Ιστορία 7η (της ντροπής και της δυσκολίας)
Αν κυκλοφορείς με το 550, τη λεγόμενη και καρούτα που σε φτάνει τέρμα Κηφισιά, μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με δύο πράγματα: με την αργοπορία (δεν έρχεται ποτέ, το άτιμο!) και με την πολυλογία (γιατί, όταν επιτέλους έρχεται, είναι τόσο φίσκα που όλο και κάποιος θα σε πιάσει στην παρλαπίπα).
Με την αργοπορία τα ‘χω βρει. Αλλά με τις (πολλές) κουβέντες δεν το ‘χω. Ούτε στο λεωφορείο ούτε στο τηλέφωνο ούτε πουθενά. Από παιδί, μέχρι σήμερα. Με σταυρώνει το αφεντικό – και με το δίκιο του: «Μίλα, ρε Γαλανοπούλου!». Χάλια εγώ. Βάλε με να σ’ το γράψω, να σ’ το ζωγραφίσω, να σ’ το πω με 5 κουβέντες το πολύ – πολύ και μία φορά. Με το πολύ «μπίρι – μπίρι», σκαλώνω. Μια φορά τον χρόνο παθαίνω ντελίριο και τα λέω όλα μαζί και με μισεί ο κόσμος.
Με τα χρόνια, αυτό εξελίχθηκε σε ντροπή για ‘μένα και θαυμασμό για όσους μπορούν να μιλάνε. Συνέχεια. Non stop. Σε τηλέφωνα, Facebook, Twitter, τηλεοράσεις, που δεν αφήνουν την παραμικρή στιγμίτσα στη μούγγα της. Που ξέρουν πώς να (σου) αρέσουν, ακριβώς επειδή ξέρουν να γεμίζουν τα κενά. Έστω και με μπουγιόζικες παρλαπίπες.
Έτσι, όταν προχθές στο inbox μου ήρθε το μήνυμα μιας κοπέλας που με γνώρισε από εδώ, κόλλησα. «Θέλω να αρέσω, να μ’ αγαπούν όλοι. Τι να κάνω; Λέω πάντα το λάθος πράγμα, τη λάθος στιγμή… Εσύ τι λες;». Άρχισα να ξύνω κεφάλι. Άγρια. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος για τέτοιου είδους συμβουλές.
Διαβάστε περισσότερα εδώ