Μεταξύ φάρσας και τραγωδίας

Μεταξύ φάρσας και τραγωδίας

4' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αντλώντας από τον εθνικό μύθο που συνέχει εκατομμύρια Ελληνες, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στη Βουλή το βράδυ της Κυριακής, αναφέρθηκε εν παρόδω στη «δημοκρατία που θα επιστρέψει στον τόπο που γεννήθηκε και εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο»―όλα αυτά, εννοείται, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Ειλικρινά, δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε και μάλλον ούτε και ο ίδιος κατάλαβε. Μήπως είχε στον νου του το σύγχρονο κοινοβουλευτικό πολίτευμα; Πιθανόν, διότι η αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία κράτησε μερικές δεκαετίες ώσπου να εκφυλισθεί σε ενός ανδρός αρχή και δεν εξαπλώθηκε πουθενά. Αν πάντως είχε στον νου του ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) τον σύγχρονο κοινοβουλευτισμό, αυτός αναπτύχθηκε στην Αγγλία και από εκεί εξαπλώθηκε στον κόσμο―δεν είναι τυχαίο, ασφαλώς, ότι τους δημοκρατικούς πολιτικούς θεσμούς των Ηνωμένων Πολιτειών στην πραγματικότητα τους έφτιαξαν άποικοι με νοοτροπία και κουλτούρα Αγγλων.

Δεν είναι, λοιπόν, στους πολιτικούς θεσμούς που μπορεί να βρει ο Αλέξης την πολυθρύλητη συνέχεια του ελληνικού έθνους. Εκεί όπου, αντιθέτως, μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος ότι είναι αισθητή η συνέχεια είναι στην τάση που έχουμε προς την τραγική αντίληψη της ζωής. Και ποιος δεν ξέρει ότι κωμωδία και τραγωδία ξεκίνησαν από τους Ελληνες. Ομως στον τρόπο με τον οποίο εμείς, οι σύγχρονοι κληρονόμοι τους, βλέπουμε τη ζωή είναι σαφές ότι επικράτησε η τραγική αντίληψη. Πάρτε το παράδειγμα της υπόθεσης Ρωμανού. Τείνει να εξελιχθεί σε πραγματική τραγωδία (κυρίως για τον ίδιο τον απεργό πείνας και τους γονείς τους), ενώ στον πυρήνα της υπόθεσης βρίσκεται κάτι κατ’ εξοχήν κωμικό: η επιθυμία ενός καταδικασμένου για ένοπλη ληστεία τραπέζης να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων.

Σε αυτή την αδυναμία μας να αντιληφθούμε το κωμικό και να το ενσωματώσουμε στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα νομίζω ότι οφείλεται το γεγονός ότι, ως Ελληνες, μας διακρίνει η ροπή στο γελοίο, γι’ αυτό και θριαμβεύουμε στη φάρσα. Σε ποια άλλη χώρα, π.χ., θα μπορούσε να υπάρξει ένας βουλευτής Μιχελογιαννάκης (αυτός που δήλωσε ότι ξεκινά απεργία πείνας με τους Σύρους…) και ο οποίος μάλιστα να είναι γιατρός στο επάγγελμα;

ΥΓ.: Επειδή, πάντως, ακούω διαφόρους να εκφράζουν τη φρίκη τους επειδή ο περί ου ο λόγος Μιχελογιαννάκης είναι καρδιολόγος, να πω ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να ήταν ακόμη χειρότερα: ας πούμε, να ήταν ψυχίατρος…

Σπίτι ή μέγαρο;

Δεν ξέρει από αυτά η γυναίκα―ήταν φυσικό να την πατήσει. Αναφέρομαι στη Νατάσα Καραμανλή την οποία ρώτησαν, με την ευκαιρία της συμμετοχής της σε μια εκδήλωση για τον καρκίνο του μαστού, αν «ο Κώστας (σ.σ. : αντιλαμβάνεσθε περί ποίου ο λόγος…) θα πάει για Πρόεδρος ή αν θα μείνει σπίτι»· και εκείνη εν πλήρει αθωότητι τσίμπησε: «Εγώ του λέω να κάτσει σπίτι». Ετσι μαθεύτηκε από τη σύζυγό του (την εγκυρότερη πηγή μετά τον ίδιο, να το τονίσω) ότι κάποιοι λένε στον Κώστα Καραμανλή Β΄ να πάει για Πρόεδρος, αλλά η σύζυγος προτιμά γι’ αυτόν να καθίσει εκεί που βρίσκεται και να ασχολείται με αυτά που ασχολείται.

