Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει πολύ μικρό χρονικό περιθώριο για να αντιμετωπίσει δύο ζητήματα, που συνδέονται άμεσα μεταξύ τους, το ένα είναι προαπαιτούμενο του άλλου: πρώτον, να απεγκλωβιστεί από πολλές από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε στα χρόνια της αντιπολίτευσης και δεύτερον, να έλθει σε μια συμφωνία με τους διεθνείς πιστωτές, την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το χρονοδιάγραμμα είναι ασφυκτικό όχι μόνο γιατί υπάρχουν δεσμευτικές ημερομηνίες, όπως για παράδειγμα η λήξη της παράτασης του προγράμματος στις 28 Φεβρουαρίου, αλλά και γιατί οι συνθήκες στην ελληνική οικονομία είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν μακρά περίοδο αβεβαιότητας. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν ότι το απώτατο όριο για την επίτευξη συμφωνίας με τους πιστωτές είναι η 20ή Ιουλίου, όταν λήγουν ομόλογα 3,5 δισ. ευρώ.
Μέχρι τότε το Δημόσιο μπορεί να καλύψει τις χρηματοδοτικές ανάγκες του εκ των ενόντων, μέσω της έκδοσης εντόκων γραμματίων και της αγοράς τους από τις τράπεζες. Ακόμη κι αν το κράτος μπορεί να καλύψει με αυτό τον τρόπο τις υποχρεώσεις του, «τραβώντας» 7 – 8 δισ. ευρώ από την οικονομία, η οικονομία δεν αντέχει για πέντε ή έξι μήνες με ελάχιστη ρευστότητα και πλεονάζουσα αβεβαιότητα.
Η προσαρμογή των προεκλογικών δεσμεύσεων σε πιο ρεαλιστικές πολιτικές ενδέχεται να είναι ευκολότερο εγχείρημα απ’ όσο με μια πρώτη ματιά φαίνεται, ακόμη και με αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή χωρίς το άλλοθι των αναγκαίων συμβιβασμών που θα επέβαλε η συνεργασία με άλλο κόμμα. Οι ίδιοι οι πολίτες δείχνουν να έχουν τοποθετήσει χαμηλά τον πήχυ των προσδοκιών. Ψήφισαν μαζικά ΣΥΡΙΖΑ, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ, όχι γιατί δεν τους ενδιαφέρει αν η Ελλάδα θα είναι μέλος της Ευρωζώνης, αλλά γιατί θεωρούν ότι θα γίνουν οι αναγκαίοι συμβιβασμοί για να παραμείνει. Αγκυλώσεις σε μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις και υποσχέσεις που διαμορφώθηκαν στη βάση εσωκομματικών συσχετισμών παρελθόντων ετών, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κόμμα εξουσίας, είναι επικίνδυνο χάσιμο χρόνου και εμπόδιο σε μια έντιμη συμφωνία με τους εταίρους και πιστωτές. Η Ευρωζώνη μπορεί να συμφωνήσει σε μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή σε λιγότερη λιτότητα, με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία, οι οποίες θα έχουν στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης και θα κατατείνουν σε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο.
Ωστόσο, δεν πρόκειται να συμφωνήσει ούτε σε διαγραφή του ονομαστικού χρέους, ούτε σε ανατροπή μεταρρυθμίσεων που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, ούτε σε κατάργηση της αυστηρής εποπτείας. Κι όσο ταχύτερα το αντιληφθεί αυτό η νέα κυβέρνηση, τόσο καλύτερο θα είναι για την ίδια και τη χώρα.