θα βρεθούμε εκτός Ε.Ε. χωρίς καν να το αντιληφθούμε. Αραγε δεν βλέπουν τον κίνδυνο οι μεγάλες δυνάμεις να επιλέξουν να λύσουν το πρόβλημα της Ε.Ε. άνευ ημών και αφού προηγουμένως μας εκδιώξουν ως παράδειγμα μιας ασυνάρτητης χώρας η οποία διεκδικεί να επιβιώνει σε βάρος τους; Ή μήπως δεν αντιλαμβάνονται τι θα συμβεί στην Ελλάδα την επόμενη στιγμή που θα ανακοινώσουν οι Βρυξέλλες ότι κόβουν τη ροή της χρηματοδότησης; Δεν θυμούνται τι έγινε πριν από μόλις ενάμιση χρόνο στην Κύπρο;
Κατά τα λοιπά, όσοι το 2012 εμπιστευθήκαμε τον πρωθυπουργό μένουμε με την απορία όχι μόνον γιατί μεταλλάχθηκε τους τελευταίους μήνες, αλλά γιατί δεν πραγματοποιεί έστω και τώρα έναν δομικό ανασχηματισμό επιλέγοντας επιτέλους όσους θέλουν να σώσουν τη χώρα και όχι εκείνους που σκέφτονται μόνον πώς θα επανεκλεγούν. Ας αποτολμήσει να ρίξει μια τέτοια κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας αναλάβει ο καθείς τις ευθύνες του στις εκλογές που θα προκληθούν. Εκτός κι αν ο κ. Σαμαράς θέλει να μείνει στην Ιστορία ως ο πρωθυπουργός που στην πιο κρίσιμη στιγμή της χώρας έκρινε ότι οι καλύτεροι για να τη σώσουν ήταν οι Ντινόπουλοι, οι Γιακουμάτοι και η Σοφία Βούλτεψη.