Μέχρι χθες το πρωί ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης ήταν απαρηγόρητος: ύστερα από είκοσι έξι χρόνια στη Βουλή είχε αποτύχει να εκλεγεί. Από το μεσημέρι και έπειτα, όμως, του είχε περάσει: ένιωθε ευτυχής που δεν θα ήταν υποχρεωμένος να πηγαίνει στη Βουλή, πρόεδρος της οποίας θα είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Εδώ, υποχρεώνομαι σε μια παρέκβαση, για να σας περιγράψω μια σκηνή από ένα μέλλον που (ευτυχώς) δεν θα ζήσουμε. Ολη η Ελλάδα βλέπει από την τηλεόραση σε απευθείας μετάδοση έναν εξηνταπεντάρη αλαφιασμένο, αλλοπαρμένο και πανικόβλητο, ο οποίος έχει σκαρφαλώσει ψηλά στη στέγη της Βουλής (κοντά στον ιστό της σημαίας, φαντασθείτε) και απειλεί να πέσει να σκοτωθεί. Η Αστυνομία έχει απομονώσει περιμετρικά την περιοχή, προβολείς φωτίζουν τη σκηνή του δράματος γιατί έχει πέσει πια η νύχτα, το νοσοκομειακό και οι γιατροί σε επαγρύπνηση, οι διασώστες (ειδικά εκπαιδευμένοι για παρόμοιες καταστάσεις) έτοιμοι να χυμήξουν και να τον αρπάξουν προτού βουτήξει στο κενό! Είναι, φυσικά, ο Μαρκογιαννάκης… Δεν άντεξε άλλο ο δύσμοιρος να τον βάζει η Κωνσταντοπούλου στην ανάγνωση του καταλόγου των βουλευτών (δηλαδή, τιμωρία) σε κάθε ονομαστική ψηφοφορία…
Ας επιστρέψουμε τώρα στο παρόν, διότι, πέρα από τα αστεία που είναι αναπόφευκτα εν προκειμένω, θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίζαμε τη λογική της συγκεκριμένης επιλογής από πλευράς του νέου πρωθυπουργού. Θα βοηθούσε να καταλάβουμε τι θέλει να κάνει με τη Βουλή, όταν στη θέση του προέδρου τοποθετεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία ως προσωπικότητα είναι οι τρεις Ερινύες σε πακέτο της μιας: Αληκτώ, Τισιφόνη και η τρίτη που παριστάνω ότι δεν θυμάμαι το όνομά της. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα πρόσωπο το οποίο δεν έχει καμία δυνατότητα να λειτουργήσει εποικοδομητικά, ούτε στον χειρισμό των κοινοβουλευτικών διαδικασιών ούτε και παρασκηνιακά.
Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, η Κωνσταντοπούλου ήταν αποτελεσματική στη Βουλή, όπως απέδειξε, παρά τον υπερβολικό δυναμισμό της. Μήπως, λοιπόν, ο πρωθυπουργός Τσίπρας την επέλεξε επειδή εκτιμά ότι η Κωνσταντοπούλου θα ελέγξει τη Βουλή και θα επιβάλει πειθαρχία; Ιδίως -να προσθέσω στο ερώτημα- αν έχει σκοπό να προχωρήσει γρήγορα με ριζοσπαστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα συναντήσουν αντιστάσεις; Αν αυτή η σκοπιμότητα υπάρχει πίσω από την επιλογή της Κωνσταντοπούλου, είναι μεν παρακινδυνευμένος ο υπολογισμός, αλλά όχι και τελείως αβάσιμος. Διότι τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, για να το πω κομψά, τελούν ακόμη υπό το κράτος του κλονισμού που υπέστησαν με την ήττα· και είναι πολύ πιθανό να παραμείνουν στην κατάσταση αυτή για αρκετό καιρό, εφόσον παραμείνει στην ηγεσία της Ν.Δ. ο Αντ. Σαμαράς και η Κεντροαριστερά εξακολουθήσει να πορεύεται τον δρόμο προς την ανυπαρξία.
