Η Δημοκρατία είναι πανάκριβη. Χρειάζεται, για παράδειγμα, περισσότερος χρόνος στη δημοκρατική λήψη κρίσιμων αποφάσεων απ’ ό,τι θα χρειαζόταν ένα αυταρχικό καθεστώς. Η κοινοβουλευτική δημοκρατική μέθοδος έχει υψηλό κόστος. Κυρίως όταν χρειάζεται να εφαρμοστούν αντιδημοφιλή μέτρα.
Οταν η διοίκηση παρέχει προνόμια, εισοδήματα και προστασία, οι βουλευτές δίνουν εύκολα την ψήφο τους. Ακόμη και με επιφυλάξεις, ο ένας ψηφίζει τα ρουσφέτια του άλλου. Σε χώρες όπως η δική μας, η ανάπτυξη των οποίων έγινε από ένα ιδιαίτερο μόρφωμα καπιταλισμού, με σοβαρές διαφορές από το «δυτικό πρότυπο», ο ρόλος των κοινωνικών, τοπικών και επαγγελματικών ομάδων υπήρξε πάντοτε καθοριστικός.
Οι ιδιαιτερότητες αυτές αυξάνουν το κόστος λειτουργίας του κράτους. Κι επειδή το κόστος του ενός είναι ο φόρος του άλλου, όταν έρθει η ώρα της κρίσης, βλέπουμε ότι είμαστε ο ένας με το χέρι στην τσέπη του άλλου. Παρά ταύτα, αυτή την εποχή, δεν υπήρχε κανείς λόγος να μεγαλώνουμε τόσο πολύ το ήδη τεράστιο κόστος προσαρμογής που πληρώνει ο πληθυσμός αυτής της χώρας.
Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν είχε εκλεγεί μεμιάς στην Προεδρία της Δημοκρατίας μια άξια Ελληνίδα, ένας άξιος Ελληνας. Με πολύ περισσότερες από τις ελάχιστες 200 ψήφους, που ζητεί το Σύνταγμα για να υπάρχει μια ευκαιρία διαπαραταξιακής ενότητας, τουλάχιστον στην εκπροσώπηση του έθνους, όχι τόσο εσωτερικώς όσο στη διεθνή παρουσία του κράτους. Μετρήστε την αισιοδοξία που θα διέπνεε την καθημερινότητα όλων, τις συναλλαγές στο εμπόριο και τον επιχειρηματικό σχεδιασμό. Υπολογίστε την επίδραση που θα είχαν στην οικονομία οι πρόσθετες διεθνείς και ελληνικές επενδύσεις, οι οποίες αναβλήθηκαν χωρίς να γνωρίζουμε πότε και αν τελικά θα πραγματοποιηθούν.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι αντιλαμβάνονται άριστα το δίλημμα. Εχει, βεβαίως, αποδειχθεί ότι δεν επιθυμούν να ανακατευτούν στα εσωτερικά ζητήματα πολιτικής. Εξίσου σαφές είναι, όμως, ότι δεν πρόκειται να αλλάξουν τη στάση τους αναλόγως με τον κομματικό χρωματισμό της κυβέρνησης.
Ο Αντώνης Σαμαράς πλήρωσε ήδη την αυτοπεποίθηση με την οποία ανέμενε τη βοήθεια των ομογάλακτων Ευρωπαίων πολιτικών. Με το Λαϊκό Κόμμα να έχει διατηρήσει την πλειοψηφία στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο πρωθυπουργός πίστευσε ότι θα του αναγνώριζαν την ειλικρινή του πρόθεση να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις, μετά τις εκλογές.
Στην πράξη, όμως, διαπιστώνουμε πως, είτε με Σαμαρά είτε με Τσίπρα, υπάρχει ένα πλαίσιο διαπραγματεύσεων και πάνω του έχουν εναποθέσει μία και μόνον μία πρόταση. Οποιος κι αν καθήσει στο τραπέζι. Ας το σκεφτούμε προτού αρχίσουμε τη μάχη με τους «τεράστιους γίγαντες που έχουν χέρια μακριά ίσαμε δυο λεύγες».