Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, ο νεαρότερος ηγέτης της Ευρώπης, βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα εθνικό οικονομικό πρόβλημα, το οποίο αν δεν το αντιμετωπίσει, θα μπορούσε να οδηγήσει σε κατάρρευση ολόκληρη την Ευρωζώνη. Πράγματι, αν δεν αντιμετωπίσει το τεράστιο δημόσιο χρέος και τα φρικτά ποσοστά ανεργίας, τον επόμενο χρόνο τέτοια εποχή οι Ιταλοί μπορεί να χρησιμοποιούν τη λίρα και οι Γερμανοί τα μάρκα, οι Γάλλοι τα φράγκα, οι Ισπανοί τις πεσέτες κ.τ.λ. Η επερχόμενη αποχώρηση του Τζόρτζιο Ναπολιτάνο από τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας προκαλεί αμέσως ένα πολιτικό δίλημμα για τον Ρέντσι: Θα καταφέρει να συνασπίσει τα διαβόητα για τις διαλυτικές τους τάσεις ιταλικά πολιτικά κόμματα ώστε να επιλέξουν έναν αποδεκτό προεδρικό υποψήφιο; Αν το κατορθώσει, υπάρχει η ελπίδα ότι η επερχόμενη μάχη θα αναζωογονήσει την ιταλική οικονομία και ότι θα μειώσει το εκτός ελέγχου δημόσιο χρέος της που αναμένεται να διαμορφωθεί στο 138% του ΑΕΠ το 2014. Η αποτροπή περαιτέρω σταδιακής ανόδου του χρέους είναι το μεγαλύτερο έργο της ιταλικής κεντροαριστερής κυβέρνησης και πρόκειται για ένα τρομακτικό και αντιδημοφιλές καθήκον.
Πρόσφατα ο κ. Ρέντσι είπε ότι το 2015 θα είναι καθοριστική χρονιά για την Ιταλία. Παραδέχτηκε ότι υπάρχει «η αίσθηση ανησυχίας, κούρασης και δυσπιστίας», αλλά ότι η λέξη-κλειδί για το 2015 είναι η ίδια που ήταν και για το 2014, δηλαδή ο «ρυθμός, να δώσουμε την εντύπωση της αλλαγής και του κατεπείγοντος, να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν ούτως ώστε η Ιταλία να διαδραματίζει και πάλι τον ρόλο που της αρμόζει στον κόσμο». Πολλοί πεσιμιστές μουρμουρίζουν ότι σε δέκα μήνες στην εξουσία ο κ. Ρέντσι δεν κατάφερε να βγάλει την Ιταλία από τον βούρκο. Από την άλλη πλευρά, τουλάχιστον έχει αρκετές ελπίδες. Ηδη γίνεται σύγκριση του Ρέντσι με τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας Τόνι Μπλερ, με τον οποίο ο Ρέντσι δείπνησε τον Νοέμβριο. Οι Αριστεροί της Ιταλίας θεωρούν τον Ρέντσι δεξιό, όπως και τον Μπλερ. Ομως όπως και ο Μπλερ, έτσι και ο Ρέντσι κυριαρχεί στο κόμμα του, το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα (DP). Προηγουμένως το κόμμα ήταν χωρισμένο σε μισή ντουζίνα βαρωνίες που ήλεγχαν (κυρίως) πρώην ηγέτες του. Τώρα οι δημοσιογράφοι έχουν μετονομάσει (ειρωνικά) το Δημοκρατικό Κόμμα σε Κόμμα του Ρέντσι με την (εσωκομματική) αντιπολίτευση να είναι περιθωριοποιημένη και να την αγνοούν οι πάντες. Ο κ. Ρέντσι κερδίζει υποστηρικτές αντιμαχόμενος τη διαφθορά, η οποία είχε ενισχυθεί σημαντικά τα χρόνια που πρωθυπουργός ήταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ως επίτροπο κατά της διαφθοράς διόρισε έναν δικαστικό και πρώην επικεφαλής της Επιτροπής Κατά της Μαφίας, τον οποίο το περιοδικό Espresso ανέδειξε άνθρωπο της χρονιάς. Κατά τους διευθυντές του Espresso το έργο του Ραφαέλε Καντόνε είναι τεράστιο: να αλλάξει τη νοοτροπία των Ιταλών που θεωρούν αποδεκτή λίγη φοροδιαφυγή εδώ και εκεί.
Οι μεταρρυθμίσεις Ρέντσι στα εργασιακά προκάλεσαν μαζικές διαδηλώσεις στους δρόμους της Ρώμης, αλλά οι αλλαγές που θεσμοθέτησε, επιτρέποντας την ευκολότερη απόλυση εργαζομένου, επίσης θεωρούνται ζωτικής σημασίας. Στο εσωτερικό του ιταλικού υπουργικού συμβουλίου συζητείται κατά πόσο οι ευκολότερες απολύσεις και η απόλυση των υπεράριθμων θα πρέπει να εφαρμοστεί και στον δημόσιο τομέα. Δημόσιος τομέας που θεωρείται ευρέως (και αποδεικνύεται) ως νωθρός και υπερβολικά περίπλοκος. Προς το παρόν, ο Ρέντσι έχει συμμαχήσει με όσους επιθυμούν την αναβολή εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων και στον δημόσιο τομέα. Ισως αυτό να είναι σημάδι επιβράδυνσης και όχι επιτάχυνσης. Ή μπορεί, να είναι το σημάδι κάποιου που γνωρίζει πού και πότε να επιλέγει τις μάχες του.