«Ανθρωποι ή φαγώσιμοι;»

3' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​​​Η ζωή των ανθρώπων είναι μια ιστορία από συντρίμμια». Η Βάιολετ Βενάμπλ –στο ρόλο της η Μπέτυ Αρβανίτη–, στο εξαιρετικό ανέβασμα του «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι», στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δ. Μαυρίκιου, δεν πιστεύει ότι ο μονάκριβος γιος της πέθανε με τόσο φρικτό τρόπο. Η ανιψιά της Κάθριν (η Λουκία Μιχαλοπούλου στον ρόλο της καριέρας της) ήταν παρούσα όταν ο ξάδελφός της έπεσε θύμα ανθρωποφαγίας. Κατά τη διάρκεια του έργου παρακολουθούμε μια σειρά από διάφορα είδη ανθρωποφαγίας. Η Βάιολετ σχεδόν «κατάπιε» τον γιο της, πολύ πριν φαγωθεί από την άγρια φυλή. Τώρα θέλει να «φάει» την ανιψιά της, κλείνοντάς τη σε ψυχιατρική κλινική.

«Η ζωή των ανθρώπων είναι μια ιστορία από συντρίμμια».

Πόση σχέση έχει ο φόνος, ο αφανισμός, η εξόντωση με το στόμα; Πότε η σημαντική ανθρώπινη ανάγκη που είναι συνυφασμένη με τη ζωή γίνεται συνώνυμο του θανάτου; Μέχρι ποιου σημείου κατόρθωσε ο άνθρωπος να εξημερώσει τα ανθρωποφαγικά του ένστικτα;

«Η ιστορία του Σεμπάστιαν είναι μια αληθινή ιστορία μέσα στον κόσμο που ζούμε», λέει η ηρωίδα του έργου, και ο νους μου πηγαίνει σε μια είδηση που είχε σοκάρει. Ενας άνδρας αναζητούσε μέσα από το Διαδίκτυο υποψήφια θύματα προς ανθρωποφαγία.

Ιστορικά ο κανιβαλισμός δεν είναι σπάνιο φαινόμενο για όλους εμάς που είμαστε απόγονοι του Κάιν. Οι Νεάντερταλ κανιβάλιζαν κατά περίσταση, οι Σκύθες, κατά τις περιγραφές του Ηροδότου, έτρωγαν τους εχθρούς τους, το ίδιο και ο Πέρσης στρατηλάτης Καμβύσης, οι πρωτόγονες νομαδικές φυλές, η συμμορία του αιμομείκτη κανίβαλου Sawney Bean, ο διάσημος σε όλους μας Hannibal Lecter (πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι είναι αληθινό πρόσωπο), οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής, οι Αζτέκοι, φυλή υψηλού πολιτισμού, κ.ά. καταναλώνουν ανθρώπινο κρέας είτε από ανάγκη τελετουργίας, είτε γιατί θέλουν τη σοφία αυτού που τρώνε, είτε επειδή επιτίθενται, είτε σε καιρούς πολέμων επειδή πεινάνε, είτε αποφεύγοντας τον υπερπληθυσμό. Στην Παπούα της Νέας Γουινέας χώριζαν τους ανθρώπους σε «ανθρώπους» και «φαγώσιμους». Για κάθε νέο βρέφος που ερχόταν στον κόσμο έτρωγαν έναν ηλικιωμένο για να σώσουν την ισορροπία του πληθυσμού.

Οσο και εάν ο πολιτισμός μας διατηρεί με σεβασμό το ταμπού, ζούμε όλοι μας καθημερινά με μια ταμπέλα σαν λαιμητόμο πάνω από τα κεφάλια μας: «άνθρωπος ή φαγώσιμος;». Ποιος καθορίζει το πρώτο και ποιος το δεύτερο; Πότε παραμένουμε άνθρωποι και πότε γινόμαστε φαγώσιμοι ή και στυγνοί ανθρωποφάγοι; Τι επιθυμούμε τρώγοντας τον άλλο; Να καλύψουμε την πείνα μας ή να ενσωματώσουμε κάτι δικό του; Να γίνουμε κάποιος άλλος; Να αφανίσουμε ό,τι δεν αντέχουμε; Πώς σχετίζεται αυτό με τη μόνη ανθρώπινη λειτουργία, την τροφή; Μια λειτουργία που διαμορφώνει ή θα έπρεπε να διαμορφώνει η μητέρα. Η πρώτη και κύρια υπεύθυνη για την ένωση και τη γεφύρωση όλων των μηχανισμών που παράγουν άγχος, αφανισμό, οργή, μίσος, φθόνο; Η μάνα «τρώει» ή «τρώγεται»;

Η Βάιολετ Βενάμπλ έχει ένα γιο. Τον κρατάει για τον εαυτό της. Τον τρελαίνει. Τον γέννησε, τον θήλασε για να τον «μασήσει» λίγο λίγο. Σαν τα κοτόπουλα που προσέχεις σαν κόρη οφθαλμού, σιτίζοντάς τα, για να τους στρίψεις το λαιμό την ώρα που θα κοιτούν αλλού. Υπάρχουν αυτοί που «κόβουν κομματάκια» τους δικούς τους ανθρώπους, από λίγο κάθε φορά, για χρόνια. Ζουν για να «σκίζουν» τις σάρκες των άλλων. Αλλά και εκείνοι, όπως η Κάθριν, που γίνονται «φαγώσιμοι». Ανθρωποι που αφήνουν τη ζωή τους στο στόμα των λύκων του πεπρωμένου τους. Για να «φας» κάποιον και για να «φαγωθείς» πρέπει να νιώθεις στην άκρη του λαιμού σου την απειλή. Πρέπει να έχει εγκαθιδρυθεί στο βλέμμα σου. Οι δυτικοί άνθρωποι έχουν προ πολλού κατακτήσει την πολυτέλεια και την επιλογή να απέχουν της ανθρωποφαγίας. Δεν θα φάνε ωμό ανθρώπινο κρέας. Στο όνομα όμως των ιδανικών του πολιτισμού τους, των άυλων αξιών τους, του χρήματος, θα «φάνε» άλλους και θα «φαγωθούν». Και στη δική μας κοινωνία κάποιοι θα γίνουν «άνθρωποι» και κάποιοι «φαγώσιμοι». Καθημερινά. Και ας μη μας λείπουν κομμάτια κρέατος από το σώμα μας. Η ανθρώπινη ιστορία είναι και μια ιστορία αίματος. Μια καταβροχθιστική ιστορία. Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε οδηγούμαστε χέρι χέρι σε ένα κοινό τούνελ. Σε ένα τούνελ όπου σερβίρονται ταυτόχρονα δύο εδέσματα: η επιθυμία για ζωή, για τροφή, για έρωτα, για ευημερία εναλλάσσεται ως άμορφη χυλοειδής μπουκιά με την άφατη αγωνία του μίσους, της μισαλλοδοξίας, του φθόνου, της εκδίκησης, της αλαζονείας, της παντοδυναμίας, εν τέλει του θανάτου. «Ανθρωποι ή φαγώσιμοι» προσποιούμαστε όλοι, λίγο πριν από το τέλος, ότι είμαστε μικροί θεοί, τρώγοντας αμέριμνοι.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή