Η Ρενέ Σιδέρη αγαπάει τις λίστες. Όπως κάποιοι άνθρωποι κρατάνε ημερολόγιο, εκείνη προτιμάει να φτιάχνει λίστες.
Ξυπνάς με σχετικά καλή διάθεση. Κάνεις μπάνιο, φοράς το αγαπημένο σου φόρεμα, δυο σταγόνες άρωμα και βγαίνεις βιαστικά από το σπίτι, σουλουπώνοντας τα μαλλιά σου με τα χέρια γιατί σου φαίνεται πως έχει λίγη υγρασία παραπάνω, ενώ θυμάσαι τελευταία στιγμή να βάψεις λίγο κόκκινα τα χείλη σου για να μην είναι τελείως άχρωμα. Πρώτο βήμα, δεύτερο βήμα και διασταυρώνεσαι με κυρία γύρω στα 60 που σε κοιτάει χωρίς καμία έκφραση. Την προσπερνάς, σουλουπώνεις ξανά τα μαλλιά μήπως τα είδε να πετάνε και τρέχεις να μπεις στο τραμ. Το προλαβαίνεις τελευταία στιγμή, ορμάς στο βαγόνι λαχανιασμένη και σκουντάς κατά λάθος με τη τσάντα σου τον νεαρό δίπλα σου. Σε κοιτάει, τον κοιτάς, σε ξανακοιτάει. Ένας μορφασμός, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο. Καλύπτεις με το δάχτυλό το σπυράκι στο μέτωπό σου γιατί είσαι σίγουρη πως γι’ αυτό σε κοίταξε και ρίχνεις το βλέμμα σου πάνω στα λερωμένα σου all-star. Κατεβαίνεις από το τραμ, μπαίνεις στο λεωφόρειο, κατεβαίνεις από το λεωφορείο, περπατάς μέχρι τη δουλειά.
Μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου σε έχει κοιτάξει ένα μωρό, δύο γιαγιάδες, δύο εικοσάχρονα κορίτσια, πέντε τουρίστες -το κατάλαβες από τις φωτογραφικές και τα backpacks- ένας κύριος γύρω στα πενήντα, ένα αγόρι στα τριάντα και τρία σκυλιά έξω από την είσοδο του γραφείου. Δεκαπέντε διαφορετικά βλέμματα που όλα σου δημιούργησαν άγχος, απορία, αμφιβολία και πάλι άγχος. Δεκαπέντε διαφορετικά βλέμματα που ένιωσες να σε σκανάρουν από τα τετράγωνα γυαλιά μυωπίας μέχρι τα γόνατα που φαίνονται από το φόρεμα και έβγαλαν τα δικά τους συμπεράσματα για ‘σένα. Κάθε φορά αποφεύγεις να κοιτάξεις τους ανθρώπους στα μάτια γιατί φοβάσαι πως θα σε κρίνουν. Πως θα κρίνουν το ντύσιμό σου, τα μαλλιά σου, τα κιλά σου, το ύψος σου, το χαμόγελό σου ή το βλέμμα σου. Και πάντα σκέφτεσαι ακριβώς το ίδιο πράγμα. “Μήπως με κοιτάνε γιατί έχω κάτι”; “Μαλλιά που έχουν λάθος χρώμα, χάλια ντύσιμο, πολύ κοντή φούστα, σκισμένο παντελόνι, περίεργη φάτσα”;
Ακόμα κι αν έχεις καλή διάθεση, μπορεί εύκολα να αλλάξει, αν η αυτοπεποίθησή σου δεν είναι στα πιο υψηλά επίπεδά της. Γιατί, δηλαδή, είναι απαραίτητο να σε κοιτάνε μόνο όταν έχεις κάτι; Υπάρχουν άνθρωποι που περπατάνε στον δρόμο, έχουν πολλά στο μυαλό τους και απλώς σου ρίχνουν ένα βλέμμα που ούτε και οι ίδιοι θα θυμούνται αν τους ρωτήσεις μετά. Υπάρχουν εκείνοι που απλώς χαμογελούν γιατί έτσι νιώθουν όμορφα όταν διασταυρώνονται με άλλους ανθρώπους ή εκείνοι που απλώς σε κοιτάνε γιατί μπορεί να τους άρεσε το παλτό, η τσάντα σου ή το χαμόγελό σου. Το χειρότερο που έχεις να κάνεις είναι να μεταφράσεις ένα βλέμμα σε μία αρνητική σκέψη για τον εαυτό σου.
Τα καλύτερα που έχεις να κάνεις είναι:
Διαβάστε περισσότερα εδώ