Κάθε 14 δεύτερα του λεπτού. Και ύστερα, ξανά, σε δύο. Ο φάρος στη «μύτη» του Ακρωτηρίου Γράμματα ανάβει κάθε τόσο μέσα στη νύχτα για να χαιρετίσει τα βαπόρια που κατευθύνονται από τον Πειραιά προς την Ερμούπολη της Σύρου. Είναι σιωπηλά σινιάλα, παλμοί φωτός που μαρτυρούν ότι το πλοίο σε λίγο θα περάσει από τη μεγάλη κούρμπα της βορινής πλευράς, για να μπει στο προστατευμένο φυσικό λιμάνι.
Η οικογένειά μου έφυγε από το νησί για την Αθήνα πριν από έναν αιώνα. Δεν υπάρχουν πλέον περιουσιακά στοιχεία, παλαιά σπίτια, παρά μόνον φωτογραφίες και τα πιστοποιητικά γεννήσεως του προπάππου, της γιαγιάς και του πατέρα μου. Ομως εμένα είναι η πατρίδα μου. Και το καταλαβαίνω διότι είναι το μέρος όπου η καρδιά μου ξαναμπαίνει αυτόματα στη θέση της, σαν κάποιος να την είχε μετακινήσει χωρίς να το έχω πάρει είδηση.
Αρκεί μια βόλτα μέσα στην αιγαιοπελαγίτικη πολιτεία με τα 600 νεοκλασικά, για να ξανανιώσω οικεία. Μια περιήγηση στους παλαιούς οικισμούς με τις επαύλεις: τα Χρούσα, η Παρακοπή, η Ντελαγράτσια και το Πισκοπιό. Εκδρομή στις εξοχές με τις αμασιές και την περιμετρική θέα των άλλων νησιών.
Η Σύρος είναι από τα λίγα θαλασσινά μέρη που είναι τόσο όμορφα τον χειμώνα. Εχει τη δική της ζωή, αρκετές χιλιάδες πληθυσμό, νέους ανθρώπους. Κίνηση και μαγαζιά.
Εχει εγκαταλελειμμένα κελύφη άλλων εποχών, από τα Λαζαρέτα στο λιμάνι μέχρι την οικία Διακάκη στο Κόμητο. Ερειπιώδη, ναι, αλλά και ποιητικά, γεμάτα ίχνη από μια dolce vita που αντηχούσε στα ψηλοτάβανα οικοδομήματα. Mε υδρορροές, κεφαλές άφοβων λεόντων και ακροκέραμα. Σπασμένα αγάλματα του Ερμή, χωμένα σε εσοχές. Ντεκαντάνς θα έλεγε κανείς. Εγώ το λέω προσωπική αρχαιολογία και το απολαμβάνω.