Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε αυτοδυναμία, σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για καθαρή νίκη. Και, αντίστροφα, για ήττα της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φτάσουμε ώς εδώ. Να μιλήσουμε για τον ολέθριο ανασχηματισμό το περασμένο καλοκαίρι; Να μιλήσουμε για τη γραμμή που χαράχτηκε από την ηγεσία της Ν.Δ. να αντληθούν απεγνωσμένα και σπασμωδικά ψήφοι από την Ακροδεξιά; Οπως αποδείχθηκε, ήταν κάτι χειρότερο από ανήθικο – ήταν λάθος. Η ηγεσία της Ν.Δ. απαξίωσε τον αστικό κόσμο. Απορίας άξιο γιατί αυτό το άγονο πείσμα, τη στιγμή που από αυτό τον κόσμο προήλθε η Νέα Δημοκρατία. Να μιλήσουμε για μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προεκλογική εκστρατεία που εστίασε στον φόβο – και πάλι σε συνάρτηση με την εμμονή της προσέγγισης με τα άκρα;
Εννοείται πως υπάρχουν ελαφρυντικά σε μία ήττα. Η φυσική φθορά της εξουσίας, τα τεράστια βάρη που επωμίστηκε αυτή η κυβέρνηση, και προσωπικά ο κ. Σαμαράς – η υγεία του οποίου, μην το ξεχνάμε, κλονίστηκε σοβαρά. Φαίνεται όμως ότι ο κ. Σαμαράς ουδέποτε πίστεψε πραγματικά στις μεταρρυθμίσεις και τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας. Εντάξει: έως ένα βαθμό κατάφερε πράγματα, έφερε ισορροπίες και φάνηκε το όλο κλίμα και η σχέση της χώρας με τους Ευρωπαίους εταίρους της να αλλάζει. Αυτά, όμως, έως τις ευρωεκλογές. Από το καλοκαίρι κι έπειτα επιδόθηκε σε ένα αδιανόητο πισωγύρισμα – η «κωλοτούμπα» για την οποία γίνεται τόσος λόγος είχε ήδη γίνει και όχι από τον κ. Τσίπρα!
Πραγματικά, ήταν λες και κατά τον πρότερο αντιμνημονιακό του «αγώνα», όταν ο κ. Σαμαράς ήταν αξιωματική αντιπολίτευση στο τότε ΠΑΣΟΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου, να ήταν περισσότερο ο εαυτός του παρά όταν πέρασε στην όχθη του Μνημονίου. Σαν να σύρθηκε, να υποχρεώθηκε να ακολουθήσει την ευρωπαϊκή γραμμή ώσπου ο βαθύτερος εαυτός του τον ξεπέρασε. Και ό,τι ήταν να δώσει στη χώρα και την παράταξη φαίνεται πως το έδωσε.
Ο κ. Σαμαράς δεν πίστεψε ποτέ στ’ αλήθεια στις μεταρρυθμίσεις και αυτό φαίνεται και από κάτι άλλο: από την εκκωφαντική σιωπή στην πολιτική της Ν.Δ. έναντι του ιδιωτικού τομέα, που τόσο «αίμα» έδωσε στον βωμό της ανεργίας. Κανένας δεν μιλάει για τους απολυμένους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Αναμενόμενο σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ ίσως, από τη Νέα Δημοκρατία όμως;