Τετάρτη βραδάκι που γράφεται τούτο το κείμενο, ο ρυθμός του κόσμου παραμένει άθικτος. Τα ΑΤΜ συνεχίζουν να δίνουν λεφτά, αλλά, τα άτιμα, μόνο σε όσους έχουν λεφτά για να αντλήσουν. Η δεξιά του Κυρίου δεν έγραψε ζοφερά μηνύματα στους ουρανούς, η δε Παναγία που εμφανίστηκε πάνω από τη Νινευή και επί της πρώτης σελίδας της «Ελεύθερης Ωρας», στο φύλλο της 28ης Ιανουαρίου, δεν έχει κριθεί ακόμα ιεροσυνοδικώς αν είναι καλός ή κακός οιωνός, θαύμα ή φώτοσοπ. Τα καμπαναριά της χώρας δεν ήχησαν πένθιμα άνευ παρεμβάσεως ανθρωπίνης χειρός. Οι εκκλησίες δεν κατέρρευσαν λόγω θείου θυμού, παρότι φημολογείται πως ήρθαν στην εξουσία οι άθεοι κουμουνισταί και μπολσεβίκοι. Ατάραχος επίσης ο ναός του Χρηματιστηρίου, συνεχίζει τα σκαμπανεβάσματά του. Το ίδιο ατάραχα τα τεμένη της νυκτός, συνεχίζουν τα παραδοσιακά άσματά τους και δεν έχουν βάση οι φήμες ότι εμπλούτισαν κατεσπευσμένα το ρεπερτόριό τους με αντάρτικα. Οι ισλαμικές ορδές που περίμεναν το σήμα του ΣΥΡΙΖΑ στον Εβρο δεν φάνηκαν ακόμη.
Στα σούπερ μάρκετ, καμία έλλειψη· μέχρι και χαρτί υγείας βρίσκει κανείς, παρά τις προσπάθειες μυστηριώδους ατόμου να προκαλέσει τεχνητή έλλειψη ώστε να επιβεβαιωθεί η προφητεία του. Ο κ. Πάγκαλος, ψηφοφόρος της Ν.Δ. ήδη από το 2012, παρότι δεσμευθείς διά πολιτικού όρκου δεν έπραξε τίποτα κακό εις βάρος του εαυτού του (και καλά έκανε ο άνθρωπος), υπεκφεύγοντας με τη φόρμουλα «μαζί αυτοκτονήσαμε την Κυριακή». Ο κ. Γεωργιάδης παραμένει στην Ελλάδα, παρότι δεσμεύτηκε ότι θα μεταναστεύσει, και μάλιστα διά θρησκευτικού όρκου αυτός, στον ναό της Αγίας Τηλοψίας όπου εκκλησιάζεται καθημερινά, όρθρου βαθέος, χωρίς να παραλείπει τον εσπερινό. Στον πληθυσμό των βατράχων του Ηριδανού –και ειδικά του γένους «Φαραώ»– δεν παρατηρήθηκε αιφνίδια αύξηση, και μόνο με τα κουνούπια υπάρχει όντως πρόβλημα, αφού δεν λένε να το χωνέψουν πως έχουμε χειμώνα. Τέλος, ο κομήτης ΑΤ36.4-149ΑTHAMAN, που όπως είχε προειδοποιήσει η ΝΑSΑ θα περνούσε σύρριζα από τη Γη, απειλώντας την ησυχία της, ξεμάκρυνε δίχως να μας βάλει σε μπελάδες. Αλλωστε και σύρριζα να περνούσε, δεν θα υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα: Ο κ. Τσίπρας είχε ήδη θέσει σε επιφυλακή τον κ. Μπρους Γουίλις, διά του κοινού κολλητού τους, του κ. Ολιβερ Στόουν· αν χρειαζόταν, θα αντιμετώπιζε τον αρμαγεδδώνιο κίνδυνο με τη γνωστή κινηματογραφική αποτελεσματικότητά του.
