Αυτή τη φορά η κ. Μιμή Ντενίση βρήκε τον ρόλο που της ταιριάζει και τον υποδύεται με απόλυτη κυριαρχία αλλά και αγάπη, συγκινώντας μέχρι δακρύων τον κόσμο του «Θεάτρου», στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Μέσα από αυθεντικές μαρτυρίες και σελίδες γραμμένες με αίμα και πόνο από Σμυρνιούς και Μικρασιάτες που έζησαν την ακμή αλλά και την Καταστροφή του 1922, με άφθονο και συγκλονιστικό υλικό από φωτογραφίες – ταινίες ντοκουμέντα, η Μιμή Ντενίση έστησε μια παράσταση, σε σενάριο και σκηνοθεσία δική της, που όμως έχει πιάσει τον σφυγμό των προσφύγων, «αυτών που δεν ξεχνούν».
Χάρις στην παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, αφιερωμένη στη μνήμη του ιδρυτού του Λαζάρου Εφραίμογλου με γενναιόδωρη προσφορά μέσων και στήριξης ανέβηκε στο «Θέατρον» Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» μία παράσταση με απόλυτο σεβασμό προς το θέμα που την ενέπνευσε. Και είναι άξιοι συγχαρητηρίων η δημιουργός Μιμή Ντενίση και το ταιριαστό ζευγάρι, ο Δημήτρης και η Σοφία Εφραίμογλου που ενστερνίσθηκαν το όνειρο των προσφύγων της Ιωνίας και ξαναζωντάνεψαν στο σανίδι μια Σμύρνη χαρούμενη, αρχοντική της δουλειάς και του λούσου. Με Τούρκους στη δούλεψη των Ελλήνων που συμβιούσαν αρμονικά, εωσότου «μπήκαν οι Τσέτες», βολικό συνώνυμο εκείνων που ήθελαν να διώξουν για πάντα τους Ελληνες από τη γενέτειρά τους – διότι, όπως λέγει ο σοφός συμπατριώτης μας Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, «η Σμύρνη είναι Πόλις Ελληνίς». Αυτήν τη Σμύρνη – πατρίδα ξαναβρίσκει, στο ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο και νοσταλγία «Θέατρον» της Πειραιώς 254, όποιος αγαπά την καταγωγή του και την ιστορία της. Αλλά, και όποιος αγαπά τη μουσική και τα τραγούδια της Ανατολής, με τον Ανδρέα Κατσιγιάννη συνθέτη και μαέστρο της «Εστουδιαντίνας της Σμύρνης» να παίζουν ζωντανά επί σκηνής και να τραγουδά ο Μπάμπης Τσέρτος και η νεαρή Σοφία Μέρμηγκα.
Καιρός όμως είναι να επικεντρωθούμε στους ηθοποιούς και στην πρωταγωνίστρια Μιμή Ντενίση στον ρόλο της Φιλιώς που κυβερνά άξια το σπιτικό της και αρνείται να δει την καταστροφή που έρχεται. Αλλά όταν ήρθε, πάλι η αγκαλιά της χώρεσε τους διωγμένους Ελληνες στην προκυμαία μέσα στις φλόγες. «Αυτό δεν είναι συνωστισμός αλλά η κόλαση, ο Αδης» βροντοφωνάζει η Φιλιώ με το τσεμπέρι και τον μπόγο της προσφυγιάς, και η ηθοποιός – αφηγήτρια Μιμή Ντενίση δέχεται λυτρωτικό το χειροκρότημα του κοινού, που απευθύνεται και στην ιστορία! Ολες οι εικόνες της ρέουσας πλοκής – από την απροβλημάτιστη ζωή στη Σμύρνη, στον Μπουρνόβα, στο Κορδελιό, ώς τα πρώτα «σύννεφα» και τις φλόγες που άρχισαν από την αρμένικη συνοικία και κατέληξαν στο καράβι μιας προσφυγιάς χωρίς γυρισμό, είναι άριστα δοσμένες, χάρις στα σκηνικά – κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, στους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, στο βίντεο και 3D του Γιάννη Βολιώτου. Μέσα από τα παράθυρα βλέπουμε τα κύματα στον Κόλπο της Σμύρνης, τα ατμόπλοια να περνούν! Ολόγυρα, μέσα στο σκηνικό πάντα, οι αυθεντικές φωτογραφίες σε μεγέθυνση και, στη σκηνή, τα πρόσωπα που την ζωντανεύουν, εξαίρετοι όλοι οι ηθοποιοί: Μιμή Ντενίση, Τάσος Χαλκιάς, Κώστας Βουτσάς, Κρατερός Κατσούλης, Χριστίνα Αλεξανιάν, Δημήτρης Μακαλιάς, Μαρία Εγγλεζάκη, Νέδη Αντωνιάδη και ο Μιχάλης Μητρούσης, ο Τάσος Νούσιας, η Αναστασία Σκοπελίτη και νέο ταλέντο, η «ζευζέκα ψυχοκόρη» Κατερίνα Γερονικολού.
Το «πριν», το «μετά» στις παράγκες και μπουγάδες της Ελλάδας – καταφυγής, αλλά και το «γιατί» του ξεριζωμού, του πολιτικού διχασμού, της αδιαφορίας των Συμμάχων, όλα αυτά κατακλύζονται από το χειροκρότημα του συγκινημένου κοινού για τους ηθοποιούς στην υπόκλιση. Σοβαροί, πιασμένοι χέρι χέρι αποχαιρετούν τη Σμύρνη των Ελλήνων, που ζει στη μνήμη. Δεν υπάρχει αυλαία.