Υποθέτω ότι η επιβεβαίωση του ενδιαφέροντος ορισμένων κύκλων να ωθήσουν τον Κ. Καραμανλή προς την Προεδρία στέλνει ένα «φρισόν» και πέρα από τον κύκλο των αφοσιωμένων θαυμαστών του―οι οποίοι υπάρχουν, αν και η ύπαρξή τους δεν εξηγείται βάσει των όρων της λογικής. Βλέπετε, παίζει τον ρόλο της η εμφανής, αν και συγκρατημένη, αισιοδοξία της κυβέρνησης ότι θα βρει τις 180 ψήφους της προεδρικής εκλογής· και θεωρείται ότι ο Κ. Καραμανλής χαίρει συμπαθειών σε διάφορους χώρους, οπότε τυχόν υποψηφιότητα μπορεί να προσελκύσει ακόμη και την ψήφο του Π. Καμμένου (που λέει ο λόγος, για να μην παρεξηγούμεθα). Μετράει, επίσης, το γεγονός ότι ο Μεγαλέξανδρος δεν μας βγήκε στην Αμφίπολη, οπότε στρεφόμαστε αλλού να ψάξουμε για σωτήρες.

Με όλο τον σεβασμό στον πρώην πρωθυπουργό (και, κυρίως, στο έργο του…) παίρνω το θάρρος να πω ότι μάλλον η κυρία Καραμανλή έχει δίκιο. Πρώτον, επειδή έχω ακούσει, λ.χ., να λένε ότι ο Κ. Καραμανλής είναι εξαίρετος πατέρας, ενώ ως πρωθυπουργό τον είδαμε και μοιραστήκαμε μαζί του την ίδια κατάθλιψη. Το σωστό στη ζωή είναι να μένεις σε αυτό που κάνεις καλά και να προσπαθείς να το κάνεις καλύτερα. Οπότε, ας μείνει στη Ραφήνα. Αν περνά εκείνος καλά, περνάμε και εμείς καλά…

Δεύτερος λόγος ο οποίος αποδυναμώνει μια υποψηφιότητα Καραμανλή για την Προεδρία (υποψηφιότητα που δεν εγκρίνει, θυμίζω, η κυρία Καραμανλή) είναι ότι ο συμβολικός χαρακτήρας του αξιώματος απευθύνεται μεν στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό. Αντιλαμβάνεσθε τι σημαίνει να δουν στην Ευρώπη ότι κάνουμε πρόεδρο τον Καραμανλή, τον οποίο θεωρούν από τους κύριους υπεύθυνους της ελληνικής χρεοκοπίας; Καλύτερα θα ήταν (λέω εγώ τώρα…) να τους στείλουμε τον Γιωργάκη. Ευκολότερα θα το καταπιούν…

Πορεία στον λαό

Την ξεκίνησε ο Απόστολος Γκλέτσος, με πρώτο σταθμό την Κρήτη, όπου θα παρουσιάσει την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος «Τελεία» στα Ανώγεια. Γιατί ειδικά εκεί, είναι άγνωστο―φαντάζομαι επειδή μάλλον του πηγαίνει το στυλ της αγριάδας γενικώς. Πάντως, στο Ηράκλειο, παραχώρησε συνέντευξη στους εκπροσώπους Τύπου των τοπικών μέσων ή, σωστότερα, σε έναν εκπρόσωπο, διότι όταν για μια στιγμή άνοιξε το πλάνο, είδα προς δεινή έκπληξή μου ότι ο πρόεδρος Αποστόλης πράγματι μιλούσε σε μια κάμερα, αλλά δίπλα του, γύρω του σε ακτίνα αρκετών μέτρων, υπήρχε μόνο ένας προγάστωρ κύριος, που με το ένα χέρι κρατούσε βαριεστημένα το μικρόφωνο, ενώ το άλλο το είχε στην τσέπη…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή