Επώδυνη βιολογία

3' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ

Καρυότυπος

εκδ. Κίχλη, σελ. 120

​​Στην πανεπιστημιούπολη της Οξφόρδης ένας τριαντάχρονος βιολόγος κινείται σε ομόκεντρες, προδιαγεγραμμένες τροχιές, σαν πειραματόζωο σε κλουβί, με τη σκέψη του προσηλωμένη στη βιοχημεία της μνήμης της στοργικότητας. Σκέφτεται, με άλλα λόγια, αν το γονιδίωμα θυμάται τα χάδια. Κάθε του ημέρα περιφρουρείται από την ιεροτελεστία της ρουτίνας· ένας αντιπερισπασμός στο «ολοήμερο τίποτα», που συνοψίζει τη ζωή του. Κάθε πρωί, αφού σκουπίσει την ομίχλη που απλώνεται στο κατώφλι του, πηγαίνει στο εργαστήριο, όπου τον περιμένουν ποντίκια με πειραγμένα γονίδια, τη συμπεριφορά των οποίων μελετά με σκοπό να αποκωδικοποιήσει την κληρονομικότητα της στοργής. Οπως βαθμιαία αποκαλύπτεται, το ενδιαφέρον του δεν είναι μόνο επιστημονικό, αλλά και οδυνηρά προσωπικό. Μέσα από την εξέταση των αντιδράσεων των πειραματόζωων σε ετερόκλητα ερεθίσματα, αρχής γενομένης από την απόσπασή τους από τη μητέρα, αγωνιά να λύσει τον γρίφο του δικού του βίαιου απογαλακτισμού.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Ακης Παπαντώνης (γεν. 1978) εκμεταλλεύεται τις σπουδές του στη βιολογία για να συνθέσει μια πυκνή, ερμητική αφήγηση, όπου συναρμόζονται διακαείς υπαρξιακές απορίες και εργαστηριακά, τρόπον τινά, ερωτήματα. Η επιστημονική κατάρτιση του ήρωα δεν τον εμποδίζει να δείχνει ιδιαίτερα ευάλωτος απέναντι στο αντικείμενο των ερευνών του. Ο Παπαντώνης υποδεικνύει ευρηματικά την αλληλεπίδραση μεταξύ του μοριακού ερευνητή και του πειραματικού υλικού. Οι σύντομες, παρέμβλητες σημειώσεις, διατυπωμένες στο ιδιόλεκτο της βιοχημείας, σχετικά με την εξέλιξη των πειραμάτων του, αντανακλούν πλαγίως την παθογένεια του ψυχισμού του. Ποντίκια, λόγου χάριν, που δεν μπορούσαν να αναπτυχθούν φυσιολογικά μετά τη μητρική απώλεια, εμφάνιζαν «υπερευαισθησία ως προς οποιοδήποτε εξωτερικό ερέθισμα», φοβική συμπεριφορά, συμπτώματα αυτισμού και ελλιπή αίσθηση προσανατολισμού.

Ο ήρωας δεν ξέρει ποια διάγνωση θα περιέθαλπε καλύτερα τις διαταραχές του προσωπικού του DNA. Από τη μία αδημονεί για την κατάρρευση των ποντικιών του, που θα δικαιολογούσε επαγωγικά την παρεμποδισμένη του ενηλικίωση, ενώ από την άλλη η προβληματική τους ανάπτυξη τον φέρνει αντιμέτωπο με μια διαπίστωση, που τον πονά βαθιά. «Η θαλπωρή της γενετικής καταγωγής δεν αναπληρώνεται επιγενετικά». Η δική του γενετική καταγωγή βρίσκεται σε κάποιο από τα ορφανοτροφεία του Τσαουσέσκου και η βιολογική του μητέρα σε μια κόλλα Α4, που πιστοποιεί την εκτέλεση του πατριωτικού της καθήκοντος να προσφέρει απογόνους στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρουμανίας. Η ελληνική του οικογένεια περιμάζεψε τα πετσοκομμένα του γονίδια και τα τοποθέτησε σε ένα πατρικό, σε ένα παιδικό δωμάτιο, σε φωτογραφικά λευκώματα και σε μια αφήγηση που άρχιζε λίγο μετά την αρχή της, σε άλλη γλώσσα από αυτή στην οποία ξεκίνησε να αρθρώνεται.

Ο Παπαντώνης εκδιπλώνει αργόσυρτα την ιστορία του, κάνοντας επιτήδειους ελιγμούς και αμφίσημες συζεύξεις. Το σκηνικό, γκρίζο, συνοφρυωμένο και μελαγχολικό, προβάλλει ναρκοθετημένο από τις μνήμες του τυφλού περιπατητή. Ο ήρωας, με το βλέμμα σκυμμένο στις μύτες των παπουτσιών, ακολουθώντας τις «ίδιες δεξιές κι αριστερές στροφές στον χάρτη της καθημερινότητάς του», επέβαλλε στην πόλη, στην οποία αρνούνταν να προσανατολιστεί, την εσωστρεφή του πολεοδομία. Τα βήματά του, όσο προσεκτικά και αν απέφευγαν τις γραμμές στις πλάκες του πεζοδρομίου, πατούσαν βαριά στο παρελθόν. Αν σε μια γωνία του δρόμου διαδηλωτές καταδίκαζαν τη χρήση πειραματόζωων, κραδαίνοντας πλακάτ με εικόνες φρικτών παραμορφώσεων, εκείνος έβλεπε ασπριδερά χέρια να «χαϊδεύουν ξανθά κεφαλάκια μέσα από τα κάγκελα της περίφραξης». Οπως, επίσης, δεν μπορούσε να σκεφτεί τη θετή του μητέρα, χωρίς να φέρει στον νου του τον επιστάτη στο Ιάσιο.

Αν ο ήρωας αναζητά ματαίως στα αγγλικά τη λύτρωση από τη διγλωσσία της μνήμης του, ο Παπαντώνης είναι οπωσδήποτε πολύ ευτυχέστερος, καθώς κατάφερε να βρει τις πιο ευδόκιμες λέξεις για να υποδηλώσει τις λογοτεχνικές του αξιώσεις. Ωστόσο, η δουλειά και των δύο είναι προϊόν εργαστηρίου, επιστημονικού του ενός, λογοτεχνικού του άλλου. Η αναμφίλεκτα αρτιότατη πρώτη εμφάνιση του Ακη Παπαντώνη μένει να καταδείξει την προοπτική της, στο μέτρο που θα ξεπεράσει την ακαδημαϊκότητα του ύφους και της τεχνικής της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή