Η δημοσιοποίηση του νέου αθλητικού νόμου, που από την περασμένη Τρίτη βρίσκεται στη διαβούλευση αρχίζοντας από εκεί το ταξίδι μέχρι την ψήφιση του τελικού κειμένου από τη Βουλή, σε συνδυασμό με την απελπιστική κατάσταση που επικρατεί κυρίως στον χώρο του ποδοσφαίρου, φέρνει στο μυαλό το κλασικό απόφθεγμα του Γκράμσι «το παλιό πεθαίνει, το νέο παλεύει να γεννηθεί, τώρα είναι η εποχή των τεράτων».
Αναντίρρητα ο νέος νόμος του υφυπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Ι. Ανδριανού και της νομοπαρασκευαστικής ομάδας που εργάστηκε για περίπου ένα χρόνο, είναι το νέο που κυοφορείται. Περιέχει βασικές διατάξεις που είναι ρηξικέλευθες και τολμηρές, αφού έρχονται σε ρήξη με όσα γνωρίζαμε και θεωρούνταν παγιωμένα. Στοχεύει αφενός στη διαφάνεια και την αναλογικότητα στον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας νευραλγικών θεσμών όπως η διαιτησία και η αθλητική δικαιοσύνη, και αφετέρου στη διεύρυνση και στην αντιπροσωπευτικότητα του εκλογικού σώματος από το οποίο προκύπτουν τα διοικητικά συμβούλια των αθλητικών ομοσπονδιών.
Επίσης δίνει μεγάλες εξουσίες στο αρμόδιο για τον αθλητισμό υπουργείο και στον εκάστοτε υπουργό, ο οποίος γίνεται ενεργός παράγων έχοντας ως αρμοδιότητα την τήρησή του και ως δικαιοδοσία την παρέμβαση μέσω διαπιστωτικής πράξης, που οδηγεί στην επιβολή ποινών και την άρση αθλητικής αναγνώρισης.
Ασφαλώς μέχρι το τελικό κείμενο που θα φτάσει στην ολομέλεια της Βουλής προς ψήφιση αφού περάσει και από την επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων, θα υπάρξουν αλλαγές και διαφορετικές διατυπώσεις.
Ομως δεν παύει η φιλοσοφία του νέου αθλητικού νόμου και η στόχευσή του να φανερώνει την πολιτική βούληση της κυβέρνησης για αποτελεσματική παρέμβαση και ρύθμιση μιας σειράς ζητημάτων στον πολύπαθο χώρο του αθλητισμού.
Επιχειρείται μάλιστα σε μια περίοδο που ειδικά το ποδόσφαιρο και οι φορείς που το διοικούν, με προεξάρχουσα την ΕΠΟ, έχουν ηθικά και ουσιαστικά απονομιμοποιηθεί στα μάτια της συντριπτικής πλειονότητας της φίλαθλης κοινής γνώμης ως προς την ικανότητά τους να προάγουν το άθλημα, διασφαλίζοντας όρους ισονομίας, δικαιοσύνης, διαφάνειας και αξιοπιστίας.
Επομένως, τόσο σε πολιτικό επίπεδο, κάτι που αφορά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όσο και αθλητικό, ήρθε η ώρα της αναμέτρησης για το τι είδους αθλητισμό και τι είδους ποδόσφαιρο θέλουμε.
Διατάξεις, όπως αυτές που απαγορεύουν τον απεριόριστο δανεισμό ποδοσφαιριστών σε ομάδες της ίδιας κατηγορίας, συγκροτούν τα όργανα της διαιτησίας με διαφάνεια και πολυσυλλεκτικότητα, τοποθετούν στην αθλητική δικαιοσύνη συνταξιούχους δικαστές κατόπιν κλήρωσης, δίνουν δικαίωμα ψήφου στις Γ.Σ. σε κάθε σωματείο, βάζουν ως προϋπόθεση συμμετοχής στο πρωτάθλημα και τέλεσης μεταγραφών τη φορολογική ενημερότητα, ζητούν από τα μέλη των Δ.Σ. των αθλητικών ομοσπονδιών κατάθεση δήλωσης περιουσιακής κατάστασης προς την αρχή καταπολέμησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και εντάσσουν την άσκηση ποινικής δίωξης σε βαθμό κακουργήματος στα κωλύματα των παραγόντων, αλλάζουν άρδην το τοπίο.
Πρώτες αντιδράσεις
Ομως, από την άλλη, θεωρείται βέβαιο ότι θα προκληθούν αντιδράσεις. Ηδη η ΕΠΟ διαρρέει ότι έχει ενημερώσει σχετικά τη FIFA και την UEFA κάνοντας λόγο για παραβίαση του αυτοδιοίκητου και της κατοχυρωμένης αθλητικής αυτονομίας σε περίπου 20 από τα συνολικά 118 άρθρα του νόμου. Διαφωνίες έχουν εκφραστεί και από την πλευρά του μπάσκετ μέσω του Γ. Βασιλακόπουλου.
Οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες και γι’ αυτό στο άρθρο 113 του νόμου ως ασφαλιστική δικλίδα αναφέρεται ότι «θέματα ανάδειξης, συγκρότησης, θητείας οργάνων διοίκησης και δικαιοδοτικών οργάνων των αθλητικών φορέων, καθώς και των οργάνων διαιτησίας, ισχύουν όσα προβλέπονται στον παρόντα νόμο, με την επιφύλαξη τυχόν ρητών αντίθετων καταστατικών και κανονιστικών διατάξεων της οικείας διεθνούς ομοσπονδίας κάθε αθλήματος, που βεβαιώνεται με γνωμοδότηση του Court Of Arbitration for Sport (CAS)».
Στην ΕΠΟ θεωρούν βέβαιη την παρέμβαση της FIFA και της UEFA που μπορεί να φτάσει έως τον αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις, όπως συνέβη το 2006.