Σε ατόπημα που εκθέτει τον ίδιο, το κόμμα του, αλλά και τη χώρα, υπέπεσε ο Αντώνης Σαμαράς με την επιλογή του να μην παραδώσει στον αντικαταστάτη του. Πρόκειται για στάση που προσβάλλει τους θεσμούς, όπως και εκατομμύρια ψηφοφόρους, όχι μόνον αυτούς που ψήφισαν τον κ. Τσίπρα, αλλά και αυτούς που ψήφισαν τον ίδιο τον κ. Σαμαρά.
Η συμπεριφορά του απερχόμενου πρωθυπουργού ξενίζει ακόμη περισσότερο καθώς ήρθε μετά το τηλεφώνημα που έκανε στον κ. Τσίπρα, το βράδυ της Κυριακής, για να τον συγχαρεί για τη νίκη του. Στη διάρκεια της συνομιλίας τους φέρεται μάλιστα να υπογράμμισε ότι ο πολιτικός πολιτισμός επιβάλλει τέτοιου είδους ενέργειες.
Ο γράφων έχει ως προσλαμβάνουσες τις εκτενείς ενημερώσεις που κάνουν οι συνεργάτες του ηττημένου κάθε εκλογικής αναμέτρησης για την προεδρία των ΗΠΑ στους ομολόγους τους του νικητή, διαδικασία που ολοκληρώνεται με συνάντηση του απερχόμενου προέδρου και της συζύγου του με το νέο προεδρικό ζεύγος την ημέρα της ορκωμοσίας, κίνηση που έχει και συμβολική σημασία καθώς εκπέμπει ενότητα και ομαλότητα. Στη Βρετανία, αρκετούς μήνες πριν από τις εκλογές δίνονται οδηγίες στα υπουργεία να συνεργάζονται και να ενημερώνουν αρμόδια στελέχη της αντιπολίτευσης προκειμένου να διασφαλισθεί η αποτελεσματική συνέχεια του κράτους σε περίπτωση αλλαγής κυβέρνησης.
Προφανώς, δεν θα γίνουμε εύκολα ούτε ΗΠΑ ούτε Βρετανία, αλλά όχι να φθάνουμε στο σημείο να αφικνούνται στο Μέγαρο Μαξίμου ο νέος πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του και να βρίσκουν ένα «άδειο κτίριο». Λίγη μεγαθυμία και σεβασμός στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού δεν θα έκανε κακό. Ετσι συμπεριφέρθηκαν οι κ. Μητσοτάκης, Σημίτης, Καραμανλής και Παπανδρέου κατά το πρόσφατο παρελθόν. Η αντιπολίτευση που είχε ασκήσει ο Κώστας Καραμανλής στον Κώστα Σημίτη ήταν πολύ έντονη (βλ. καταγγελίες για «οικονομία τραβεστί»). Ομως, τον Μάρτιο του 2004, ο απερχόμενος πρωθυπουργός υποδέχθηκε τον αντικαταστάτη, συζήτησε μαζί του για μισή ώρα και του παρέδωσε ενημερωτικούς φακέλους για τα μείζονα ζητήματα που «έτρεχαν» (από το σχέδιο Ανάν μέχρι την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων).
Ο κ. Τσίπρας νίκησε. Υποσχέθηκε περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει; Προφανώς. Αυτό εκνεύρισε τον κ. Σαμαρά και το επιτελείο του; Ισως. Ομως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επικράτησε. Κέρδισε τις εκλογές.
Επιπροσθέτως, κάθε φορά που αλλάζει ο ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου –θα αλλάξει κάποια στιγμή και ο κ. Τσίπρας, έτσι λειτουργεί η δημοκρατία– οφείλουν όλοι να δείχνουν ότι αντιλαμβάνονται πως είναι πολιτικοί ηγέτες σε μια χώρα που αντιμετωπίζει αμφισβητήσεις, ακόμη και της εδαφικής της ακεραιότητας, και να συμπεριφέρονται ανάλογα. Δεν έχουν το δικαίωμα να διχάζουν ακόμη περισσότερο την κοινωνία, τη στιγμή που η περίσταση προσφέρεται για να εκπέμψουν ενότητα και σεβασμό στην «άλλη πλευρά». Και ο νικητής και ο ηττημένος Ελληνες είναι.