Πίσω από τις κλειστές πόρτες του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ. τους μετρούν και τους ξαναμετρούν. Εξω από τη Βουλή έχει στηθεί τέντα τύπου Ωνασείου με άπειρους δημοσιογράφους να τους παραμονεύουν. Το «Grexit» τους κυνηγά σε κάθε τους βήμα, η έδρα τους στη Βουλή είναι πια σε κίνδυνο. Και στην εκλογική τους περιφέρεια περιμένουν οι ψηφοφόροι να τους «στολίσουν» για τα Χριστούγεννα. Οπως και να το δει κανείς, οι καιροί είναι δύσκολοι για τους Ελληνες βουλευτές.
Δεν φταίει μόνο η πίεση για την εκλογή Προέδρου. Είναι κι ο ξαφνικός προεκλογικός πυρετός, που συνέπεσε με τη μεταγραφική περίοδο των κομμάτων. Πάρτε τον Π. Τατσόπουλο για παράδειγμα: μπορεί να έδεσε τον πολιτικό του γάιδαρο ρίχνοντας μπουκάλι με μήνυμα αγάπης στο «Ποτάμι» του Στ. Θεοδωράκη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως γλίτωσε απ’ το «πρέσινγκ» του Γρ. Ψαριανού για να πει «ναι» στον Σταύρο Δήμα. Αντιθέτως – τώρα έχει και το «Ποτάμι» να τον σπρώχνει προς την ίδια κατεύθυνση. Κι έτσι κάπως, έχει βρεθεί ο βουλευτής να στριφογυρνά στον αφρό της επικαιρότητας, έχοντας μόλις περάσει απ’ τη Σκύλα του ΣΥΡΙΖΑ με κατεύθυνση προς τη Χάρυβδη του «Ποταμιού».
Φυσικά, δεν είναι ο μόνος που παλεύει να κάνει την προεκλογική του ανάγκη κομματική φιλοτιμία. Στη ΔΗΜΑΡ, ας πούμε, όσοι απέμειναν αναρωτιούνται. Είναι άραγε ελεύθεροι να επιλέξουν, όπως έλεγε ο κ. Κουβέλης πριν από τρεις μέρες; Ή είναι «δεσμευμένοι να μην ψηφίσουν για Πρόεδρο», όπως είπε ο Φ. Κουβέλης πριν από μία μέρα; Είναι μήπως «αποστάτες», όπως έλεγε ο Α. Τσίπρας την περασμένη εβδομάδα; Ή είναι μέλλοντες Συριζαίοι, όπως λέγεται στα πηγαδάκια του περιστυλίου αυτήν την εβδομάδα; Στο χαώδες κοινοβουλευτικό μας σύμπαν, απαντήσεις δεν υπάρχουν. Μόνο καταστάσεις, εξίσου αλλόκοτες για όλους. Ο κ. Π. Μελάς, για παράδειγμα, που μετά το «παρών» που είπε στη χθεσινή ψηφοφορία, δήλωσε: «Είχα πει ότι είμαι 80%-20% να ψηφίσω. Σήμερα ενεργοποίησα το 20%, στις άλλες ψηφοφορίες θα ακούσω το 80%».
Κι αν πολλοί διαμαρτύρονται, υπάρχει και ο Ν. Νικολόπουλος: μετά την τραγωδία που υπέστη στις ευρωεκλογές, καθόλου δεν γκρινιάζει που τώρα αναγκάζεται να οργώνει την Πάτρα διαλαλώντας σε αίθουσες ξενοδοχείων την αγάπη του για το κόμμα του Πάνου Καμμένου. Κι αν γλαρώνουν οι γηραιοί Πατρινοί στο ακροατήριο, κι αν πέφτουν τα χειροκροτήματα σε λάθος στιγμή, το θέμα είναι τι θα γίνει όταν φτάσουμε στην κάλπη. Κι η διαδρομή ώς εκεί έχει αρκετές κλειστές στροφές ακόμα.
