Είναι εξαιρετικά νωρίς για να κρίνει κανείς, είτε αρνητικά είτε θετικά, τη νέα κυβέρνηση, τρεις μόλις ημέρες μετά τις εκλογές και ελάχιστες ώρες μετά την ορκωμοσία της και την ανάληψη των καθηκόντων από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Ωστόσο, είναι σαφές ότι το αποτέλεσμα των εκλογών συνιστά μια αλλαγή ανάλογη εκείνης που είχε γίνει το 1981 με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, με κάποιες ομοιότητες αλλά και περισσότερες ίσως διαφορές.
Το ΠΑΣΟΚ ήλθε στην εξουσία ως αποτέλεσμα -σε μεγάλο βαθμό- όσων είχαν προηγηθεί σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο την προηγούμενη 20ετία, χονδρικά, δηλαδή από το 1961 ώς το 1981. Ουσιαστικά εξέφραζε εκείνη την εποχή την απελευθέρωση πολύ μεγάλου μέρους της κοινωνίας από ιστορικά δεσμά πολλών δεκαετιών, χωρίς όμως να απειλεί το οικονομικό καθεστώς. Οι φραστικές διατυπώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου σχετικά με το ΝΑΤΟ και τον Ψυχρό Πόλεμο ενοχλούσαν αποκλειστικά την Ουάσιγκτον, αλλά στα θέματα της οικονομίας δεν προκαλούσε καμία ανησυχία. Εχει μείνει στην Ιστορία η συμβουλή τού τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα, Μόντιγκλ Στερνς, προς τα κέντρα αποφάσεων της χώρας του «μη κοιτάτε τι λέει, κοιτάτε τι κάνει», προκειμένου να καθησυχάσει.
Στην πραγματικότητα, η όποια σύγκριση υπάρχει του τότε και του τώρα σταματά στην προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μιμηθεί το στυλ, τη φωνή και τις κινήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου στις δημόσιες εμφανίσεις του, άντε και σε κάποια συνθήματα, καθώς στη θέση της «αλλαγής» μπήκε η «ανατροπή». Κατά τα άλλα, το ΠΑΣΟΚ ήταν δημιούργημα του αρχηγού και εντελώς μονοκρατορικό στο εσωτερικό του, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν χαρισματικός και έπαιζε στα δάχτυλα τον παράγοντα «χρόνο» στην πολιτική, γνώριζε οικονομικά και μπορούσε να ελιχθεί χωρίς κομματικές αγκυλώσεις, πήρε την εξουσία με ένα επιβλητικό 48%, αποσπούσε παραδοσιακούς ψηφοφόρους από την Αριστερά και πρόσφερε καταφύγιο σε αγρότες και μικροαστούς που σε προηγούμενη φάση είχαν εναγκαλιστεί τη χούντα.
Αυτά αφορούσαν την εσωτερική κατάσταση της Ελλάδας. Διαφορετικές όμως ήταν τότε και οι συνθήκες στο εξωτερικό για τη χώρα και την οικονομία της. Η Ελλάδα δεν βρισκόταν σε σημείο οικονομικής κατάρρευσης, είχε δικό της νόμισμα, οι αγορές δεν καθόριζαν το διεθνές οικονομικό περιβάλλον, ούτε είχε επιβληθεί η παγκοσμιοποίηση, και βέβαια ήταν πολύ σταθερότερη η γαιοπολιτική κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, πέρα από την ένταση που επικρατούσε στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Οπως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Ανδρέας Παπανδρέου, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει προθέσεις ανατροπής του πολιτικού – οικονομικού συστήματος, πολλά από τα στελέχη του είναι σκληροί ιδεολόγοι μαρξιστές και ο αρχηγός του δεν είναι παντοκράτορας στο κόμμα του. Πήρε την εξουσία με πολύ μικρότερο ποσοστό από εκείνο του ΠΑΣΟΚ σε μια χώρα γεμάτη στρεβλώσεις, που βρίσκεται σε οικονομική και γενικότερη βαθιά κρίση, που δεν έχει δικό της νόμισμα, που ανήκει στο σύστημα της Ευρωζώνης και που εξαρτάται από τους Ευρωπαίους δανειστές, οι τράπεζες κρέμονται από μια κλωστή, ενώ στο διεθνές περιβάλλον επικρατούν οι αγορές, η παγκοσμιοποίηση και οι εξαρτήσεις. Ουαί και αλλοίμονο λοιπόν αν μείνει μόνη.
Παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση στέλνει από την πρώτη στιγμή μηνύματα ότι βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με την Ευρωζώνη, προκαλώντας φόβους και αρνητικές συνέπειες. Η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ είναι ένα τέτοιο σήμα, πολλές εξαγγελίες της ένα δεύτερο, το ψιλοφλέρτ (προς το παρόν και αν είναι αληθινό) με τη Ρωσία ένα τρίτο, η τοποθέτηση σκληρών μαρξιστών σε σημαντικά υπουργεία ένα τέταρτο.
Συμπέρασμα: το τώρα δεν είναι τότε, εξ ου και οι φόβοι.