Ο μαυροπίνακας έχει γίνει οθόνη αφής που συνδέεται στο Διαδίκτυο. Τα μεγάλα πράσινα διθέσια θρανία με ενσωματωμένο υποπόδιο έχουν αποσυρθεί από τις σχολικές αίθουσες εδώ και χρόνια. Σήμερα πάνω στα ορθογώνια λακαρισμένα θρανία υπάρχουν tablet pc, δηλαδή υπολογιστές που μοιάζουν με χάρτινα τετράδια, και στις οθόνες τους οι μαθητές με ένα απλό άγγιγμα μπορούν να ενεργοποιήσουν ένα βίντεο που θα προβληθεί μέσω ασύρματης σύνδεσης στον πίνακα. Στο σπίτι, οι μαθητές μπορούν να παίξουν εκπαιδευτικά παιχνίδια ενώ οι καθηγητές μπορούν να συζητήσουν εναλλακτικές διδακτικές προσεγγίσεις με τους συναδέλφους τους σε εκπαιδευτικές πλατφόρμες που έχουν αναπτυχθεί ήδη γι’ αυτό τον σκοπό.
Αυτά έγραφε η «Κ» τον Απρίλιο του 2008 περιγράφοντας το σχολείο του μέλλοντος, που μπορεί να μην ήλθε ακόμη (στην πλήρη τεχνολογική ανάπτυξή του) στην Ελλάδα, αλλά σίγουρα για να έχει ουσιαστικά παιδαγωγικά αποτελέσματα, δεν πρέπει να ξεχνά τα διαχρονικά συστατικά της εκπαίδευσης: «Είτε κάνεις μάθημα σε μαυροπίνακα και ξύλινα θρανία είτε σε πίνακα αφής, το βασικό που θέλει η εκπαίδευση είναι το ψυχικό δόσιμο του εκπαιδευτικού στο λειτούργημά του», αναφέρει στην «Κ» ο Χρίστος Μιχαλές, φιλόλογος που διορίστηκε σε γυμνάσιο του Τυρνάβου στον Νομό Λαρίσης το 1974 και ήταν ο πρώτος πρόεδρος της ΟΛΜΕ κατά τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής εποχής του συνδικαλιστικού κινήματος, δηλαδή μετά την ψήφιση του νόμου 1264 του 1982 για το συνδικαλιστικό κίνημα.
Μάιος του 1924
Η ΟΛΜΕ γιορτάζει φέτος τη συμπλήρωση 90 χρόνων από την ίδρυσή της, καθώς το πρώτο καταστατικό της συντάχθηκε τον Μάιο του 1924. Η πολυκύμαντη ιστορία της συνδέεται με την ιστορία της χώρας αλλά και με τις κακοδαιμονίες του ελληνικού Δημοσίου, καθώς οι καθηγητές -περίπου 120.000 μόνιμοι σήμερα- αποτελούν τον μεγαλύτερο κλάδο δημοσίων υπαλλήλων. Παράλληλα, η ομοσπονδία έχει εγγράψει στην ιστορία της μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις (σχεδόν ένα μήνα από τον Ιανουάριο του 1963, τρίμηνη από τον Ιανουάριο του 1997, δίμηνη από τον Σεπτέμβριο του 2006), έχει βιώσει και μαύρες στιγμές (όπως η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα στις 8 Ιανουαρίου 1991), ενώ έχει σταθερή θέση στις επάλξεις της μόνιμης διαμάχης των κυβερνήσεων με τους δημοσίους υπαλλήλους για την αξιολόγησή τους.
Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η εκπαιδευτική ομοσπονδία με την πιο ισχυρή παρουσία και αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία ήταν η Διδασκαλική (ΔΟΕ), η οποία ιδρύθηκε δύο χρόνια νωρίτερα από την ΟΛΜΕ, τον Μάρτιο του 1922. «Τότε δεν είχε αναπτυχθεί η δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το βάρος δίνονταν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αφού η οικονομία ήταν γεωργική και πολλά παιδιά σταματούσαν το σχολείο μετά το Δημοτικό για να εργαστούν», λέει στην «Κ» ο Νίκος Τσούλιας, ο μακροβιότερος πρόεδρος της ΟΛΜΕ στην 90χρονη ιστορία της (από το 1996 έως το 2003).
Δεκαετία του ’70
Η κατάσταση αλλάζει από τη δεκαετία του ’70, όταν το βιοτικό και κοινωνικό επίπεδο της χώρας έχει ανεβεί και όλο και περισσότεροι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο. Ετσι, μαθητές και γονείς αρχίζουν να δίνουν βάρος στις σπουδές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ως αυτόνομη βαθμίδα αλλά και ως προθάλαμο που οδηγεί στην κατάκτηση του πανεπιστημιακού ονείρου. «Από τη δεκαετία του ’70 υπήρξε έλλειψη καθηγητών και έτσι πολλοί απόφοιτοι Λυκείου κατευθύνθηκαν σε Τμήματα Φιλολογίας, Μαθηματικών, Φυσικής με στόχο να προσληφθούν στη δημόσια εκπαίδευση. Με ένα πτυχίο φυσικού, χημικού, βιολόγου, φιλολόγου, μαθηματικού, άνοιγαν πολλές πόρτες, οι αμοιβές του Δημοσίου ήταν καλές ενώ υπήρχε και η προοπτική να απασχοληθεί κάποιος σε φροντιστήριο», αναφέρει ο κ. Τσούλιας, ο οποίος θυμάται ότι στις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι μαθηματικοί προσλαμβάνονταν στη δημόσια εκπαίδευση πριν καν ολοκληρώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις.
Από τη δεκαετία του ’90 και μετά, η κατάσταση αρχίζει να αλλάζει λόγω του υπερκορεσμού φιλολόγων, μαθηματικών, φυσικών κ.λπ. Τότε, μάλιστα, κατεγράφη εξαγωγή μαθηματικών στη Βρετανία και είχε κυκλοφορήσει μεταξύ των καθηγητών το σύνθημα «καλύτερα μαθηματικός στο Λονδίνο, παρά ταξιτζής στην Αθήνα».
Σήμερα, οι καθηγητές βιώνουν την οικονομική κρίση της χώρας, καλούμενοι ταυτόχρονα να σηκώσουν το βάρος της βελτίωσης του δημόσιου σχολείου – απαραίτητο στοιχείο για την ουσιαστική ανόρθωση της χώρας μας.