Κι έτσι, αυτές τις μέρες στην Αμαλίας, ο κάθε βουλευτής τραβά τον δικό του δρόμο. Γιατί σαν να μην έφτανε η πίεση για την προεδρική εκλογή, ξεκίνησε μαζί και η προεκλογική περίοδος – αυτή που κάνει τον Β. Καπερνάρο να λέει πως «δεν θέλουν οι ψηφοφόροι μου να ψηφίσω Πρόεδρο». Καθώς οι ψηφοφόροι παραδοσιακά περιμένουν την προεκλογική περίοδο για να εκδηλωθούν, οι δημοσιογράφοι του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ με έκπληξη είδαν προ ημερών ένα μπλοκ να εισβάλει στη Βουλή αναζητώντας μανιωδώς τον υπουργό Οικονομικών για να τον πείσει για τα δίκαια της αγροτιάς. Οπότε αντιλαμβάνεται κανείς τι παγίδες στήνουν οι ψηφοφόροι στην επαρχία, για να «δέσουν» τον δικό τους απλό κι αγαπημένο βουλευτή τώρα, που αχνοφαίνονται στο βάθος του πολιτικού ορίζοντα οι εκλογές.
Ο βουλευτής, βέβαια, έχει πάντα τρόπους διαφυγής: δεν είναι τυχαίο που για να εξευμενιστούν τα πλήθη των ψηφοφόρων τις τελευταίες μέρες στη Βουλή κατατίθενται διάφορες απίθανες τροπολογίες από το κοινοβουλευτικό πουθενά. Ούτε που στα ενδιάμεσα των συνεδριάσεων της Ολομέλειας το Κοινοβούλιο αδειάζει και τα στούντιο σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα γεμίζουν. Οπως λένε οι υπεύθυνοι για το κλείσιμο των καλεσμένων στα κανάλια, ήδη οι θέσεις στα πάνελ έχουν «καπαρωθεί» για όλες τις μέρες μέχρι να τελειώσουν οι προεδρικές ψηφοφορίες. Οι μόνοι που μένουν εκτός τηλεοπτικού νυμφώνος είναι οι λιγότερο αναγνωρίσιμοι της Βουλής, οι οποίοι καλούνται ολομόναχοι ν’ ανέβουν τον δικό τους προεκλογικό Γολγοθά.
Στις ενορίες της Αττικής τις τελευταίες Κυριακές δεν υπάρχει περίπτωση να μη συναντηθούν δύο τουλάχιστον ψηφοθήρες βουλευτές. Καθώς η εποχή της ανοικτής προεκλογικής ομιλίας έχει παρέλθει για τον φόβο των ιπτάμενων ζαρζαβατικών, οι δύστυχοι εκπρόσωποι του περιούσιου λαού μας έχουν ως τελευταίο αποκούμπι την κυριακάτικη λειτουργία. Και παράλληλα, υφίστανται αναγκαστικά και το πατροπαράδοτο πολιτικό βασανιστήριο της περιφοράς από σπίτι σε σπίτι. Οπως έκαναν παλαιότερα οι εκπρόσωποι της Τάπεργουερ, οι βουλευτές μαζεύουν σε ομάδες νοικοκυρές και λοιπούς ψηφοφόρους για να τους παρουσιάσουν τον εαυτό τους: το πιο ανθεκτικό πολιτικό προϊόν με εγγύηση τετραετίας. Οσο για το μότο της πολιτικής διαφήμισης… αυτό το έχει έτοιμο ο Βύρων Πολύδωρας: «Εγώ ψηφίζω κατά συνείδηση. Που είναι άγρυπνη, εθνική, χαλύβδινη και όχι πλαστική». Αλλο που κι ο χάλυβας ακόμα κάποιες φορές λυγίζει. Και γίνεται ο βουλευτής σαν την κομμένη γράνα…