Αν δεν κάνω λάθος, με εξαίρεση την ορκωμοσία της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 και ίσως την κυβέρνηση συνασπισμού ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον (τότε) Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου το 1989 υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη, η χθεσινή αντίστοιχη τελετή στο Προεδρικό Μέγαρο πρέπει να ήταν η πιο προβεβλημένη, η πλέον βιντεοσκοπημένη και φωτογραφημένη απ’ όλες τις προηγούμενες. (Σίγουρα ήταν, καθότι τις προηγούμενες δεκαετίες η τηλεόραση δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα και φυσικά δεν υπήρχε Διαδίκτυο.) Ειδικά χθες, όμως, τα βλέμματα όλων ήταν στην εικόνα που θα προσέφερε η ορκωμοσία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα – και όχι μόνον για πολιτικούς λόγους: οι ενδυματολογικές επιλογές, ποιοι θα φορούν γραβάτα και ποιοι όχι, ποιοι θα ορκιστούν θρησκευτικά και ποιοι πολιτικά, πόσο εξωτική θα είναι η συνύπαρξη των στελεχών του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με εκείνα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κ.ο.κ., τράβηξαν την προσοχή όλων σχεδόν στις οθόνες, ψηφιακές και τηλεοπτικές.
Με αυτά και με αυτά, η όποια περιέργεια καλύφθηκε: είδαμε και τζιν και μπουφανάκια, είδαμε και γραβάτες και μαντίλια και είδαμε τους εγκάρδιους εναγκαλισμούς των μεν με τους δε (οι οποίοι δεν ήταν και τόσο εξωτικοί τελικά). Τα δύσκολα είναι μπροστά τους – όχι μονάχα σε ό,τι αφορά τη συνεργασία και τη συμμαχία τους αλλά, πάνω απ’ όλα, την ίδια την πορεία της χώρας. Και εδώ είναι που θα πρέπει λίγο να σταθούμε. Οι σκέψεις δεν αφορούν μόνον τη νέα κυβέρνηση και τη χθεσινή ορκωμοσία αλλά και σχεδόν όλες τις προηγούμενες. Τόσο οι πολιτευόμενοι όσο και οι απλοί πολίτες έχουμε μάλλον λησμονήσει ότι η υπουργοποίηση, η συμμετοχή σε κυβερνητικό σχήμα, συνιστά μεν καταξίωση και επιβράβευση, κυρίως όμως σημαίνει την αρχή μιας πολύ βαριάς ευθύνης. Ειδικά στην εποχή της κυριαρχίας της εικόνας, έχουμε την αίσθηση ότι η υπουργοποίηση λογίστηκε στα μάτια των περισσοτέρων σαν ένας υψηλού επιπέδου διορισμός. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η γνήσια καταξίωση ή απαξίωση, θα έρθει στο τέλος της υπουργοποίησης, όχι τώρα.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Στην ουσία, αυτό που συνέβη χθες ήταν η ανάληψη των ευθυνών, του καθενός και της καθεμιάς στον δικό του/της τομέα. Ηταν η αφετηρία μιας πορείας σε ένα δρόμο ανηφορικό. Δεν θα σταθούμε στις ιδιαιτερότητες της τωρινής κυβέρνησης, στις τεράστιες προσδοκίες που έχει προκαλέσει στον δοκιμαζόμενο πολίτη και τις εξαιρετικά αντίξοες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, εγχώριες και διεθνείς, μέσα στις οποίες θα κληθεί να επιτελέσει το έργο της. Οσο καχύποπτοι και δύσπιστοι κι αν είμαστε, αλλά και όσο αισιόδοξοι και υποστηρικτικοί, θα πρέπει να κυλήσει το νερό στο αυλάκι για να εξαγάγουμε τις όποιες κρίσεις και τα όποια συμπεράσματα.
Επί του συγκεκριμένου, είναι πολλά αυτά που μας κάνουν να ανησυχούμε για τις επιλογές του κ. Τσίπρα, με πρώτη και κυριότερη τη συνύπαρξη με το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Αλλά ας κρατήσουμε για λίγο την ψυχραιμία μας κι ας περιμένουμε. Πολλοί θα θυμούνται τι αέρας αισιοδοξίας επικρατούσε σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού τον Μάρτιο του 2004 αλλά και τον Οκτώβριο του 2009, με τις εκλογικές νίκες Καραμανλή και Παπανδρέου αντίστοιχα. Οι διαψεύσεις ήταν αποκαρδιωτικές. Μακάρι να μην επαναληφθεί κάτι ανάλογο, και το εννοούμε.