Το Ισλάμ στην Ευρώπη

3' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

T​​ώρα που τα συναισθήματα των πολιτών της Ευρώπης για όσα έγιναν στη Γαλλία στις 7, 8 και 9 Ιανουαρίου αρχίζουν να καταλαγιάζουν, πρέπει να σκεφτούμε ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα που τα γεγονότα αυτά μας καλούν να αντιμετωπίσουμε.

Ας δούμε όμως πρώτα αυτό που έγινε. Γάλλοι τζιχαντιστές σκότωσαν δημοσιογράφους, αστυνομικούς και Εβραίους, δεκαεφτά ανθρώπους συνολικά. O σύγχρονος τζιχαντισμός, που άρχισε τη δράση του στο Αφγανιστάν με τους μουτζαχεντίν, συνεχίζει να χύνει αίμα, αλλάζοντας διαρκώς μεθόδους και στόχο. Σήμερα, στη φάση του «Ισλαμικού Κράτους», εγκαταλείπει την πυραμιδική μορφή της Αλ Κάιντα και υιοθετεί τη συγκρότηση μικρών τρομοκρατικών πυρήνων ή ακόμη και ατομικών τρομοκρατικών πρωτοβουλιών. Εμπνευστής αυτής της νέας μορφής είναι ο Αμπού Μουσάμπ αλ-Σουρί (γενν. 1958), τζιχαντιστής από τα δεκαοκτώ του χρόνια σε όλα τα μέτωπα, φυλακισμένος σήμερα δεν ξέρουμε πού, ο οποίος τον Δεκέμβριο 2004 εξέδωσε ένα βιβλίο 1.600 σελίδων με τον τίτλο «Προσκλητήριο για μια παγκόσμια ισλαμική αντίσταση». (Για τον Αλ-Σουρί και τις διαφορές του από τον Αλ-Ζαουάχρι, τον αρχηγό της Αλ Κάιντα, μετά την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν, βλ. πρόχειρα Gilles Kepel, «Terreur et Martyre. Relever le défi de civilsation», Flammarion 2008, σ. 129-193.) Μακριά από τη θριαμβολογία της Αλ Κάιντα, ο τζιχάντ παρουσιάζεται ως αντίσταση στην παγκόσμια κυριαρχία των ασεβών, των αποστατών μουσουλμάνων που συνεργάζονται μαζί τους (εξ ου και η δολοφονία του μουσουλμάνου αστυνομικού στο Παρίσι) και βεβαίως των Εβραίων. Αντίσταση από τα κάτω, χωρίς κεντρική καθοδήγηση, αυτόνομη, άρα και πολύ πιο επικίνδυνη. Οι τρομοκράτες τζιχαντιστές αποτελούν, λόγω ακριβώς της ασυμμετρίας, σοβαρή απειλή. Ενας που δεν λογαριάζει τη ζωή του και παίρνει τα όπλα ή ζώνεται εκρηκτικά και σκορπάει τον θάνατο γύρω του είναι πάντα σοβαρή απειλή. Αρα, αντίθετα από ό,τι λένε οι ευαίσθητες ψυχές, το πρώτο και κύριο που έχουν να κάνουν τα σοβαρά κράτη είναι να ενισχύσουν την ασφάλειά τους και τον έλεγχο των τζιχαντιστών που ζουν ή μπαίνουν σε αυτά – αυτό δεν οδηγεί αναγκαστικά σε Patriot Act.

Το πρόβλημα ωστόσο που θέτουν τα γεγονότα του Παρισιού δεν είναι μόνο η αντιμετώπιση της τζιχαντικής τρομοκρατίας, αλλά γενικότερα η θέση του Ισλάμ στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα και όχι η ελευθερία του Τύπου – σιγά μην κινδυνεύει η ελευθερία του Τύπου στη Γαλλία! Στη δυτική Ευρώπη ζουν σήμερα περίπου είκοσι εκατομμύρια μουσουλμάνοι, στα οποία πρέπει να προσθέσουμε και τα 7,5 του γηγενούς Ισλάμ των Βαλκανίων. Το Ισλάμ της δυτικής Ευρώπης είναι μεταναστευτικό, πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς, από διάφορες χώρες του ισλαμικού κόσμου, με διαφορετικό βαθμό ενσωμάτωσης στις κοινωνίες υποδοχής.

