Μοιάζει απίστευτο, αλλά αν κανείς προσπαθήσει να δει αποστασιοποιημένα πώς οδεύουν στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ., μάλλον θα καταλήξει σε μια σχιζοφρενική διαπίστωση. Τα μεν στελέχη του κ. Τσίπρα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τρομοκρατηθούν οι πολίτες και να μην εμπιστευθούν τελικά το κόμμα τους, η δε Ν.Δ. μοιάζει να πολιτεύεται έχοντας τον ακριβώς αντίθετο στόχο. Να μετανιώσουν ακόμη και αρκετοί από εκείνους που την εμπιστεύθηκαν τον Ιούνιο του 2012. Διότι μόνον έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι εν έτει 2015 και μεσούσης μια ιστορικής κρίσης, ο κ. Σαμαράς επικαλείται δημοσίως ως επιχείρημα ότι πρέπει να επανεκλεγεί για να μην ξεκρεμάσει ο κ. Τσίπρας τα εικονίσματα της Παναγίας και του Χριστού από τους δημόσιους χώρους. Χωρίς να κατανοεί πόσο φαιδρό βρίσκουν αυτό το επιχείρημα ακριβώς οι μη δεδομένοι ψηφοφόροι της Ν.Δ. που καλείται να πείσει να τον ξαναεμπιστευθούν.
Αλλά ας αφήσουμε κατά μέρος τη Ν.Δ. καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται με μικρότερη ή μεγαλύτερη διαφορά. Και καθώς κάποιοι βλέπουν ακόμη και την πιθανότητα της αυτοδυναμίας, ας εξετάσουμε πρώτα αυτό το σενάριο. Σύμφωνα με όλες τις έρευνες, ακόμη και αν καταφέρει ο κ. Τσίπρας να είναι αυτοδύναμος θα το επιτύχει με εντελώς οριακό τρόπο. Για να το καταλάβετε θα επικαλεστώ την πιο ευνοϊκή μέτρηση που έχει μέχρι τώρα δημοσιευθεί για την Κουμουνδούρου (Public Issue). Προβλέπει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβει 38%, η Ν.Δ. 30% και ότι θα ακολουθούν το «Ποτάμι» (7%) η Χ.Α. και το ΠΑΣΟΚ (5,5%), το ΚΚΕ (5%) και οι ΑΝΕΛ (3%). Ξέρετε πόσες έδρες θα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και με αυτό το σενάριο; 151 ακριβώς! Σημειωτέον δε ότι ελάχιστα θα αυξηθεί η δύναμή του ακόμη και αν οι ΑΝΕΛ δεν μπουν στη Βουλή καθώς και σε μια τέτοια περίπτωση ο κ. Τσίπρας θα έχει 153-154 βουλευτές.
Ευλόγως, λοιπόν, κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί. Είναι σε θέση ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέρουμε όλοι, να κυβερνήσει με μια τόσο ισχνή πλειοψηφία; Ακούω με ενδιαφέρον το επιχείρημα που φέρεται να λέει κατ’ ιδίαν ο κ. Τσίπρας, ότι κανείς δεν θα αποτολμήσει να τον αμφισβητήσει ως τον ηγέτη που κατόρθωσε να φέρει την Αριστερά στην εξουσία 70 χρόνια μετά τον Εμφύλιο. Θα μου επιτρέψει, ωστόσο, να μην είμαι τόσο σίγουρος όσο εκείνος. Πόσο μάλλον όταν εκτός από τους Λαφαζάνηδες είναι βέβαιον ότι στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ θα εκλεγούν ουκ ολίγες αλλοπρόσαλλες περιπτώσεις (για να μην τις χαρακτηρίσω γραφικές) τύπου Ραχήλ Μακρή, που η πείρα έχει αποδείξει ότι η συμπεριφορά τους είναι εντελώς απρόβλεπτη.
Για να το θέσω ευθέως: Ποιος στην Κουμουνδούρου μπορεί να εγγυηθεί σήμερα ότι δεν θα υπάρξουν απώλειες στην Κ.Ο. αν κ. Τσίπρας πραγματοποιήσει την περιβόητη κωλοτούμπα και επιχειρήσει π.χ. να βαφτίσει μια παράταση του Μνημονίου ως «αναπτυξιακό πρόγραμμα» που τάχα πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ; Και ποιος είναι βέβαιος ότι όλοι ανεξαιρέτως οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδεχθούν να ψηφίσουν και κάποια «αντιλαϊκά» μέτρα που είναι βέβαιο ότι θα συνοδεύουν οποιοδήποτε σχέδιο συμφωνηθεί με τους δανειστές μας, όταν θα τους ειρωνεύονται όλοι οι «υπόλοιποι» συνάδελφοί τους (με πρώτους τους «συντρόφους» τους από το ΚΚΕ) ως «ψεύτες και υποκριτές»;
Πιθανώς ήδη αναρωτιέστε: Θα είναι πιο… σταθερά τα πράγματα αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την αυτοδυναμία; Προσωπικά ανησυχώ εξίσου με ένα τέτοιο ενδεχόμενο και θα σας εξηγήσω γιατί. Διότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει π.χ. 147 έδρες, ο κ. Τσίπρας θα έχει δύο δρόμους που αμφότεροι μοιάζουν να απολήγουν σε αδιέξοδο. Ή να αποζητήσει τη στήριξη του «Ποταμιού» και του ΠΑΣΟΚ, κάτι που προφανώς δεν θα δεχθεί η αριστερή του πτέρυγα, ή να οδηγήσει τη χώρα σε νέες εκλογές. (Το σενάριο συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν εξετάζεται καν, καθώς ουδείς σοβαρός άνθρωπος μπορεί να υποστηρίξει ως λύση για τη χώρα, η Ραχήλ Μακρή να υποχρεωθεί να συνυπάρξει εκ νέου με τον κ. Καμμένο)…
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο πλέον κρίσιμο ερώτημα που είναι πιθανό να μας απασχολεί σε οκτώ μέρες. Αντέχει η χώρα μας δεύτερες εκλογές όταν είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχει συνεχής εκροή καταθέσεων και την ίδια ώρα εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες έχουν ήδη κηρύξει άτυπη παύση πληρωμών στις εφορίες, πιστεύοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξαφανίσει τους φόρους τους ή τέλος πάντων θα τους εισπράξει μαγικά από κάποιους άλλους; Η απάντηση είναι όχι. «Και η λύση ποια είναι;» είναι σαν να ακούω κάποιους να ρωτούν. Η ταπεινότητά μου δεν έχει απάντηση. Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι πάνω σε μια γέφυρα και να μου φαίνονται απεχθείς και οι δύο όχθες που ενώνει. Οσο δε οι μεν μου φωνάζουν να επιστρέψω σε εκείνους απειλώντας με ότι από την άλλη πλευρά είναι η Βόρειος Κορέα, τόσο μου περνά από το μυαλό να βουτήξω κι όπου με βγάλει…