Η βεράντα της ταβέρνας σ’ ένα χωριό της Κρήτης είχε θέα τη θάλασσα, η οποία εξαφανιζόταν καθώς το σούρουπο έπεφτε. Τα τραπέζια ήταν όλα γεμάτα αλλά όλοι ενστικτωδώς ψιθύριζαν, όπως γίνεται συνήθως σε μέρη όπου η φύση είναι θεαματικά αξιοσέβαστη. Μόνο από ένα σημείο ερχόταν φασαρία: Από ένα παιδάκι που έτρεχε ανάμεσα στα τραπέζια κάνοντας ήχους αυτοκινήτων και, ενίοτε, μια βαριεστημένη μαμά που, χωρίς να κοιτάζει καν, φώναζε περιοδικά, σαν από υποχρέωση, «Κωστάκη μην τρέχεις» ή «Κωστάκη θα χτυπήσεις».
Μπορεί να μην το έλεγαν Κωστάκη το παιδάκι, βεβαίως. Δεν θυμάμαι. Εχουν περάσει κάμποσοι μήνες.
Η αναπόφευκτη κατάληξη δεν άργησε. Ο ίσως-Κωστάκης σκόνταψε κι έπεσε και χτύπησε λιγάκι το κεφάλι του σε ένα από τα κάγκελα της βεράντας. Ενα νέο επίπεδο φασαρίας ξεκίνησε από τους ουρανομήκεις λυγμούς του και για λίγο δεν ακουγόταν τίποτε άλλο. Η φύση ήταν αυτή που άρχισε να ψιθυρίζει.
Η μαμά, βεβαίως, έσπευσε να μαζέψει το βλαστάρι της, και προσπαθούσε με νουθεσίες να το ηρεμήσει για να σταματήσει να κλαίει και να μην την κοιτάνε όλα τα τραπέζια αποδοκιμαστικά. Επειτα από πολλή ώρα ο ίσως-Κωστάκης σταμάτησε να κλαίει και ηρέμησε λιγάκι, διατηρώντας, ωστόσο, προφανή νεύρα. Οπότε συνέβη αυτό που θέλω να σας πω σήμερα.
Η μαμά του τον πήρε από το χέρι και τον έφερε ένα γύρο στη βεράντα, υποδεικνύοντάς του να κάνει ντα κάθε ένα κάγκελο ξεχωριστά, επειδή είναι κακά και ένα από αυτά τον χτύπησε.
Αυτό του άρεσε του Κωστάκη. Χτύπαγε τα κάγκελα με ολοένα αυξανόμενη χαρά και όρεξη. Οταν τα χτύπησε όλα, ησύχασε.
Και κάπως έτσι διαμορφώνεται η πολιτική παιδεία των πολιτών της ωραιότερης χώρας του κόσμου που, παρ’ όλο που έχει όλα τα προσόντα, τα εχέγγυα, τα λεφτά και τους θεσμούς του Πρώτου Κόσμου, κατορθώνει να πτωχεύει, να καταρρέει, να τα τινάζει όλα στον αέρα, να γίνεται το παράδειγμα προς αποφυγήν, η δακτυλοδεικτούμενη εξαίρεση, οι απονενοημένοι, ανίδεοι αυτόχειρες, ξανά και ξανά, κάθε 40-50 χρόνια περίπου. Σαν Κωστάκηδες πέφτουμε, και πάλι πέσαμε, πέντε χρόνια πριν, και κοπανήσαμε την κεφάλα μας τη γεμάτη με τρυφηλότητα και Εγώ. Ποιος μας έφταιγε; Ποιος μας φταίει πάντα; Τα κάγκελα.
Μ’ αυτή τη γνώση αποφασίζουμε, ψηφίζουμε και επιλέγουμε. Μ’ αυτό ως αξιωματική αλήθεια και κριτήριο. Ποιος φταίει. Ποιος φταίει;
Φταίει η Μέρκελ, η τρόικα, οι Γερμανοί. Οι εγχώριοι Κουίσλινγκ, οι προδότες, οι απέναντι, όσοι δεν ασπάζονται την ιδεολογία μας, όσοι δεν ψηφίζουν τους δικούς μας, οι δεξιοί, οι αριστεροί, τα λαμόγια, φταίνε αυτοί που μας δάνεισαν λεφτά με 1,9% τόκο την ώρα που έχουν βασικό μισθό 350 ευρώ, οι τοκογλύφοι, φταίνε οι εβραιομασόνοι που δεν πληρώνουν φόρους και δεν παθαίνουν καρκίνο, φταίνε τα αεροπλάνα που, σύμφωνα με το 33% του πληθυσμού, μας ψεκάζουν, φταίνε οι βουλευτές και οι υπουργοί που εδώ και 40 χρόνια εμφανίζονται στη Βουλή τυχαία, μόνοι τους, αυτόβουλα, εντελώς ανεξάρτητα από τα γούστα των πολιτών, των αθώων, που ψήφισαν Τσοχατζόπουλο εφτά φορές και τον Μιχάλη Λιάπη οκτώ, φταίνε οι πλούσιοι, φταίνε οι τράπεζες, φταίνε οι μπαχαλάκηδες που χαλάνε τον τουρισμό μας, φταίνε τα ΜΑΤ, φταίνε αυτοί που τα παίρνουν μαύρα, φταίνε αυτοί που δεν τους πιάνουν, φταίνε οι αλήτες, το κακό μας το κεφάλι, το ριζικό κι η μοίρα και οι ξένοι, φταίνε όλοι όσοι δεν είμαστε εμείς προσωπικά ή η οικογένειά μας ή το συνδικάτο μας που τα κεκτημένα του είναι θεία θέσφατα, αιώνια, φταίνε, φταίνε όλοι εκείνοι, είμαστε εναντίον τους, είμαστε εμείς και είναι αυτοί, είναι απέναντι, μας χωρίζουν κόκκινες γραμμές, χάσμα αγεφύρωτο, είμαστε σε πόλεμο, ταγματασφαλίτες και ήρωες, lemetinalithia, η χούντα δεν τελείωσε το ’74, ο λαός να βγει στους δρόμους κι αν δεν βγει για τον λόγο που θέλουμε εμείς αλλά για τις υπογραφές του Χριστόδουλου και τη Μακεδονία φταίει το κεφάλαιο, φταίνε τα διεφθαρμένα media, φταίνε οι λευκές νύχτες, φταίνε όσοι δεν θέλουν τη δικιά μας, την προσωπική μας επανάσταση, τη μόνη που είναι αληθινή, επειδή αρχηγοί της είμαστε εμείς, αυτοί φταίνε, φταίνε επειδή δεν θέλουν να τους σώσουμε εμείς, φταίνε όλοι, η ώρα τους έρχεται, είτε τώρα είτε αργότερα, θα τους τακτοποιήσουμε έναν έναν, σαν τα κάγκελα του ίσως-Κωστάκη, για να μάθουν να πέφτουμε πάνω τους.