Τα χαρακτηριστικά επιδημίας σταδιακά λαμβάνει η ίδρυση νέων κομμάτων. Προ ημερών ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε τη συγκρότηση ενός κινήματος «προοδευτικών αξιών», «προοδευτικών αλλαγών», ενός «πόλου ευρύτερων συνεργασιών». Λίγες ώρες νωρίτερα, δύο πρώην υπουργοί, η Αννα Διαμαντοπούλου και ο Γιώργος Φλωρίδης είχαν κοινοποιήσει την ανάγκη συγκρότησης ενός Δημοκρατικού Μεταρρυθμιστικού Πόλου ως τρίτη πολιτική λύση. Προ διμήνου και ο Γιάννης Ραγκούσης είχε μιλήσει για ένα «αυθεντικό κοινωνικό και πολιτικό κίνημα», ενώ τις πρώτες συνεδριάσεις του έχει ήδη πραγματοποιήσει το κόμμα των «Μεταρρυθμιστών» του Σπύρου Λυκούδη.
Ο Τάκης Μπαλτάκος ίδρυσε τον Ριζοσπαστικό Εθνικό Συναγερμό (ΡΙΖΕΣ), ο δήμαρχος Στυλίδας Απόστολος Γκλέτσος το κόμμα «Τελεία». Στις ευρωεκλογές συμμετείχαν 43 κόμματα, πολλά εκ των οποίων νέα: η «Ενωση για την Πατρίδα και τον Λαό» των Βύρωνα Πολύδωρα – Χρήστου Ζώη, το «Σοσιαλιστικό κόμμα» του Στέφανου Τζουμάκα, το «Σχέδιο Β» του Αλέκου Αλαβάνου, η «Δραχμή» του Θόδωρου Κατσανέβα κ.ο.κ.
Θα πείτε, αυτή είναι η δημοκρατία. Σε μια περίοδο πολυετούς αποδόμησης, καταφανούς φθοράς των κομμάτων εξουσίας, τα νέα σχήματα αποτελούν, θα μπορούσε να πει κανείς, καταφύγια αντίστασης, πεδία αναζήτησης ενός πιο καθαρού, πιο υπεύθυνου πολιτικού χώρου – μόνο 8% των πολιτών σύμφωνα με το τελευταίο ευρωβαρόμετρο έχουν εμπιστοσύνη στα κόμματα. Ομως, σχεδόν όλοι οι νέοι σχηματισμοί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: οι ηγέτες τους είναι παλιά στελέχη μεγάλων κομμάτων. Τι καινούργιο μπορούν αυτοί να προσφέρουν; Αποτελούν «θραύσματα» σχηματισμών σε προχωρημένο λυκόφως. Πόσο μπορούν να συμβάλουν στη σημερινή μέγιστη αναγκαιότητα για ανανέωση του πολιτικού σκηνικού και βεβαίως για συνεννόηση, ενότητα, συμπόρευση;
Σχεδόν όλοι δηλώνουν ότι το κίνημά τους γεννιέται για να παλέψει υπέρ της κοινωνικής προόδου, των μεταρρυθμίσεων και της αλήθειας, κατά του ανορθολογισμού και του ελιτισμού. Προθέσεις ενδεχομένως αγνότατες. Σχεδόν κάθε κίνημα γεννιέται με μια δόση καθαρότητας, με μια θέρμη που θριαμβεύει πάνω στον φόβο, καταδικασμένες στη συνέχεια να χαθούν από τον συγχρωτισμό με σιδηροπαγείς «συνθήκες».
Από την άλλη, στη χώρα μας, μπορεί τα κόμματα να φθίνουν αλλά ο κομματισμός ζει και βασιλεύει. Μπορεί οι παλιοί σχηματισμοί να αργοσβήνουν, αλλά τα κομματικά δίκτυα καλά κρατούν επηρεάζοντας ακόμα θεσμούς και κοινωνία. Είναι δύναμη να ηγείσαι ενός κινήματος ή να το συγκροτείς. Το κόμμα είναι πόλος έλξης, όχι μόνο «μεταρρυθμίσεων» και «συνεργασιών», αλλά και κεφαλαίου από κράτος και ιδιώτες. Οι ψήφοι φέρνουν χρήμα.
Ομως, πόσοι θα είναι εν τέλει οι ψήφοι και προς ποιους; Δεν έχει σημασία. Η πηγή πολλών πράξεών μας βρίσκεται σε μια ασύνειδη ροπή να πιστεύουμε, ως είδος και ως άτομα, ότι είμαστε στο κέντρο. Τα αντανακλαστικά μας μετατρέπουν σε πλανήτη το μόριο της συνείδησης που διαθέτουμε. Αλλωστε, να ζεις και να αγωνίζεσαι σημαίνει να εθελοτυφλείς απέναντι στις διαστάσεις σου. Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Τόσο για μια ανούσια διάλυση, μέσα στη νύχτα χωρίς σκήπτρα, χωρίς φωτοστέφανα, με βέβαιο απόθεμα το κομπολόι των σφαλμάτων, όσο και για μια τροχιά προς έναν περισσότερο ηλιόλουστο σκοπό, ένα περισσότερο άδολο τοπίο.