Ολα στη θέση τους λοιπόν. Ή περίπου. Διότι βεβαίως υπήρξαν αλλαγές. Και σπουδαιότατες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μετατοπίστηκαν ως προς την επιλογή ψήφου (δυστυχώς όχι και οι χρυσαυγίτες), αναδιαμορφώνοντας τον κομματικό χάρτη. Ο παλαιός δικομματισμός συμπιέστηκε ακόμα περισσότερο· η ΔΗΜΑΡ αποκλείστηκε από τη Βουλή πληρώνοντας τις παλινωδίες της και τις αλλεπάλληλες διασπάσεις της, για να καταλάβει τη θέση της το «Ποτάμι»· η Ενωση Κεντρώων του κ. Λεβέντη και η «Τελεία» του κ. Γκλέτσου απέσπασαν αξιοπαρατήρητο ποσοστό, ίσως σαν μια άλλη εκδοχή του άκυρου ή του λευκού· ο τελευταίος των Παπανδρέου δεν γλίτωσε από την εκφυλιστική πορεία που επιφυλάσσει η Ιστορία σε όλους τους ηγεμονικούς οίκους. Κατεξοχήν ωφελημένος της μαζικής μετακίνησης ψηφοφόρων ο δαιμονοποιημένος ΣΥΡΙΖΑ. Αναδείχθηκε πρώτος, με συντριπτική διαφορά από τη δεύτερη Ν.Δ., ο αρχηγός της οποίας πάντως, με σπάνια ευθυκρισία, παράστησε σαν νίκη την ήττα του. Απαξίωσε μάλιστα να παραδώσει στον νέο πρωθυπουργό το Μέγαρο Μαξίμου και ό,τι αυτό συμβολίζει. Και όχι μόνο από επιθυμία υποτίμησης του αντιπάλου του και από αντιθεσμική αγένεια (μα πόσο φιλοθεσμικός είναι ένας πρόεδρος κυβέρνησης που σε δυόμισι χρόνια πρόλαβε να μιλήσει μόνο έξι φορές στη Βουλή και δεν πρόλαβε να πάει ποτέ στη θεσμοθετημένη «ώρα του πρωθυπουργού»;). Αλλά επειδή, πιστός στη γραμμή Βορίδη και Γεωργιάδη, δεν θέλησε «να παραδώσει την πατρίδα στην Αριστερά». Γιατί αυτή η έρμη πατρίδα εθεωρείτο ανέκαθεν ιδιοκτησία της δεξιάς παράταξης και των ακροδεξιών συνενοίκων της.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν επαρκούσε για να σχηματιστεί αυτοτελής κυβέρνηση, δίχως τη συμπληρωματική παρουσία των εθνικιστών/συνωμοσιομανών/ισλαμοφοβικών ΑΝΕΛ, ο πρόεδρος των οποίων, υπουργός Αμυνας πια, οφείλει να ανακαλύψει ό,τι ουδέποτε αποτελούσε γνώρισμα του πολιτικού του χαρακτήρα: το μέτρο, τον πηγμένο νου. Παρά τη συγκολλητική ουσία της αντιμνημονιακής ρητορικής, η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ παραμένει παράταιρη, όσο υποχρεωτική κι αν θα μπορούσε να θεωρηθεί, υπαγορευμένη από την ανελαστικότητα ποσοστών και κομμάτων: ο θεωρούμενος φυσικός σύμμαχος, το ΚΚΕ του σταλινισμού-χιλιασμού, για να διασώσει την «καθαρότητά» του συνεχίζει να αδιαφορεί για το πεδίο της πραγματικής πολιτικής· ο άλλος όντως φυσικός σύμμαχος, η ΔΗΜΑΡ, έμεινε εκτός Βουλής, η δε σύμπραξη με το «Ποτάμι» (θολό, κάπου ανάμεσα στον αριστερό κ. Λυκούδη και στη νεοφιλελεύθερη κ. Λυμπεράκη) δεν θα έβρισκε σύμφωνη τουλάχιστον την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά έπρεπε να αποφευχθούν νέες εκλογές. Οση ψυχρή σκέψη κι αν επιστρατεύσουν όμως οι αριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ένα τμήμα του ενθουσιασμού τους χάθηκε γρήγορα. Και άλλο ένα θα χαθεί αν το κόμμα τους προτείνει για την Προεδρία τον κ. Καραμανλή ή τον κ. Αβραμόπουλο.
Φυσικά, τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τον ψήφισαν μόνον αριστεροί. Και θα ήταν πολιτικά λαθεμένος ο ισχυρισμός ότι η προχθεσινή επίδοσή του, το 36,4%, προέκυψε σαν άθροισμα του ποσοστού του και του ποσοστού της ΔΗΜΑΡ το 2012: 26,9% + 6,3%. Οι νέοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, από ποικίλους χώρους εκκινούντες, δεν ξύπνησαν την Κυριακή το πρωί από το αριστερό τους πλευρό ενστερνιζόμενοι μέχρι κεραίας τις πολιτικές ιδέες και την κοσμοθεωρία του. Τον ψήφισαν, με θυμό και προσδοκία μαζί, όσοι είδαν να μειώνεται δραματικά η αξία του βίου τους αλλά και να μικραίνει η αξία της ίδιας της δημοκρατίας, λόγω της απροκάλυπτης παρέμβασης των πιστωτών και του ήκιστα δημοκρατικού τρόπου άσκησης της εξουσίας που είχε επιλέξει ο κ. Σαμαράς. Ολοι αυτοί θα είναι πολύ αυστηροί κριτές του ΣΥΡΙΖΑ, περιμένοντας τα υπεσχημένα: αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, πόλεμο με τη διαπλοκή, διάλυση του πελατειακού συστήματος, κοινωνική δικαιοσύνη, βαθιές μεταρρυθμίσεις. Αλλά ακόμα πιο αυστηροί θα είναι οι αριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρουν πως αν χαθεί η ευκαιρία να καταφανεί πως είναι εφικτός ένας άλλος τρόπος διακυβέρνησης και δυνατή η συνύπαρξη ηθικής και πολιτικής, η Ιστορία θα αργήσει πάρα πολύ να ξαναδώσει όμοιά της.