Εστω και τόσο αργά, 40 μέρες μετά την πρεμιέρα και 20 μετά την…«ντερνιέρα» (κατά το τσέχικο slogan), θα αναφερθώ στον κατά Ρενάτο Τζανέλα «Καρυοθραύστη» με το Μπαλέτο της ΕΛΣ. Για τη γενικότερη παραγωγή του 2012 (σε άμεση… ανταπόκριση από εκείνη την πρωτότυπη της Κρατικής Οπερας της Βιέννης) έγραψα και… ξανάγραψα το ’12, το ’13, το ’14 και, να που φτάσαμε στο ’15. Ουφ! Αυτή η ευφάνταστη μεταγραφή του τόσο βαρετού πια χριστουγεννιάτικου χοροδράματος στο Θέατρο Ολύμπια παραμένει ένα must για παιδιά και μεγάλους.
Ξεκινώ με μία… ανακατασκευή: Οι υπεύθυνες δοκιμών Ι. Ακριώτη – Κολουμπάκινα και Χ. Στεφάνου, τις οποίες κακολόγησα πριν από λίγο καιρό για τη δουλειά τους στο «Chopin in Love», τώρα αποδείχτηκαν αποτελεσματικές στις σκηνές συνόλου και άψογες στις πρώτες μου επισκέψεις στο θέατρο (21/12/14, 03/01/15). Στην τελευταία (09/01/15) τα χορευτικά… καμάρια μας τα θαλάσσωσαν ελαφρώς. Εξαίρετος διεθνής μαέστρος μας ο Γ. Βράνος και η… χορευτικότατη μαεστρίνα Ζ. Τσόκανου μας έκαναν να παραφράσουμε το περίφημο «primo la musica o le parole? » σε «o la danza? ». Ας παρακολουθούσαν, όμως, λίγο παραπάνω τους χορευτές στα φινάλε των variations τους!
Αποκάλυψη, με την έναρξη κιόλας, οι 2 φίλοι του Πρίγκιπα Σ. Κατωπόδης και Μ. Ντούλαν: υπήρξαν λυγεροί, ακριβείς, με σωστά «ανοίγματα» και πιρουέτες. Δεν θα έλεγα το ίδιο για τις 2 φίλες της Κλάρας και στις 2 διανομές. Υστερούσαν. Ο Σ. Παπανούσης επαναλαμβάνει την επιτυχία του ως πανκάκιστος Ντρόσελμαγερ (σε εξαίρετο καρατερίστα εξελίχθηκε ο πάλαι ποτέ ικανός premier danseur του συγκροτήματος). Φυσικά, ο Γ. Βαρβαριώτης μοιάζει να έπλασαν τον ρόλο στα μέτρα του και τοποθετεί πάντα ψηλά τον πήχυ. Να, που τον έφτασε ο Μ. Φ. Παππάς, ένας «σκοτεινός» κορυφαίος χορευτής που μοιάζει να αποφεύγει τα φώτα της ράμπας ή να τον αποφεύγουν αυτά. Και οι χορογράφοι. Αλλος ένας εξαιρετικός καρατερίστας. Είχα καιρό να δω τη Γ. Τρίτση σε μη «χαρακτηριστικό» ρόλο (βασίλισσα). Ηταν απολαυστική στον Ισπανικό Χορό δίπλα στον πάντα άλλο τόσο απολαυστικό Α. Κορούτη. Στα ανάκτορα, οι αυλικοί υπήρξαν εντάξει και οι εστεμμένοι, αρχοντικοί και αρκούντως… γελοίοι στην επίθεση των μεθυσμένων κακών. Αυτοί με τέτοιους ρόλους και το γνωστό ελληνικό δαιμόνιο του… καραγκιόζη ήταν όλοι και παντού απολαυστικοί! Στο επόμενο συνέχεια και τέλος πια ο Καρυοθραύστης (ή και του χρόνου;).