Ας αφήσουμε ιδιώτες να επουλώσουν ορισμένες πληγές

Ας αφήσουμε ιδιώτες να επουλώσουν ορισμένες πληγές

1' 36" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Oι εικόνες του πλημμυρισμένου αρχαιολογικού χώρου της Βραυρώνας έκαναν τον γύρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δεν είναι πια έκπληξη. Η εικόνα είναι γνώριμη εδώ κα χρόνια. Την ώρα που βλέπω τα τηλεοπτικά πλάνα με το νερό να σκεπάζει τον ναό της Αρτέμιδος ώς τη μέση, σκέφτομαι την αντίδραση ορισμένων απέναντι στην πρόταση για αναβάθμιση του συγκεκριμένου χώρου όπως και του Κεραμεικού, με χρήματα ενός ιδιωτικού φορέα, του Ιδρύματος Νιάρχου.

Βλέποντας αυτές τις πληγές σε σημαντικούς χώρους και τοπία της Αττικής μοιραία αναρωτιέσαι τι συμβαίνει πιο πέρα, στην επαρχία. Αντί να βρούμε τρόπους και συνεργασίες με τους τοπικούς φορείς και με ιδιώτες όπου είναι δυνατόν (υπό όρους), εμείς σκεφτόμαστε ότι όλα αυτά είναι μόνο υποχρέωση του κράτους. Ενός όμως οργανωμένου κι όχι διαλυμένου κράτους.

Αυτός ο ανελέητος κρατισμός, από τον οποίο διέπεται η νοοτροπία μας για τον πολιτισμό, θα έπρεπε να μαλακώσει πια, αφού είναι προφανές ότι η κρατική μηχανή δεν μπορεί να επουλώσει όλες τις πληγές. Να γίνουμε πιο διαλλακτικοί όταν ένας ιδιώτης ζητάει να συμβάλει στον εξωραϊσμό της εικόνας ενός αρχαιολογικού χώρου, ενός πληγωμένου τοπίου.

Αντίθετα, είμαστε καχύποπτοι και συχνά επικριτικοί όταν ο πολιτισμός συνδέεται με την οικονομία, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Και ποιος δεν θα ήθελε ο ετήσιος προϋπολογισμός του ΥΠΠΟΑ να ήταν τόσος ώστε να μη χρειάζονται τέτοιες συνεργασίες τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πολιτιστική κληρονομιά. Ομως δεν είναι.

Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Η παρεξήγηση πως οτιδήποτε καλό ή πρωτοποριακό στην τέχνη δεν μπορεί να απευθύνεται σε πολλούς, υπάρχει ακόμη. Οπως ότι μια καλή, σοβαρή και ανοιχτή παράσταση στο θέατρο, μια καλλιτεχνική ταινία στον κινηματογράφο δεν μπορεί να κάνει πολλά εισιτήρια. Απαρχαιωμένες αντιλήψεις, σε μια εποχή που οι τέχνες όπως και το κοινό αναζητούν νέους δρόμους.

Δεν είναι ντροπή πια να κόβουν περισσότερα εισιτήρια τα μουσεία μας, να δέχονται βοήθεια οι πολιτιστικοί οργανισμοί από ιδιώτες (με θεσμικές προϋποθέσεις που θα θέτει το κράτος), να μπορούν να συντηρούνται τα θέατρα κ.ο.κ. Γιατί πια τόση ενοχή;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή