Αν έχει παρακολουθήσει κανείς για λίγο τις δηλώσεις των πολιτικών έχει μια αίσθηση σύγχυσης, αντιφάσεων, αλληλοαναιρέσεων, καιροσκοπισμού. «Αν το θέλει η Μέρκελ, μπορούμε να συνεργαστούμε» (Γλέζος). «Δεν αποδεχόμαστε την προθεσμία της 28ης Φεβρουαρίου» (Δραγασάκης). «Τεχνική επέκταση του προγράμματος στήριξης» (Βαλαβάνη). «Δεν πρόκειται να δεσμευτούμε στην εφαρμογή μέτρων για τα οποία έχει δεσμευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση» (Παππάς). «Τέλος στη λιτότητα, ο μόνος τρόπος για να ενισχύσουμε την Ευρωζώνη» (Τσίπρας). «Να πούμε “όχι” στο λόμπι της δραχμής, σε αυτούς που έβγαλαν τα λεφτά τους έξω» (Σαμαράς). «Δημοψήφισμα, το πιο ουσιαστικό διαπραγματευτικό χαρτί» (Παπανδρέου). «Εθνος, πατρίδα, θρησκεία» (Σαμαράς). «Λεφτά υπάρχουν» (Γαϊτάνη). «Δεν πάμε με αυτούς που αυτοσχεδιάζουν» (Θεοδωράκης). «Βάζουμε τα χεράκια μας να βγάλουν τα ματάκια μας» (Βενιζέλος). «Οι αλήθειες τώρα, όχι μετά τις εκλογές» (Κουβέλης). «Κόκκινες γραμμές στο Μακεδονικό» (Καμμένος). «Μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων δεν υπάρχουν διαφορές» (Παπαρήγα). «Στοιχείο όλου του πολιτικού συστήματος η ανευθυνότητα» (Θεοδωράκης).
Πολιτικό σκηνικό κατακερματισμένο και πολωμένο. Αίσθηση μικρής πολιτικής σοβαρότητας. Νοοτροπίες που νικούν την ορθοφροσύνη. Απουσία λογικής στην ερμηνεία γεγονότων, στη διαμόρφωση θέσεων. Πόλεμος αλληλοεξόντωσης. Αδιανόητη η εθνική συνεννόηση. Ψηφοφόροι αβέβαιοι ως προς το ποια πολιτική και στρατηγική είναι ορθή. Ως συνέπεια πολλών παραγόντων. Οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να εκλεγούν ή να επανεκλεγούν, από τη μια πρέπει να αφουγκραστούν τα αιτήματα του κόσμου και να υποσχεθούν την ικανοποίησή τους, από την άλλη όμως αδυνατούν να τηρήσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις λόγω οικονομικών (παγκόσμιων) συντεταγμένων και συνθηκών, που υπερβαίνουν οποιαδήποτε κυβέρνηση. Τα κράτη δρουν -και πρέπει να δουν- μέσα στο πλαίσιο της επικράτειάς τους, όμως η οικονομία δρα έξω από νομοθεσίες χωρών, επιλογές και συστήματα αξιών. Στα δύσκολα, το χρήμα μετακομίζει. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική τείνει να υποφέρει από έλλειμμα εξουσίας.
Και να κινείται σ’ ένα κλίμα αβεβαιότητας. Που τροφοδοτείται από την απόσταση των πολιτών από την πολιτική, την καχυποψία μπροστά σε κάθε μεταρρυθμιστική πρόταση, που οδηγούν στην απογοήτευση, την αδιαφορία, αλλά και την ενοχοποίηση των πολιτικών για όλα τα δεινά της χώρας, την οργή, που διοχετεύεται σε κινήσεις κατεδαφιστικές του συστήματος, συχνά ακραίες. Ετσι ενισχύεται η παγίδευση των πολιτικών δυνάμεων μέσα σε δεδομένες ισορροπίες, παράγοντας αδιέξοδα.
Οι παλαιοί όροι δικομματισμού δεν μπορούν να εγγυηθούν σήμερα την ομαλή εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία, τα οποία πλέον αδυνατούν να κυβερνήσουν χωρίς συνεργασίες. Χωρίς ευρεία συναίνεση στα βασικά, τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει στέρεα για πολύ.
Είναι τόσο απλό, τόσο προφανές, που οι εξόφθαλμες τακτικές πόλωσης μοιάζουν εξωπραγματικές. Η επέκταση των ορίων της απολυτότητας λειτουργεί σε βάρος της λογικής. Ποια ισχύς άλλη από εκείνην εν τη ενώσει μπορεί να κλονίσει τις αστόχαστες βεβαιότητες, να υποκαταστήσει τα άκαμπτα σχέδια με υλοποιήσιμες προτάσεις, μπορεί να ταράξει αυτόν που έχει ναρκωθεί μέσα στα ίδια του τα δόγματα, χωρίς να τον συντρίψει;