Εκτός βέβαια αν τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει και, απλώς, ο Αλ. Τσίπρας έδωσε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου μια θέση που ικανοποιεί τον χαρακτήρα της, προκειμένου να μην την έχει εμπόδιο στους «συμβιβασμούς» που θα απαιτηθούν. Σε κάθε περίπτωση, ο διορισμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου εγγυάται τα θεάματα που υποσχέθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα. (Λαχανί παλτό, φούξια παντελόνι και μαύρο παπούτσι! Λίγο είναι;) Να δούμε τι θα γίνει και με τον άρτο…
Θρίαμβος για τη συλλογή του
Ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν είναι ένας απλός Βαρουφάκης. Είναι ένας Βαρούφας με τα όλα του και χωρίς το υποκοριστικό! Διότι ήλθε πρώτος των πρώτων σε σταυρούς σε όλη τη χώρα. Μάζεψε άνω των 130.000 σταυρών. Φαντασθείτε, δηλαδή, τι θα είχε μαζέψει αν είχε κάνει την προεκλογική εκστρατεία με το μπανιερό του, αλειμμένος με λάδι, να παίρνει αυτές τις σκανδαλιστικές πόζες των μποντιμπιλντεράδων…
Αλαλα τα χείλη…
Πολλά ακούστηκαν για την ενδυματολογική… πώς να την πω, πανδαισία μήπως; Για αυτό, τέλος πάντων, που μας χάρισε χθες η Ζωή Κωνσταντοπούλου με την εκκεντρική αμφίεσή της. Τόσο εκκεντρική, ώστε θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η ενδυματολογική έμπνευση της Ζωής άρπαξε τη Βίβιαν Γουέστγουντ (όχι ως πρόσωπο, ως σύμβολο…) από τον σβέρκο, τη χτύπησε κάτω στο τσιμέντο δυο-τρεις φορές σαν το χταπόδι, έπειτα της πάτησε τον λαιμό κι άρχισε να χοροπηδάει πάνω στο κεφάλι και, στο τέλος, την πέταξε κιόλας από το παράθυρο…
Ελληνικές παραδοξότητες
Επρεπε να το φέρουν τα πράγματα ώστε να κυβερνήσουν μαζί μια εκδοχή της μαρξιστικής Αριστεράς με μια χαβαλεδιάρικη εκδοχή της άκρας Δεξιάς, για να δούμε επιτέλους έναν πρωθυπουργό ή τους υπουργούς του να δίνουν πολιτικό όρκο. Από αυτό και μόνο αντιλαμβάνεται κάποιος πόσο μικρή θέση έχει η λογική στη ζωή εδώ…
Μοιραίες επιλογές
Τώρα κατάλαβα γιατί οι Ρώσοι έδειξαν τέτοιο ενθουσιασμό με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ! Υπουργός Εθνικής Αμύνης ανέλαβε ο Πάνος Καμμένος και Εξωτερικών ο Νίκος Κοτζιάς. Λαμβανομένου υπ’ όψιν δε ότι στην πολιτική ηγεσία του ΥΕΘΑ έχει θέση και ο Κ. Ησυχος (διδακτορικό από πανεπιστήμιο της Κούβας, όπως λέγεται…), υποθέτω ότι οι εταίροι μας στο ΝΑΤΟ -και οι ιδίως οι Αμερικανοί- θα ανυπομονούν να γνωρίσουν τους Ελληνες υπουργούς με τους οποίους θα πρέπει να συνεργασθούν. Οι εν λόγω διορισμοί στην κυβέρνηση ήταν, πάντως, οι πιο εύστοχοι από πλευράς των συμφερόντων του Τσίπρα: ικανοποιούν την άκρα Δεξιά, αφού το υπουργείο Εθνικής Αμύνης αναλαμβάνει ένας έντονα αντιαμερικανός «υπερπατριώτης» και, συγχρόνως, ικανοποιούν την άκρα Αριστερά διότι η εξωτερική και η αμυντική πολιτική της χώρας περνούν στα χέρια ανθρώπων βαθύτατα εχθρικών απέναντι στον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας προς τη Δύση. Από πλευράς των συμφερόντων της χώρας, όμως, οι συγκεκριμένες επιλογές ίσως αποδειχθούν μοιραίες…