Η Ελλάδα δεν πρέπει να γυρίσει στην περίοδο του 2011-12 όταν έφτασε πολύ κοντά στον γκρεμό. Είναι πια προφανές ότι υπάρχουν δυνάμεις μέσα κι έξω από τη χώρα που θα το ήθελαν πολύ. Εκτός Ελλάδος ορισμένοι εμμονικοί διεθνείς παίκτες δοκιμάζουν τις αντοχές της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Ισως να θέλουν να αποδείξουν ότι είχαν δίκιο όταν ήθελαν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Εντός Ελλάδος οι δυνάμεις του ακραίου λαϊκισμού και του μίσους παίρνουν πάλι το πάνω χέρι με διάφορες δικαιολογίες. Στη μέση υπάρχει μια κοινωνία που έχει υποφέρει πολύ, αλλά βλέπει ότι σιγά σιγά κάτι βελτιώνεται στην οικονομία. Ξέρει ότι το κυβερνών πολιτικό προσωπικό έχασε τον δρόμο της μεταρρύθμισης υπό την πίεση του πολιτικού κόστους. Βλέπει, όμως, ταυτόχρονα μία αντιπολίτευση που δεν έχει κανένα πραγματικό σχέδιο πέρα από το ξήλωμα όσων έχουν υλοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας νιώθει απελπισία. Οι έξω τραβάνε το σχοινί, η κυβέρνηση δεν πάει πουθενά και η αντιπολίτευση ωθεί σε ένα κακά προετοιμασμένο «σάλτο μορτάλε». Πού να ακουμπήσουν λοιπόν οι πολίτες που ελπίζουν αλλά και φοβούνται; Ο πρωθυπουργός έχει μια τελευταία ευκαιρία. Αν μιλήσει καθαρά και παράλληλα δεσμευθεί ότι θα κυβερνήσει με άλλα πρόσωπα και άλλο τρόπο μετά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την τωρινή Βουλή, ίσως τα καταφέρει. Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, πως οι έξω δεν θα βάλουν μια τελευταία τρικλοποδιά…
Ισως τα καταφέρει
1' 6" χρόνος ανάγνωσης
