Η Ελλάδα μοιάζει με μια πολύ παράξενη, παρακμιακή χώρα. Την ώρα που η οικονομία της μπήκε στον δρόμο της ανάπτυξης οδηγούμεθα σε εκλογές και μια μακρά περίοδο αστάθειας. Και όλα αυτά για να εκλέξουμε ένα νέο Πρόεδρο χωρίς καμία αρμοδιότητα. Ο δημόσιος διάλογος είναι όμηρος του ακραίου λαϊκισμού και βρώμικων παιχνιδιών χωρίς τέλος. Το μεγάλο έργο της μεταρρύθμισης της χώρας έχει περάσει σε τρίτη μοίρα. Η κυβέρνηση σταμάτησε να κυβερνά εδώ και μήνες και η αντιπολίτευση επιδίδεται μόνο σε καταγγελίες και απειλές.
Εν τω μεταξύ, η αγορά έχει «παγώσει» πάλι, οι ξένοι επενδυτές αναρωτιούνται πόσο λάθος έκαναν να επενδύσουν εδώ τα χρήματά τους, τα πανεπιστήμια διαλύονται και οι πολίτες αναρωτιούνται πού πάει αυτή η χώρα. Οι Ελληνες που πιστεύουν στον τόπο και στις δυνατότητές του αρχίζουν και αυτοί να χάνουν το κουράγιο τους και τον προσανατολισμό τους. Δεν ζυγίζουν καλά ούτε τους εξωτερικούς κινδύνους ούτε την πιθανότητα να βυθιστούμε σε μια άβυσσο που θα μας φέρει πιο κοντά στους νότιους γείτονές μας. Οσοι επιζητούν την εθνική συνεννόηση καταντούν γραφικοί. Θέλουν όμως να φωνάξουν στους πολιτικούς μας ηγέτες: «Λυπηθείτε τον τόπο, λυπηθείτε την ελληνική οικογένεια που δεν αντέχει άλλο. Βρείτε τα και συμφωνήστε σε μια φόρμουλα που θα ισχυροποιήσει τη χώρα έναντι των δανειστών της χωρίς να τη βάλει σε περιπέτειες που δεν θα έχουν τέλος».