Μου έχει κάνει εντύπωση η προεκλογική εκστρατεία του Αντώνη Σαμαρά και του επιτελείου του. Είναι σαν να μη θέλουν με τίποτα να κερδίσουν τις εκλογές. Σαν να έχουν αποφασίσει ότι θα χάσουν και απλώς προσπαθούν να διαχειριστούν «την επόμενη μέρα», ώστε να μην αμφισβητηθούν εσωκομματικά και να παραμείνουν στην ηγεσία της Ν.Δ. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την καμπάνια φόβου, μισαλλοδοξίας και απαισιοδοξίας στην οποία έχει επιδοθεί το κυβερνών κόμμα και ο πρωθυπουργός προσωπικά; Απέναντι στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να δώσει ελπίδα στο εκλογικό σώμα, προβάλλοντας το φρέσκο πρόσωπο του αρχηγού του, η μοναδική απάντηση του Αντώνη Σαμαρά είναι η καταστροφολογία, που αγγίζει πλέον τα όρια του ανεκδότου. «Αν κερδίσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα αφοπλιστούν οι αστυνομικοί, θα αποκαθηλωθούν οι εικόνες στις Εκκλησίες, οι λαθρομετανάστες (sic) θα σουλατσάρουν και θα πραγματοποιούν επιθέσεις παρόμοιες με αυτές του Παρισιού», μοιάζει να προειδοποιεί ο κ. Σαμαράς.
Η επίσκεψη στον φράχτη του Εβρου, η ατυχής σύνδεση της λαθρομετανάστευσης (sic) με τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo, που σχολιάστηκαν δυσμενώς ακόμη και από συντηρητικές γαλλικές εφημερίδες, οι διαβεβαιώσεις πως «αυτές οι εικόνες δεν θα κατέβουν ποτέ, γιατί ο ελληνικός λαός πιστεύει», μόλις αντίκρισε την Παναγία στο δημαρχείο των Φιλιατών, η αντίφαση ανάμεσα στις διακηρύξεις «Je suis Charlie» και τις καταγγελίες εις βάρος της –προφανώς κακόγουστης– σάτιρας του Λάκη Λαζόπουλου την επόμενη μέρα συνθέτουν μία προεκλογική εκστρατεία αντιδραστική, φοβική και ηττοπαθή, που φλερτάρει με την Ακροδεξιά και περιφρονεί τη φιλοευρωπαϊκή ψήφο όσων ανησυχούν για την απειρία και την ασυνέπεια του ΣΥΡΙΖΑ. Με ψυχρά επικοινωνιακά κριτήρια, ακόμη και το σποτ των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ενός κόμματος που δεν φημίζεται δα για τα εκούσια χωρατά του, με τον ηγέτη του κόμματος Πάνο Καμμένο να νουθετεί τον μικρό «Αλέξη» να μην παίζει με τα τρενάκια, γιατί μπορεί να εκτροχιαστούν, έχει περισσότερο χιούμορ και στέλνει με χαριτωμένο τρόπο ένα κάποιο μήνυμα στον ψηφοφόρο: «Ψηφίστε μας να βάλουμε μυαλό στον μικρό Αλέξη και στην παρέα του, συνεργαζόμενοι μαζί του μετεκλογικά».
Αρνούμενος, τέλος, το ντιμπέιτ με τον Αλέξη Τσίπρα, ο Αντώνης Σαμαράς είναι σαν να παραδέχεται σιωπηρά ότι φοβάται μία επανάληψη της ιστορικής τηλεμαχίας Κένεντι – Νίξον. Κι όμως, θα μπορούσε πολλά να του πει. Για τις αντιφατικές δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, για την υπεραισιοδοξία του ότι η Ευρώπη θα ενδώσει στους εκβιασμούς του, για την ανησυχία ότι ένα Grexit θα μπορούσε να συμβεί από ατύχημα και όχι από πρόθεση, για τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου που εμφανίζουν την Ευρωζώνη θωρακισμένη από μία τέτοια προοπτική και για τη χθεσινή δήλωση του Φινλανδού πρωθυπουργού ότι δεν πρόκειται να συναινέσει σε ελάφρυνση του χρέους. «Ψηφίζουμε, αλλά δεν θα μιλήσουμε», έπρεπε να είναι το σύνθημά του.