Στη Γαλλία, όπου μέχρι πριν από δυο-τρεις δεκαετίες ζούσαν οι πιο ενσωματωμένοι, κοινωνικά και πολιτιστικά, μουσουλμάνοι της Ευρώπης, ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς έφτασε να πει ότι στα προάστια του Παρισιού υπάρχει «εδαφικό, κοινωνικό και εθνοτικό απαρτχάιντ». Η σκληρή διατύπωση δεν εντοπίζει μόνο την κύρια (μα όχι και τη μόνη) πηγή του ευρωπαϊκού τζιχαντισμού, αλλά υποδεικνύει και την κατεύθυνση της λύσης: εξάλειψη ακριβώς των διακρίσεων και του αποκλεισμού (και κυρίως του κατεξοχήν αποκλεισμού, που είναι η ανεργία). Ενσωμάτωση. Η Γαλλία ειδικά, εκτός από την εξάλειψη αυτού του ιδιότυπου απαρτχάιντ, πρέπει να αναπροσαρμόσει την έννοια και τη λειτουργία της ουτεροθρησκίας στις σύγχρονες συνθήκες και να παραχωρήσει πεδίο στη δημόσια παρουσία των θρησκειών. Το γαλλικό κράτος σήμερα κάνει ταυτόχρονα τα εξής αντιφατικά: από τη μία καλεί τους μουσουλμάνους θρησκευτικούς ηγέτες να δηλώνουν δημόσια ότι το Ισλάμ ως θρησκεία είναι ενάντιο στον τζιχαντισμό και την ίδια στιγμή τούς καλεί να ζουν ιδιωτικά τη θρησκεία τους. Η laïcité που σέβεται και εγγυάται πάει να γίνει δογματικός laïcisme που αποκλείει και ταπεινώνει.

Ο κυριότερος σύμμαχος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας στην αντιμετώπιση των τζιχαντιστών είναι οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης. Δεν λέω τίποτε πρωτότυπο: όπως η αριστερή τρομοκρατία δεν μπορεί ποτέ να αντιμετωπιστεί, αν δεν την αποδοκιμάσει και απομονώσει η ίδια Αριστερά, το ίδιο και εν προκειμένω. Το χειρότερο που μπορεί να γίνει σήμερα είναι η καχυποψία, η απόρριψη, η εχθρότητα, η περιφρόνηση των μουσουλμάνων, με μία λέξη η ισλαμοφοβία. Η Pegida είναι ο καλύτερος σύμμαχος των τζιχαντιστών. Σε όσους θεωρούν ότι οι μουσουλμάνοι δεν μπορούν για εγγενείς λόγους να ενσωματωθούν στις δυτικές δημοκρατίες, ας τους θυμίσω ότι αυτό ήταν το κύριο αντισημιτικό επιχείρημα, που θεωρούσε τους Εβραίους εγγενώς και παντοτινά ξένο σώμα.

Οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης, ωστόσο, έχουν πάντα μια αναφορά και έξω από τις χώρες στις οποίες ζουν, στις χώρες της καταγωγής του και εν γένει στο παγκόσμιο Ισλάμ. Οσο αυτές οι χώρες βουλιάζουν στη φτώχεια και στο αίμα, τόσο θα ενοχοποιείται η Δύση, εντελώς δυσανάλογα, εννοείται, προς τις όποιες πραγματικές ευθύνες της, και άλλο τόσο θα προσχωρούν πολλοί στον ιερό πόλεμο εναντίον της. Αυτό δείχνει πόσο δυσεπίλυτο είναι το πρόβλημα, αλλά δεν αλλάζει σε τίποτε την πεποίθηση πως στην Ευρώπη ο κυριότερος σύμμαχος στον αντιτζιχαντιστικό αγώνα είναι οι μουσουλμάνοι της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή