«Σκόνταφτα» πάνω της από πέρσι το καλοκαίρι σε τρένα και τρόλεϊ.
Ένα από εκείνα τα κουκλιά τσέπης που το xsmall τζιν του Zara τους πέφτει φαρδύ.
Με μακριά νύχια χτιστά (ασχολίαστο, πάμε παρακάτω), με στρασάκι καρφιτσωμένο στην τόση δα μύτη, με κάτι βιβλία να τα σέρνει σε κακό χάλι, στραπατσαρισμένα μεν, ανέγγιχτα δε και μ’ ένα τηλέφωνο – σκουλαρίκι στ’ αυτί να χαχανίζει. Πότε με τις φιλενάδες της και πότε μ’ έναν «Παναγιώτη».
Μελαχρινή, με το a la garcon της, με ένα χαμόγελο να μέχρι τ’ αυτιά, είπαμε, μία pocket size κουκλίτσα να «κελαηδάει» κάθε πρωί, να με μετράει, κι εμένα κι άλλες 40 κατσουφιασμένες μέσα στο βαγόνι, να (μας) κοιτάει με πλήξη κι αδιαφορία, ποιος ξέρει τι προϊστορική μορφή ζωής της θυμίζαμε.
Και να τα σούρτα – φέρτα με τα «βιβλία – ξεκάρφωμα», και να τα σορόπια με τον άφαντο και τηλεφωνικό «Παναγιώτη», μέχρι που ένα βράδυ την πέτυχα αγνώριστη να περιμένει το «15» στα Πετράλωνα. Μαζί του.
Ο λεγάμενος, τυπική περίπτωση καθαρματο-ωραίου, αυτή η γραφική και υπερεκτιμημένη περίπτωση «ανδρός» που κάνει θραύση στα λύκεια και μετά κάνει καριέρα με μπυροκοιλιά στους καναπέδες των φίλων σου.
Αλλά η δικιά μου, αγνώριστη. Πάει το a la garcon, να κάτι τρέσες μακριές, ξανθές, ραμμένες σύριζα στο κουκλεντέ κεφαλάκι. Μπαίνουν και κάθονται μπροστά μου. Ερωτευμένη του σκασμού η μικρή, να τον κοιτάει στα μάτια, να μην αφήνει το χέρι του κι αυτός αλλού να βόσκει.
Και ψηλά, πάνω από τ’ αυτί να ξεπροβάλλει κακοραμμένη η τρέσα και χίλια τσιμπίδια πάνω στο κεφάλι να συγκρατούν το βάρος του ψεύτικου μαλλιού.
Και δώσ’ του χάδια και δώσ’ του γλύκες κι αυτός αλλού.
Αλλά, το καημένο μου, που για χάρη του επέτρεψε να φυτρώσει… σκουπόχορτο στο κεφάλι της, πολύ ευτυχισμένο, στα σύννεφα.
Και μετά την έχασα για λίγο. Σκέφτηκα ότι θ’ αποφάσισε να πάει όντως στο φροντιστήριο και ν’ ανοίξει πραγματικά εκείνα τα κοσμογυρισμένα βιβλία.
Μέχρι που μπούκαρε προχθές σε κακό χάλι στο Μοναστηράκι.
Διαβάστε περισσότερα εδώ